انتساب
جي هن ماده پرست دور جي نفسانفسي واريءَ ڊوڙ جي باوجود به هن ٻوليءَ ۽ ادب کي جيئارڻ لاءِ پاڻ پتوڙيندا اچن.
ٿَڪيائِي ٿَرَ ٿيل، چَڙِهه چُڪيائي چوٽِين،
هَلندي هوت پُنهونءَ ڏي، ڀؤ مِڙيِئي ڀيل،
اُٿي رائو رِيل، ويٺن تان وارِي وَري.
(شاهه عبداللطيف ڀٽائي رح)
(8-13، سر سسئي آبري)