اندر ٿو سڏي مونکي...!
نه اها ته پيڪن ڏانهن ويل آهي.... ماسي ڪٿي آهي؟
امان کي بخار آهي صاحب.... ان ڪري مونکي مُڪو اٿس ته...... اوهان کي ماني پچائي ڏيان..... مهران جي چهري تي بي اعتمادي جا اولڙا واضح نظر اچڻ لڳا.... اندر جي وهم ۽ وسوسن سبب ڳالهائڻ مهل پئي هٻڪي ۽ حياءَ وچان ويئي پئي لال ٿيندي...... مهران جي ماءُ ملوڪان سالن کان صاحب جي ڪوارٽر نما بنگلي تي ڪم ڪندي هئي ۽ ملوڪان جو مڙس جمعو احمد صاحب جو مالهي هيو.... احمد صاحب مهران جي حالت کي سمجهندي، ٺيڪ آهي تون ڪچن ۾ وڃ ۽ فرج مان کاڌو ڪڍي گرم ڪري ڏئي.
مهران جيئن جو ڪچن ۾ ويئي احمد صاحب جي دل جي ڌڙڪن تيز ٿي ويئي..... پنهنجي اڪيلائي جو سامان محسوس ٿيڻ لڳس مهران....... واهه جو جواني جو رنگ اٿس.
ڇو نه..................!
بي چيني ويتر ويس وڻ ٿيندي....... غريب آ ته پوءِ ڇا هي..... عزت.... دنيا ۾ ڪير غريب آهي؟..... ڌيءَ جيتري آهي پر ڌيءَ ته ناهي نه......... سيڪس پنهنجي وس ۾ ٿورو آهي.... ڪير ٿو ڪنٽرول ڪري سگهي... پنهنجي سڄي بوريت هڪ ڌڪ ۾ ........ نه........... ها........... عجيب ٻڏ تر......... سالن جو اعتماد.......... اها ڳالهه هڪ باشعور پڙهئي لکئي...... آفيسر ........ اديب ماڻهو کي نه جڳائي......... پر اڄڪلهه جي زماني ۾ ڪير شريف آهي....... دنيا جا وڏا نالا، اديب، دانشور به ته...................
دل جي رفتار ويس تيز ٿيندي............ ڌڪ ........ ڌڪ........ڌ چپ خشڪ ٿيڻ لڳس... ائين به خواهش کي دٻائڻ نه گهرجي.... خواهش جي طوفان هِن جي شرافت جا ڏيئا اجهائڻ شروع ڪيا.......... ماني صاحب......... هون.......... ها.....ها اِتي رک.........
مهران ماني ٽيبل تي رکڻ لاءِ جئين جو جُهڪي....... ان جي بدن جي ور وڪڙن احمد صاحب جي اندر ۾ وڍ وجهڻ شروع ڪيا..... مهران جي منهن تي لٽڪندڙ وارن جي لٽ هن جي شرافت کي لٽڻ لڳي.... ايتري ۾ مهران ڪچن مان ڪجهه کڻڻ لاءِ واپس هلي ويئي.....
احمد صاحب هٿ ڌوئڻ لاءِ آئيني جي سامهون اچي بيٺو... پنهنجي انسانيت جي ڳالهين. انسانيت پرستي ۽ ادب ڄڻ ته آئيني جي شڪل ڌاري ورتي هئي.... ڄڻ آئينو چئي رهيو هيس... اهو تنهنجي قول ۽ فعل جو تضاد آهي.... واپس صوفي تي اچي ويٺو........ بدن تپي باهه ٿي ويس.....
مهران: صاحب چانهه ٺاهيان؟
هان ...... ها..... ٺاهه......... دل ۾ طوفان اٿڻ لڳس.....
ٻانهن کان وٺي گڏ ويهاريانس ها.......
يا ڪچن ۾ هليو وڃان... جوان جماڻ آهي انڪار ڪو نه ڪندي ڪچن ۾ وڃان... نه وڃان.... ها نه ......... نه ها............ ڪچن ۾ وڃڻ لاءِ صوفي تان اٿي بيٺو...........
ائين لڳس ڪمري ۾ وڃ..... نه وڃ....... وڃ نه وڃ .... وڃ ........ جا آواز گونجي رهيا هيا.....
ڪچن طرف وزني قدمن سان وڌڻ لڳو.... ڪچن تائين پهچڻ لاءِ ڄڻ واري جو پنڌ هو..... آهسته آهسته اچي ڪچن جي دروازي تي پهتو.... مهران پٺيري چانهه ٺاهڻ ۾ مصروف هئي.....
.......... وڃي ٻک وجهانس...... دروازي ڀرسان ڪتابن جي شيلف تي نظر پيس...........
پنهنجون ڪهاڻيون... ڪتاب افسانا، تحريرون چٿرون ڪندي وڏا وڏا ٽهڪ ڏيئي کلندي محسوس ٿيس.... ائين لڳس هڪ اديب پنهنجي ئي لکڻين جي ڪورٽ ۾ آهي...........
مهران تائين پهچڻ لاءِ هزارين رڪاوٽون، هزارين لوڙها آهن......... پنهنجي ڪهاڻين جا ٽائيٽل: سنڌ جي نياڻي ٻاگهل، مارئي......... سسئي.. ڀٽائي جون ست سورميون.
احمد گهڙي کن جي شيطاني کانپوءِ .......... اندر واري همراهه کي ڪهڙو منهن ڏيکاريندين..........اِن حرڪت عيوض ......... ضمير جي هٿ ۾ توا ۽ بُجا ٽنگيل نظر آيس............ اِهو ڪريل ڪم توکي نه جڳائي ......... واپس اچي صوفي تي ويٺو.........
مهران چانهه کڻي آئي.........صاحب اڃان اوهان ماني ناهي کاڌي!
ڪنڌ مٿي کڻي مهران جي معصوم چهري ڏانهن ڏٺائين ...... ائين لڳس پنهنجي ڌيءَ مارئي بيٺي آهي....... ضمير جي مينهن سڀ آويون اجهائي ڇڏيون بس پٽ کاوان ٿو........ تون پنهنجي گهر وڃ..... مٿي تي هٿ رکندي مهران کي چيائين............. مهران گهر جو دروازو ٽپي گم ٿي ويئي.......
احمد صاحب چانهه جو ڪپ کڻي لان جي دري جو کولي ته ٻاهر ڪاڙهي جهڙو ڏينهن ملهاري موسم ۾ مٽجي چڪو هو........ پکين جي قطارن مٿان جهڙ جا قافلا ٽپي رهيا ها..... هلڪي هلڪي هير ۾ روح جهمريون هڻڻ لڳس..........
ائين لڳس پنهنجي تحريرن آڏو ڄڻ ته سرخرو ٿي پيو هو.........
پنهنجون تحريرون لکڻيون، ڪتاب، قول ڄڻ ته هن جي گهر جي وسيع لان تي ضمير جي مداري آڏو جهمريون هڻي رهيون هيون........