پيراڊو
چوري والو واري آڪهه کان ٻاھر ڪونھي.... ڀٽاريءَ ھُئي به پنھنجي مھينن ۾.... چاچي ڪيھر ڪانڀ ڪڍندي چيو.....
جندل الله نه ڀلائي ته چور ڳئون ڏاکڻين ڪس وڃي ٿمي......
واھور پيرو ڪاٿي وڃايو؟
ادا پيرو ڏنگو ڦِڏو ،انڌو منڊو لڳندو ويو...مڙس ڪاھڻ وارا ٽي ھِن ـ ھڪ کي ٽائر آ،ھڪ جو دڦ،ٽيون پيرن اگھاڙو....ھوا پير لٽي ڇڏيا ھا....پر مڙسن پيري جي جند ڇڏي ڪون...وڃي گھٽ جھليائون.....پر چورن جي ڪاتيءَ تکي.....
پوءِ.......
پوءِ وڃي ريل جو بند ڏنو اٿن....
خيرا! آھي ته بخشڻ جاڳريءَ جو تڪڙو..... پوءِ....
بس ادا ڪِسني........
سڄو ڏينھن ھو زمين تي.... ان ڏينھن ئي ٻنو جھلي... مس اچي رات چِرڪي گھر پھتو ھو.... بس پوءِ پوئين رات جيئن ئي اک لڳي اٿس ته ھنن ڪئي آ الله تُھار.....
ھائو يار........
ڪُتن جي به باھوڙ ھُئي....... مان ڪَنايو... صدوري کي به اُٿايم.....
مان چو، ابا ٻاھر نڪري، واڙي ۾ مال سنڀار..... ڪُتا ڇو ٿا ڀونڪن؟؟!
چي: ابا ملڪ ۾ چوري جو نانءُ ئي ڪونھي ،ڪتن ڪو اوپرو ڪتو ڏٺو ھوندو.... ڪت جي به موسم آ.......
ادا!
جوان مڙس ھِن.......
مونکان سُمھيو ٿئي ئي نه..... مينھن ڀٽاريءِ جي ٽلي به وڌو وھم..... چڱو جي اٿي وڃي....ليٽ ٻاري ڏٺم ته ڀٽاريءِ جو رسو سوڙھو ٿيڻ ڪري، گھٽو پئي کاڌئين.... اجو وڃي پاڻ ڍلو ڪيو ٿم....
اڃان موٽي آلھيو مس آن ته ايڏانھون توھان آري پاسي ڏانھن ڪُوڪڙي ٿي...... مان ته پھريئن ھڪل سڃاتي..... بخشڻ جي ھئي.....
ايئن ئي جندل سٽ ڏيئي اٿيو.....
آيا سي ڙي آياسي.......پئجي ويئي......
پنھنجي ته پيڙھين کان وٺي پھريئن ڪوڪڙي جي واٽ آ ادا..... پوءِ ملڪ اٿي پيو.... جنھن کي جتئون آئي لٺ، باٺو بندوق کڻي اٿي پيو.... پئي بندوقون ڇڏيائون... پر، پوءِ پتو پيو ته بخشڻ کي مال سنڀارڻ ۾ ڳچ دير ٿي ويئي ھئي.... چور پھريئن نڪري ويا ھا.....
ھائو ادا!
پوءِ رات پنڌ جو نبيرو..... پر ٻيلي گھٻراءِ نه خدا بخش تر جي ذات انسان جو پيرو ڇڏيندو ڪون. چوندا ھن خدا بخش کي چور جي پيري جي ڌپ پوندي آھي...... چور ڀلي ست پر پائي اچي؛ پر پُئي وڃي پٽيندس. چاچي الله جوائي ٻِيڙي دُکائيندي چيو...
الله جوايا تنھنجي ڳالهه اڳتي پر ٻيلي ڪنھن ڪنھن مھل لِڪ به ڪندو ٿي.......
ضرور زمانو آھي ادا،ست ـ طرفي دشمني کي به ڪي مڙس منھن ڏين....
نه نه ان ڳالهه ۾ خدا بخش ٻه دفعا مڙس ماڻھو آھي.... مھل به ملھائي ڄاڻي..
تڏي جو به مڙس ماڻھو آ،ڀلي ڪٽڪ اچي مھمانن جا لھنس ته به منھن ۾ وڪڙ نه وجھندو....
ھائو ير، تر ۾ خدا بخش جو نالو ته گاڏي ئي ناھي کڻندي.....
او ميان ٻيو ته ھن جي پيرا پرکائي جا سوين قصا پر ورھين کان زمين تان گم ٿيل لسي جو وٽو گم ٿي ويو ھو.... سو ھي پئي آيو رستو ورتي، گدڙ جي پيري تي نظر پوندي ئي، ٻي ڏينھن وڃي گدڙ جو پيرو گدڙ جي گور ۾ وڌائين؛ گورکوٽائي وٽو وڃي ڪڍايائين....
