15
گهنٽي وڳي هُئي ته نصيبان در تي وئي هُئي. مون اڱڻ ۾ پنهنجو هنڌ وڇايو پئي... گهنٽي وڄڻ ساڻ ئي سمجهي وئي هُئس ته ڪير اچي سگهي ٿو. پريان، رضا ۽ شاهينه ماني کائي رهيا هُئا.
در کُليو ۽ ڊاڪٽر جو آواز آيو، ”اسلام عليڪم.“
”وعليڪم سلام... اچو ڊاڪٽر صاحب...“ نصيبان کيس اڱڻ ۾ وٺي آئي.
هُن مون کي سلام ڪيو ”سلام عليڪم“
مون به ان مهل ئي کيس سلام ڪيو هو، ”اسلام عليڪم“
”وعليڪم سلام..“ هُن ورندي ڏني... ٻارن ڏي نهاريائين، ”ڇا حال آهي؟ ڊنر پيو ٿئي ڇا..؟“
ٻارن هاڪار ۾ ڪنڌ لوڏيو.
”ها“ رضا ورندي ڏني، شاهينه چُپ هُئي.
”طبيعت ته ٺيڪ آهي نه...“ هُن شاهينه ڏانهن نهاريو. جنهن هاڪار ۾ ڪنڌ لوڏيو.
”امان ڪٿي آهي؟“ هن مون کان پُڇيو.
”اندر آهي؟“
”هوش ۾ آهي؟“
”جي“
”ڇا پرابلم ٿيو آ.... پهرين هتي ٻڌايو ته پوءِ مان اندر وڃان...“
ماسي گهنٽيءَ جو آواز ٻُڌي ٻاهر نڪتي هُئي ”اچي ويو ڊاڪٽر صاحبَ...“
”اسلام عليڪم...“ هُو مرڪيو ”اوهان جي دڙڪن تڪڙو گهرايو...“
ماسي شرمسار ٿي وئي... هُو سمجهي ويو ”مذاق پيو ڪيان... مطلب اٽس اوڪي...“
وري مون ڏانهن ڌيان ڏنائين ”ييس ٻُڌايو ڇا ٿيو آهي...؟“
نصيبان کيس، مون واري وڇايل هنڌ ڏانهن اشارو ڪيو ”هتي ويهو...“
هُن کٽ ڀرسان رکيل مُوڙو ڇڪيو ۽ ويهي رهيو ”جي“
ماسيءَ وٽ شايد سڀ ڳالهيون گم ٿي چُڪيون هيون... هوءَ اندر هلي وئي هُئي.
”دؤرا پونس ٿا... هاڻي ته سامان به لڪائڻ لڳي آهي..“
مون ڳالهه شروع ڪئي. هُو ماٺ ڪيو ٻُڌندو رهيو، سڄو قصو ڪندي، مان بيٺي ئي هُئس... هُن به ويهڻ لاءِ ڪونه چيو هو. نصيبان پاڻيءَ جو گلاس ڀري ٽري ۾ کڻي آئي هُئي، جيڪو به هن ان ئي حال ۾ کٽ تي رکيو هو. مون هُن سان ڳالهه ڪئي ئي پئي ته هُو اٿي کڙو ٿيو.
”هلو... مريض وٽ..“
نصيبان ڦري آئي... ٻارن پويان ٿانوَ کنيا ۽ رڌڻي ڏانهن هليا ويا هُئا... اسان ٽئي اندر گهڙياسين.
***
هُو امان جي پاسي کان ويهي رهيو هو.
امان بس وري لاتعلق هُئي... هن ڊاڪٽر کي ڏٺو هو... بيزاريءَ مان... وري مُرڪي ڏنو هُئائين... ڊاڪٽر ماٺ ڪيو کيس ڏسندو رهيو... هُوءَ وري سنجيده ٿي وئي هُئي.
”مٿي ۾ سور آهي؟...“ ڊاڪٽر هڪدم پڇيو هو.
”ڏاڍو... صفا ڦاٽي ٿو...“ امان به هڪدم وراڻيو.
”ڪڏهن کان؟“
”ٻه مهينا ٿيا آهن...“
”لهي نه ٿو...“
”سالن کان آهي... ائين ڪيئن لهندو؟“
”دوا کاڌي آهي؟“
”هڪڙي!... مڻ دوائن جا کاڌا ٿم..“
”پوءِ ڪا لڳي نه ٿي؟“
”نه ڪو...“
”ننڊ اچي ٿي امان؟“ ڊاڪٽر سندس ڪرائي جهلي... اما سٽ ڏني ”ڇڏ“
هڪدم ڊاڪٽر جو مُنهن سخت ٿي ويو. کيس ڄڻ ان سٽَ جو اندازو هو. هن ڪرائي مضبوطيءَ سان جهلي هُئي امان جو زور، سندس ڪرائي ڇڏائي نه سگهيو هو.
”ڇڏ مون کي“
”بخار ڏسي وٺان“ ڊاڪٽر مُرڪيو.
”بخار ڪونهيم...“
”ڏسڻ ۾ ڇا آهي؟“
”جڏهن ناهيم ته ڇا ڏسڻو؟“
هُن وري زور ڏنو... ڊاڪٽر جي مُرڪ گم ٿي وئي.
