ڪراچي...
چي: ڪيڏي نه سڃ آهي، رڃ آهي، راڪاس آهي، سمنڊ ماڻهن جا هوندي به ماڻهپو ڦڙو، قطرو مس بچيو آهي..... ماڻهپو ڌنڌليل عڪس جيان ائين پيو ڀاسي جئين جهڙيالي ۾ اڻ لکو سج..........! منهنجو پٽ “امن” ماضي ۾ ڪراچي تي شهنشاهن جيان راڄ ڪندو هو ۽ آءُ ننڍڙي کير پياڪ ٻار جيان سڪون ڏيندڙ لولي ٻڌي سڪون سان سُمهي رهندي هيس..... اهي هڙيئي رنگ، خوشيون.... منهنجي اندر ۾ جهير ٿا ڏين..... روڊن تي ٽڪ ٽڪ ڪري هلندڙ شاهي ٽانگن جو رومانس ..... ٽرام جي لکن جي لوڏ...... شام ڌارا سمنڊ جي پيٽ ۾ ڳاڙهي سج جي لولي جو ٽٻي هڻڻ ۽ اتان سفيد سفيد ٻگهه پکين جي ٽولن جو گذرڻ..... منهنجا اهي ٻاڪڙا هوٽل.... ادبي محفلون... پارسين جون خوبصورت عمارتون ۽ هر ڏسا، هر ڏيک، هر منظر هر وک امن، پيار، پاٻوهه، خوشي ۽ خوشحالي جي خوشبو.......
اڄ ڪراچي جي مامتا جو جسم زخمن سان چُور چُور ۽ روح زخمي پرند جيان جيئڻ ۽ مرڻ جي ڪشمڪش ۾ هو.... چي: آءُ ته سڄي ملڪ کي پنهنجي ٿڃ ٿي پياريان! آءُ ته وطن جو چهرو آهيان، جيڪا طاقت ۽ توانائي ٿي واپرايان اها ديس جي هر جيوگهرڙي تائين زندگي ٿي پهچائي..... آءُ ته سڄو جهان ٿي پاليان...... پوءِ آخر ڇو منهنجي ئي اکين ۾ مرچ وجهي منهنجي روشنين جو قتل ڪيو ٿو وڃي............! هي منهنجي اندر ۾ ڪير ماڻهو گهڙي آيا آهن............ جيڪي منهنجو اندر چاڪ ٿا ڪن.............هي گلابن جي پوک ۾ ڏاند ڪنهن ڇڏيا آهن؟ هن عمارتن جي جهنگ ۾ ماڻهپو ڪٿي دفنائجي ويو آهي؟ ماڻهپو دفنائيندڙ هي ڪفن چور ڪير آهن.... هي قبضا گير ڪير آهن.......... ماءُ جي پيرن هيٺان ته جنت هوندي آهي.......... هي دوزخ برپا ڪندڙ ڪير آهن.......!؟
منهنجو پٽ امن، ڪنهن اغوا ڪيو آهي؟ ڇا منهنجي پٽ ”امن“ کي پڻ ٽارگيٽ ڪلنگ ۾ ماريو ويندو.... هي ٽارگيٽ ڪلر ڪير آهن؟
مان ته پنهنجي وجود ۾ بنا ڪنهن رنگ ۽ نسل جي فرق جي مختلف مذهب، ذات پات ۽ ڀانٿ ڀانت جي ماڻهن کي روزگار، گهر، مال ملڪيت ڏنو آهي پوءِ هي احسان فراموش ۽ منهنجي پٽ ”امن“ جا اغوا ڪندڙ ڪير آهن؟!
