انگ اگهاڙا ٿري ٻار...!
اوسين آهيون ٿر جا لاوارث ٻار،
نه ابو نه امان تنهنجو آسرو اي يتيمن جا يار،
ڪر ڪا سار سنڀار اي ٻاجهارا رب ستار،
اسين ٿري لاوارث ٻار آهيون آسري تنهنجي.
طوفان پهنجو تباهيون مچائي هليو ويو ۽ چاندي سڏڪا ڀري چندو کان پڇڻ لڳي، چندو ڇا اسين واقعي ڇورا ٻار آهيون؟.... هن هيڏي ساري سنسار ۾ پنهنجو ڪم سهارو ڪونهي؟ چندو وڏو ساهه ڀري چپن جا بند ٽوڙي چوڻ لڳو چاندني پنهنجي قسمت جي چاندني ۾ ڪڏهن به چانڊاڻ ڪونه ايندي. پنهنجي زندگي ۾ ڏکن جا کوڙ ڪڪر دردن ڀري برسات وسائيندا پر هوا جي هڪ خوشگوار جهٽڪي کان به ٽپندي سسڪندي رهندي پنهنجي سورن ڀريل زندگي ۽ ايئن ڳالهيون ڪندي ڪندي چاندني جي چهري تي ننڊ جا خمار ڦيريون پائڻ لڳن ٿا. ۽ آخر ننڊ جي ديوي چاندني کي ورائي وڃي ٿي. چندو به آسمان ڏانهن تڪيندي سُمهي پوي ٿو. صبح جو جهرڪيون سجاڳ ٿيندي ئي گوڙ ڪن ٿيون ۽ چندو جي اک کلي وڃي ٿي، چاندني به ننڊ مان سجاڳ ٿئي ٿي بنا نيرن ڪرڻ جي کڏي تي ڪم ڪرڻ لاءِ هليا وڃن ٿا. اڌ ڏينهن بنا ڪنهن ساهي جي ڪم ڪرڻ کانپوءِ چندو ڪجهه گهڙيون آرام ڪرڻ چاهي ٿو. پر بي قياس کڏي جو مالڪ چندو جي ڳل تي ٿلهي هٿن سان چماٽ وهائي ڪڍي ٿو ۽ ٿلهيون اکيون ڦوٽاري چوڻ لڳي ٿو ڇورا جي ڪم ڪرڻو اٿئي ته بنا ڪنهن ساهيءَ جي ڪر. نه ته مونکي توجهڙا ٽوٽي مزدور نه کپن. لالچ جي ٻيڙي تي سوار ان وحشي مالڪ کي چندو جي بي وسي نظر ڪو نه ٿي اچي ۽ چندو جي اکين مان ڳوڙهن جا وهڪرا نديون ڪري وهن ٿا. ڏکن جو سڄو ڏينهن گذاري جڏهن شام جو کڏي جو مالڪ چندو جي تري تي چند روپيا رکي ٿو ته چندو جي سڪل ۽ ڏٻري منهن تي خوشي جا جهومر جهمر ڪرڻ لڳن ٿا ۽ ڀيڻ چاندني کي ساڻ ڪري دڪان تان ڪا شئي خريد ڪري پيٽ جي گهرج کي پورو ڪن ٿا.گهر اچي رات ٿيڻ کان پهريائين ٿڪاوٽ جي ڪري ٻنهي کي ننڊ ورائي وڃي ٿي. رات جو ڪجهه پهر گذرڻ کانپوءِ ڊگهي قد جو هڪ شخص جنهن جي پوري بدن تي باهه ٻري رهي هوندي آهي اچي ٿو. چندو ڊپ وچان ان کان پڇندو آهي. تو.... توتو.... تون. ڪ ڪ ڪ ڪير آهين. اهو همراهه وڏا وڏا ٽهڪ ڏيئي چئي ٿو........“آئون ٿر آهيان” ٿر! چندو هٿ ٻڌي عرض ڪري ٿو اي ٿر مون کي بخش ڪر مون کي نه ساڙ، مون کي معاف ڪر! ٿر چوڻ لڳيس ٿو اي لاوارث ڇوڪرا تون مون کان نه ڊڄ آءُ به تو وانگي لاوارث آهيان. هي ڏس منهنجي بدن تي باهه ٻري رهي آهي. سالن کان منهنجي بدن تي مينهن جو هڪ ڦڙو به ناهي وسيو مون تي رهندڙ ماڻهو ظالم ٿي پيا آهن، ٿر جهڙي پُرامن ڌرتي تي ايڏو انياءُ، ٻِٽا قتل، ظلم بربريت.... هر ظلم تورڻ کان به ڳرو ٿي ويو آهي. هاڻي آئون پنهنجي مظلومن جا بي گناهه بار نٿو جهلي سگهان. اي ڇوڪرا تون خدا آڏو هٿ کڻي دعا گهر، ته جيئن خدا مونتي مينهن وسائي ۽ منهنجي سڙي ويل بدن تي ساوڪ ئي ساوڪ ٿي پئي. چندو تجسَس وچان ان ڏي ڏسي ٿو. ٿر جي چوڻ باوجود دعا لاءِ هٿ نٿو کڻي آخر ٿر تنگ ٿيندو چندو جو ڳلو پڪڙي ٿو ۽ چندو رڙيون ڪري ننڊ مان اُٿي ويهي ٿو. چندو جي رڙين تي چاندني به سجاڳ ٿي پئي ٿي. چندو
چاندني کي چوڻ لڳي ٿو اٿي چاندني هن ٿر مان ڀڄي هلون نه ته هي ٿر پاڻ کي ساڙي ڇڏيندو ۽ پوءِ ٻئي اٿي ڀڄڻ لڳن ٿا. سڄي رات ڀڄڻ کانپوءِ به ٿر کان ڪونه ٿا نڪري سگهن ۽ کڏي جو مالڪ ٻنهي کي پڪڙي وٺي ٿو چندو دانهن ڪري ٿو. آهي ڪو جيڪو اسان کي هن ظلمي مالڪ کان بچائي! آهي ڪو آهي ڪو ۽ چندو جا آواز ٿر مان ٿيندا آسمان ۾ وڃي گم ٿي وڃن ٿا.