ٽوٻو...!
ائين نه ٿئي جو رستي ۾ ..... ڪچي جو پنڌ آهي.... ڪا رات واردات کان خالي ناهي.... ماڻهو ڌنڌو اهڙو ڪري جو گهٽ ۾ گهٽ ٻچن ۾ ٽيم تي پُڄي.... ڪڏهن ايس.پي صاحب فيڊر تي تو کڻي وڃي ته ڪڏهن ناري تي..... جِتي لاش ٿا ڏسن.....اُتي اسان ئي وڃون ٿا..... ماڻهو خودڪشيون به پاڻي ۾ ٽپو ڏيئي ٿا ڪن... بيروزگار، پريمي، جيڪو ٿو گهران رُسي ڏي ڌو درياءَ ۾ مان اڄ کانپوءِ لاش نه ڪڍندس ..... نه سرڪار نوڪري ٿي ڏي..... نه پگهار نه وظيفو... جنهن جو ٿا لاش ڪڍون هر ڪو روئڻ ۽ پٽڪي ۾ پورو ٿي ويندو آهي.... پنهنجي پيارن جي لاش تي روئيندڙ ماڻهن کان ڪير پئسا گهري...... هر دفعي سوچيندو آن اهو ڌنڌو ڇڏي ڏيندس..... هر دفعي ڦري ويندو آن.... مهينا پراڻا بدبو دار اُهي لاش به اسان ڪڍي ڏيون... وارث به جنهن کان پري ٿي بيهن ٿا...... هردفعي لاش ڪڍڻ لاءِ درياءَ ۾ لهي پوندا آهيون .... ڪيڏا ٽوٻا ٻين جو لاش ڳوليندي ڳوليندي پاڻ لاش ٿي ويندا آهن..... اڳئين مهيني اسان جو ٽوٻو ٻڏي ويو.... جيڪو درياءَ جي بئراج وٽ کڏ آهي، ان ۾ ته ڊگهي ساهي وارا ٽوٻا به ٻڏي ويندا آهن.... انور ته اڃان سيکڙاٽ هو... ڪڏهن مان به ..... ته منهنجي ٻچن جو ڇا ٿيندو.......؟
پر مان لاش ڪڍڻ جو ئي ڌنڌو ڇو ڪندو آن؟................. رات مسافر خاني ۾ ٽِڪي پوان ٿو..... ملان جي ٻانگ مهل ئي ڳوٺ روانو ٿيندس.......
جڏهن ربن شهر ڏانهن واپس پئي آيو ائين پئي لڳس ڄڻ ته معصوم ٻار ٻيلي ۾ گهر جو رستو ڀُلي ويو هجي..... ڌوڙ وجهندس اهڙي ڌنڌي کي....
اها رات ڄڻ مفلس جي زندگي جهڙي ٿي پئي هُيس........ پاسي واري جيب ۾ موبائيل فون جي گهنٽي وڄيس ٿي.....ها چاچا سواري نڪري ويئي...... مُلان جي ٻانگ مهل سکر مان نڪرندس..... ٻيو مڙيئي ڳوٺ ڏي خير سلائي نه ..... ٺيڪ آ، ٺيڪ آ....................
ربن کي موبائيل فون ڊي.پي.او صاحب وٺي ڏنو هو....... ته جئين لاش ملڻ شرط ٽوٻن جي ٽولي جي اڳواڻ سان تڪڙو رابطي ۾ اچي سگهجي....... صاحب به هر دفعي ڏٽا ٿو ڏي..................
چي: بالا آفيسرن کي لکيو ٿم ته ٽوٻن کي آبپاشي کاتي ۾ ٻيو نه ته پٽيوالي جيتري پگهار ڏيئي به نوڪري ڏني وڃي..........
هر دفعي صاحب کي درخواست ڏيندا آهيون........... هر دفعي صاحب آسرو ته پڪو ڏيندو آهي.... اجهو ٿي ٽوٻن کي نوڪري ملي.... ٻوڏ ۾ به ته مهينن جا مهينا اصل او ڪشمور کون وٺي نوشهري تائين لاش اسان ئي ڪڍيا ها.............