منهنجو هانءُ ٿو ڦاٽي منهنجو پٽ ”امن“ ڪٿي آهي؟............ هي گولين جا آواز، لاقانونيت، ڏاڍ........... هي لاشن جون قطارون، بم ڌماڪا ۽ ايمبولينس جون ڪوڪون .... گاڏين، دڪانن، مارڪيٽن ۽ ملڪيتن کي باهيون..... هي تباهي هي دانهون.... اِنهي دونهين ۾ گم ٿي ويل منهنجو موڀي پٽ ”امن“، ڪٿي آهي ”امن“؟ امن.. امن... ام... ام... ام.... امن.... ڪراچي ماءُ جي اکڙين جا بچاءُ بند “امن” جي سڪ جي سيلاب لوڙهي ڇڏيا.... مان امن کي ڪئين موٽايان ......! امن جنهن جي وجود هجڻ سان هرسو مسرتون ئي مسرتون هونديون هيون.... امن جو چهرو ڪيڏو نه وڻندڙ هيو.... ”امن“ کانسواءِ من ڪيڏو مونجهو آهي..... امن جيئڻ جي آس هو، يقين هو ۽ سهارو هو.... امن جو هجڻ روزگار، خوشحالي، ترقي، سڪون، محبت، پريت جو هجڻ هو... امن ناهي ته ڪجهه به ناهي. امن انسان جي تعميري جبلت آهي؛ ازلي خواهش آهي جيڪا سڀني تخريبي ديو ۽ شيطانن کي شڪست ڏي ٿي.... امن زندگي آهي....... امن ڪٿي آهي؟ ڇا هو امن کي موت جي ننڊ سمهاري ڇڏيندا، جي امن مري ويو ته آءُ به ڪٿي جيءَ سگهنديس.... امن ته آب حيات آهي! امن روح جي راحت آهي..... امن آسرو آهي، ڏڍ آهي...... امن اطمينان آهي..... امن پيار آهي، پريت آهي..... مونکي امن موٽائڻو پوندو امن کانسواءِ هر من اداس آهي، هر دل ويران آهي...... جي مان پريشان ٿيندس ته ملڪ پريشان ٿيندو.... پر مان ڇا ڪيان آخر ماءُ آهيان.... امن منهنجي آنڊ آهي .... امن ڪنهن جي چنبي ۾ آهي..... آءُ آخر بيوسي جي تصوير ڇو ٿي آهيان..... اِهي ڪير ماڻهو آهن منهنجي وجود اندر فرقي، نسل، ذات پات جي بنياد تي جهيڙا ٿا ڪرائين ۽ منهنجي اندر ۾ چاقو ٿا هلائين.... اِهي ماڻهو ڪير آهن جيڪي پنهنجي مفاد خاطر منهنجو اندر ٿا ڀيلن.... آءُ ته سوني جهرڪي آهيان..... پر منهنجو آکيرو، واهيرو وٿاڻ امن ڪٿي آهي..... امن... امن
ڪراچي ماءُ جي گهر جو در کلي ٿو ۽ اندر هڪ اڌ مڻو لاش مثل، رت جي داغن سان رڱيل سفيد لباس پهريل، ڪپڙا ليڙون ليڙون ٿيل اچي هيٺ ڪري ٿو....
اڙي هي ته منهنجو پٽ امن آهي!؟ هي زخم، رت..... منهنجا ٻچا آءُ ته تنهنجي سڪ ۾ سڪراٽ جهڙي ڪيفيت مان پئي گذران.... منهنجو ساهه کي سرير ناهي...... تون ڪٿي هئين.... تنهنجي غير موجودگي ۾ منهنجا سڀئي رنگ، خوشيون، سڪون عذاب ۽ ازيت ۾ مٽجي ويا هئا..... تنهنجي هي حالتِ زار ڪنهن ڪئي آهي؟
”امن“ سڀ توانايون ميڙي هٻڪي هٻڪي ڳالهائي ٿو، امان ! مان ڏهاڪن کان وٺي اغوا ٿيندو رهيو آهيان..... خوار ڪيو ويو آهيان، ڪن سمجهوتن تحت چند گهڙين لاءِ تو ڏانهن موٽايو ويندو آهيان.... ۽ وري ڪنهن نئين عذاب، سازش، مطالبي جو انتظار ڪندو آهيان ته ڪڏهن ٿو اغوا ٿيان...... دربدر ٿيان..... مان گذريل گهڻي عرصي کان وٺي وقتاَ به وقتاَ اغوا ٿيندو رهيو آهيان...... صليب چاڙهيو ويندو رهيو آهيان...