رسول بخش پيو ڳالهه ڪري ته ھڪ چوري وڃي ڪيائون.پيرن تي ڳوڻيون ويڙھي، مٿئون ڏاندن وارا ڇڪا چاڙھي، دڦ به ڪندا ويا، چال به مٽايائون، پيري وڃائڻ لاءِ ڄنگھن سان ٽارا ٻڌي، گھسيٽا به ڪندا ويا....وڏي ڳالهه اھا ته ان چوري ۾ ھڪ نئون ڇوڪراٽ لقمان به گڏ ھئن.... نئون نئون اٿيو ھو.... پھريئن چوري ھيس.... خدا بخش کان پيرو ڪرايائون ......
پيرو جاچيندي....... اتي ئي ڦھڪو ڪرايائين....
چي: نئون پير آ، پر پيڙھي رسول بخش وارن جي مان آ، پوءِ جي رسول بخش جو ماروٽ لقمان آ، ته به خاصو، جي ڪو نئون چور سماڻو اٿن ته به خاصو.....
خدا بخش اچي چورن کي ڪَڪ ڪيو.....ڪا چوري ڦٻڻ ئي نه ڏين.... اصل وڃي واھر کي ٿم تي بيھاري.... ڪيئي دفعا چورن اڳ وريس، وڙھيس، دھمان دڙڪا، دشمنيون پر خدا بخش پيرو ڪرڻ نه ڇڏيو.....
چاچا اھا به خدا جي ڏات چئبي..... جو ماڻھو ، ماڻھو جي وک، کُر، پير، چال، چنبو لَکي وڃي چور جي ڪلھي تي ھٿ رکي.... جمعي مُڇ ٺاھيندي چيو
پر يار جواني جي جوڀن ۽ پوڙھائپ ۾ زمين آسمان جو فرق آ.... ھاڻي خدا بخش ۾ اھا رَڏي نه رھي آھي... اکيون به ويھجي ويون اٿس، پير پاکڙن ۾ اٿس.... ويتر زمانو به ظھير ٿي ويو آھي، اڳيون وقت ڪاٿي رھيو آهي.
پيريءَ کي سئو سوراخ.....
پر چاچا پوڙھو اٺ ٻه ڪنواٽ لھي.....
نه با، نه ھاڻي اُھي چور رھيا آھن؛ نه ساڌ... نه اھا زبان، ھاڻي ته ابا ماڻھو ست زبانو ٿي پيو آھي.. اڳي چور تَر ۾ چوري نه ڪندو ھو.... اوڙي پاڙي جو خيال ڪيو ويندو ھو.... مڃبي ھئي ته موثائبي ھئي.... چوري ھئي، ڏاڍ نه ھو... ھاڻي ته تيل جي جاءِ تي پاڻي ٿو ٻري........ ماڻھو صبح جو ھڪ ته شام جو ٻي ڳالهه ڪندو.....ماڻھو ڦرندي دير ئي نه آھي ....ماڻھو جھٽ تولو آ، ته جھٽ ماسو......
ميدان تي پٽڙو ته لڳي ويو آھي......
پر خدا بخش دير ڪئي.....کڻڻ ويا اٿس.....
مڙس جھونو آ......
ادا ھو ڏس اچي نه ويا......چاچي الله جوايي اکين مٿان ھٿ جو ڇپر ٺاھيندي چيو...
ھائو ٻيلي.....
وڏي واڪي اعلان ٿئي ٿو......
اتريان،ڏاکڻيان،اوڀاريان،اولھائان سڀ لھو ميدان ۾.....شلوارون ڪُنجي پنين تي ڪيو .....
پھريئن ٽولي گھمڻ کانپوءِ....خدا بخش پير ڏٺا....
ٻي ٽولي،ٽيئن ٽولي آخرڪار سڀ ميدان تي پيرين اگھاڙا گھميا ـ جيئن ئي پھريئن ٽولي گھمي چڪر پورو ڪيو ته، ٻي ٽولي گھمائڻ کان پھريئن ٽريڪٽر سان پٽڙو گھمائي پيرن جا نشان مٽايا پئي ويا.....آخر ڪار علائقي جا سڀ نوجوان گھمي مٿي چڙھي بيٺا ته...سڀني ماڻھن جي نظرن خدا بخش جي چھري کي چنڊ جيان ڏسڻ شروع ڪيو....اجھو ٿو خدا بخش چور جو نالو هتي ٿو کڻي.....يا ڀاڳئي کي پنھنجي جاءِ تي ٿو ٻڌائي.....
خدا بخش پاڳيءَ چور جو نالو کڻندي وراڻيو......سواءِ چند پيرن جي ھر پير ؛ چور جو پير ٿو لڳي ـ ايئن ٿو لڳي ھر ڪنھن ڪا نه ڪا چوري ڪئي آھي ـ ڪنھن جو نالو کڻي ڪنھن جو نالو کڻان ـ ايئن سمجيو کڻي بخشڻ جي ڳئون جو پيرو چند گھرن کان سواءِ؛ مان ھر دَر اڳيان وڃايو آھي....!!