ربن پنڌ ڪندي ڪندي مسافر خاني تي اچي پهتو...............
اڄ رات ڏکي سکي گذري سڀاڻي ڳوٺ وڃي راهڪي سنڀاريندس...... ڀيڻان اِها به ڪا زندگي آ......... جو ڪڏهن ڪٿي ته دربدر ٿيون ڪڏهن ڪٿي..... صاحب وارا لاش ڪڍايون..... سکڻو سلام ئي نه ٿا ڪن..... ڪم نڪتو ڊکڻ وسريو................ ڪڏهن ڪڏهن ته ڀاڙي جا پئسا به جيبون ڀري گهر پُڄندا آهيون.... پر اسين تارا ٿياسين الاهي جي ڇو؟....... اها اٽڪل الائي جي ڇو سکي سين..... الائي جو ڏات هئي... هاڻي ته اهڙا هري ويا آهيون..... جيسن لاش ڳولي ٻاهر نه ڪڍون درياءَ مان نڪرون ئي نه........... ڪهڙي اچي مصيبت ۾ ڦاٿا آهيون..... مان ته سڀاڻي صاحب کي درخواست ڏيئي ٿو وٺانس معافي.......... پاڻي جهاڳڻ ڪي سولا آهن..... ڦڦر ٿا ٻاهر نڪرن... اسين ته جڳ جهان جا لاش ڳولڻ لاءِ نه ٿا ڏسون رات نه ڏينهن، درياءَ ۾ واهن ۾ لهي ٿا پئون............ پر اسان جي اندر ۾ ڪنهن لهي ڏٺوآهي! ته اندر ۾ ڪيترين ئي خواهشن، بيوسين ۽ محرومين جا لاش ٿا لڙهن... اسان جي جيءَ ۾ ڪنهن جهاتي پاتي آهي ته اسان جي ٻارڙن جي تن تي ڪپڙا ڪونهن..... پنج سون لاءِ هڪ ٻي لاش جو انتظار ڪرڻو پوندو آهي....!!! درياءَ جا پيٽ ڇڇولڻ ڪي سولا آهن....
پنج سئو پتي ۾ به ڪڏهن ڪڏهن ٿا اچن... ڪڏهن ته رڳو گهران ڏيئي گهر پهچون ٿا.... پر اسين لاش ڪڍون ڇو ٿا؟...................
پر سال جيڪا گڊو وٽ هاءِ. ايس درياءَ ۾ وڃي ڪري ته بروقت .... اتي هجڻ سبب اسان جي ٽولي ڪيترن ماڻهن، معصوم ٻارن جي حياتي بچائي هئي.... مارڻ واري کان بچائڻ وارو گهڻو طاقتور آهي..... پر آخر اسين به ته انسان آهيون. ..... قياس کائي لهي ٿا پئون پاڻي ۾..... بي گندرو هوندو جيڪو ماڻهن جون دانهون ٻڌي درياءَ ۾ نه لهندو.... پر ..... سڄي حياتي ڪنهن ٺيڪو کنيو آهي.... اسان جا ٻچا به ته بک تي آهن....... ڪيئن ڪجي؟.... اڄ ننڍا، سڀاڻي وڏا مان هن هن هوائي پورهئي مان گهر جو گاڏو ڪيئن گهليندس؟........سڀاڻي ٿو ڏيان جواب صاحب کي...... سڄي ڏينهن جي ٿڪاوٽ ربن جي اکين ۾ ننڊ جا غلاف چاڙهي ڇڏيا.....
صبح جو سوير ربن جي موبائل جي گهنٽي هن جي اک کولي ڇڏي.... ربن ڪاٿي آن؟......... موبائيل موڪليانءِ ٿو؛ ٽولي کڻائي درياءَ تي پهچ.............لاش جو اطلاع مليو آهي. ڪنهن عورت جو لاش آهي.........
حاضر سائين توهان موبائل موڪليو......
ربن ٽولي سُميت لاشن جي ڳولا لاءِ درياءَ ۾ گُهتي هڻي گم ٿي ويو..... لاش جا وارث ۽ پوليس ڪناري تي ئي لاش جو انتظار ڪندا رهيا..............!!