پٽ آخر تون ڪيستائين اغوا ٿيندو رهندين .......؟ سندس امڙ ڪراچي هاڻي امن کي پنهنجي ٻاجهاري جهولي ۾ جهلي سوال ٿي ڪري..... تون مڪمل آزاد ڪڏهن ٿيندين..... منهنجا ڪُل سڪون ۽ سر تو سان سلهاڙيل آهن....... تون ئي منهنجو جيئندان آهين....... مان هاڻي وڌيڪ تنهنجي جدائي جي پيڙاءَ برداشت نٿي ڪري سگهان.... پٽ! منهنجي رڳ رڳ ۾ باهه ٻاري ويئي آهي..... منهنجو وجود باهه جي بٺي ٿي پيو آهي...... آوي جواندر ٿي پيو آهي... ۽ شمشان ٿي پيو آهي جتي ماڻهپي، انسانيت، سماجي قدرن جا لاش پيا سڙن......
منهنجي اندر منجهان لاش ڍوئيندڙ ايمبولينس جا آواز پيا اچن.....
منهنجو اندر ميدان جنگ ٿي پيو آهي پٽ ! جتي هر ڪو پنهنجي مفاد جي جنگ پيو وڙهي... اُهي ڪير ماڻهو آهن، جنهن توکي مونکان ڌار ڪيو آهي؟.... اُهي ڪير آهن جنهن منهنجي جهولي لنگڙي لولي ڪري ..... اُن ۾ آڱار ڀريا آهن......
آءُ آتشدان ٿي پئي آهيان ٻچا.... منهنجي اندر ۾بارود ڀريو ويو آهي.... ائين لڳي ٿو هڪ ڌماڪي سان ڦاٽي پونديس......
ٻاهر زوردار فائرنگ جو آواز...... ۽ ايمبولينس جا ڪوڪاٽ ..... “امن” ڪراچي امڙ جي آغوش مان زخميل جسم سان اٿڻ لڳي ٿو.......
نه ٻچا نه هاڻي آءُ توکي ڪيڏانهن به وڃڻ نه ڏينديس آءُ توکي پنهنجي اندر ۾ لڪائي ڇڏينديس.... تون ڪجهه گهڙين لاءِ اچي وري مهينن جا مهينا گم ٿي ويندو آهين......
امان ماڻهو وحشي آهن.... پنهنجي خصيص مطلب خاطر مون کي توکان ڌار ڪندا آهن.... فائرنگ جو آواز ويتر تيز.... پوليس موبائيل جو آواز .... گوليون کائيندڙ ماڻهن جون رڙيون ۽ ڪيهون.... امان مون کي وڃڻ ڏي..... نه ته اهي خوني مون کي ڪُهي ڇڏيندا.... هميشه لاءِ مان توسان وچن ٿو ڪيان امان! آءُ هڪ ڏينهن پنهنجي مڪمل جوڀن سان تو ڏانهن موٽي ايندس ۽ هميشه توسان گڏ رهي پوندس فائرنگ جو آواز وڃي ٿو اسان جي گهر جي ويجهو ٿينديو..... انکان پهرين جو منهنجا قاتل، منهنجي وجود جا ويري پهچي وڃن.... مون کي هڪ دفعو ٻيهر وڃڻو پوندو..... امن سٽ ڏيئي اٿيو ۽ ويندي مهل دروازي تي بيهي امڙ کي آخري پيغام ڏنائين ته امان مان تمام جلد واپس ايندس ۽ پوءِ پنهنجا سڀ سور جدايون ختم ٿينديون.... نه پٽ امن نه وڃ منهنجي سيني ۾ باهه جو مچ ٻري ٿو.... اچ منهنجي وجود سان ويڙهجي وڃ.... اچ مان توکي پنهنجي جيءُ ۾ لڪايان......
نه امان مان واپس ٿيس ته هي خوني مون کي ماري ڇڏيندا..... مان تو خاطر جيئڻ ٿو چاهيان..... جيئڻ ٿو چاهيان ...... مان موٽي ايندس..... توسان وچن آ امان..... مان موٽي ايندس........ مان موٽي ايندس..........