”ڊاڪٽر آهيان... ڏسڻ ڏيو... جي گهڻو روڪ ڪندؤ ته بيهوش ڪندو مانءَ...“
سندس آواز ۾ عجيب دڙڪو هو... لڳم... امان ڪُجهه چوڻ ئي واري هُئي، پر ڄڻ هُن پنهنجي ڳالهه کي گهٽي ڇڏيو هو. ٻانهن کي سٽَ ڏيڻ بند ڪيائين، ڊاڪٽر به هٿ کي ڍرو ڇڏي ڏنو ۽ نبض ڏسڻ لڳو.
امان کيس ڏسندي رهي، هن ڪرائي ڇڏي.
”بخار ناهي...“
”چيو ته هُئم...“
”ڏسڻ ضروري هوندو آهي امان... ٿورو وات کولجو..“
”ڇو؟“
”وري سوال... چيڪ ڪرڻو آ... ٻيو ڇو؟...“
امان وات کوليو ”آ... آ...“
ڊاڪٽر اوچتو کيسي کي هٿ هنيو... ”اڙي ٽارچ ته اسپتال وساري آيو آهيان...“ هُن مون ڏي نهاريو.
”ٽارچ آهي گهر ۾“
”موبائل ۾ آهي...“
”اڙي ها... اهو ته مان وسري ئي ويس..“ هُن امان ڏانهن نهاريو... ”موبائيل آهي اوهان وٽ؟“
”نه ڪو...“
هُن اک جو اشارو اهڙي نموني ڪيو جو امان کي اندازو نه ٿيو... مڙي سڀني کي ڏسي چيائين.
”ٻيو ڪنهن وٽ آهي..؟“
سڀني نهڪار ۾ ڪنڌ لوڏيو.. هُو مُرڪيو ”مون وٽ آهي، اُن ۾ ٽارچ ناهي...“
”تون ڊاڪٽر آهين... تو وٽ ٽارچ ناهي...!“ امان کِلي... ”اي مائي... ڊاڪٽر ڏَسو... سامان ڪونه ٿس... آيو آ ڏسڻ...“
”سامان هجڻ ضروري ٿورئي هوندو آ امان... ڪنهن ڪنهن مهلَ ته هٿ خالي هوندا آهن... اوچتو اچبو آهي...“
”سامان هُئڻ گهرجي ابا...“ امان هڪدم سنجيده ٿي هُئي. ”هئڻ گهرجي... پنهنجو سامان پاڻ وٽ رکڻ گهرجي...“
”توهان رکندا آهيو؟“
”ڇو نه... مان ته سڀني کان الڳ رکندي آهيان...“
”ڪهڙو سامان؟..“
”توکي ڇو ٻُڌايان؟“ هوُءَ مُرڪي
”ٻُڌائيندؤ ڪونه ته سکندس ڪٿان..؟ مريضن جو علاج ڪٿان ڪندس؟“
امان کيس غور سان ڏٺو... ٻه گهڙيون سوچي چيائين ”مون وٽ به ميڊيڪل جو سامان آهي. مان به ڊاڪٽر آهيان.“
”اري واهه...“ هُو کِليو ”معنيٰ مون کي جنهن سامان جي ضرورت آهي، ان لاءِ ته مونکي موٽي وڃڻو ئي نه پوندو... سڀ ڪُجهه اوهان وٽان ملي ويندو... ڪئنچي هوندي اوهان وٽ..!“
”ڇو نه...“ امان هڪ وڏي مرڪ ڏئي کيس ڏٺو ”ڇو نه هوندي... ڊاڪٽر آهيان...“
هُوءَ سڌي ٿي ويٺي، وهاڻي کي هٿن ۾ کنيائين، سڌو ڪيائين... پاسي کان ڇوَ کي ڏنل ڳنڍ کوليائين... ۽ اندران لڪايل، ڪئنچي ڪڍي ڊاڪٽر کي ڏنائين...
”اچي وٺ...“
اسان سڀني جا وات ڦاٽي ويا هُئا. هن سامان وهاڻي ۾ لڪايو هو ۽ اسان کي اندازو به نه هو. هن وهاڻي مان اسڪيلپر ۽ فارسيپ به ڪڍيو...
”هي به وٺ... ڪم ايندئي“
”ٿينڪ يو“ ڊاڪٽر مُرڪيو... هُوءَ بيزار ٿي وئي.
”ڪُجهه پورو ڪري اچين ته واپس اتي رکي ڇڏجانءِ... ۽ ها... هنن کي نه ٻُڌائجانءِ...“
هُن اسان ڏي بخيليءَ وچان ڏٺو... ۽ کٽ تي ليٽڻ لڳي.
”هاڻي تون وڃ... مون کي سمهڻو آ...“
هٿن ۾ اسڪيلپر، فارسيپ ۽ ڪئنچي کڻي ڊاڪٽر اٿي کڙو ٿيو ۽ سڀ ٻاهر نڪري آياسين.
***
عجيب ڊراپ سين ٿي ويو هو.
سڄي قصي جي خاتمي ۾ ڪُل پنج منٽ به نه لڳا هُئا.