ڊرامو : سيڪنڊ اسٽيٽمنٽ
ڪردار: پريت، وشال
پريت: پنهنجي محبت جي هي ڪائين جهڙيالي آهي وشال!؟
وشال: شايد پنجين...
پريت: ستين... وشال! مردن کي محبت جا ايونٽ اڪثر ياد ناهن هوندا... نه پنهنجي پرينءَ جي سالگرهه جو ڏينهن ياد ڪري سگهندا آهن، نه ئي پهرين ملاقات...
وشال: ها... ائين ته بلڪل آهي... پريت! ائين نٿو لڳي ته جهڙيالي ڪنهن محبوب ئي پينٽ ڪئي هجي، اهڙو خوبصورت منظر ته ڪوئي محبوب ئي ٺاهي سگهي ٿو...
پريت: جهڙيالي محبت جي مستي آهي...
وشال: پريت!
پريت: جيءَ...
وشال: پاڻ پنهنجي آکيرو ڪڏهن ٺاهينداسين...
پريت: نه تنهنجي گهر وارا راضي آهن؛ نه ئي منهنجي گهروارا... ظاهر ڳالهه آهي پاڻ ٻنهي وٽ ٽيون رستو آهي... فيصلو پنهنجي هٿ آهي... يا هٿ ملائي هميشه لاءِ هڪ ٿي وڃون يا...... پر توهان ته محبت ۾ حاصلات جي نظريي جا پوئلڳ آهيو نه.......
وشال: يقينن، محبت حاصلات ئي آهي... جز ڪل نه ٿيندا ته سڄي حياتي اڌ ڪٺل وجود جيان لڇندا، لوچيندا رهندا... حياتي ٽڪ ٻڌي بيهي رهندي...
پريت: ماڻهو چوندا هن وشال!... محبت ماڻڻ کانپوءِ شدتون ڍريون ٿي وينديون آهن، اميدن جا قافلا اڌ پنڌ ۾ ئي ڦرجي ويندا آهن، محبتن جا معراج ڌرتي هاڻا ٿي پوندا آهن، ماڻهو رڳو زال مڙس ٿي پوندا آهن... پوءِ نه جهڙيالن جا رومانس رهندا آهن ۽ نه احساس جي محسوسات، نه انتظار جا مزا رهندا آهن ۽ رسڻ ۽ مڃائڻ... زندگي تڙپ جو پيٽو لنگهي ضرورت ۽ سمجهوتي جي پاتال ۾ پيهي ويندي آهي... ائين لڳندو آهي وشال! هٿ مان ڪا شيءِ ڪري پيئي آهي... زندگي پنڃرو ٿي پئي آهي... هٿن مان چاهت جو ڪبوتر اڏري وڃي ڪائنات جي اونهائين ۾ گم ٿي ويو آهي... عورت خوف ۽ وسوسن جي غار هوندي آهي وشال! مونکي ڊپ ٿو ٿي، پاڻ ڪٿي هڪ ٿي محبت جا پيمانا ڇلڪائي نه وجهون.... گهٽائي نه وجهون....
وشال: خوف جبلت آهي، محبت حقيقت آهي.... محبت پنڌ آهي ۽ حاصلات منزل.... جيڪي ماڻهو محبوب ناهن ماڻي سگهندا؛ اهي کٽل کٽل ۽ اڻپوري تصوير جيان هوندا آهن... جنهن ۾ يا رنگ ڦڪا هوندا آهن يا...... اهڙن ماڻهن جي اندر ۾ محرومين جي ڇر وهي ايندي آهي..... جيڪا احساسن، اميدن جا ڪچا گهر پائڻ شروع ڪندي آهي.... ۽ پوءِ پريت! اندر جو سمورو ڳوٺ آهسته آهسته ڀُرڻ شروع ڪندو آهي.... حاصلات بچاءُ بند آهي پريت!... آءٌ اڪيلائين جي ڪُن ۾ ٻڏڻ نٿو چاهيان.... محبت عظيم اعتماد آهي، محبت آهڙ جو مينهن آهي، جيڪو وهم، وسوسن جا غبار ڌوئي حياتي کي فطرت جهڙو خوبصورت ڪري ڇڏيندو آهي.... مان اڌ وجود آهيان پريت! مونکي توسان ملي پورو ٿيڻو آهي.... ائين سوچ آءٌ غزل جي پهرين سٽ آهيان، تون ٻين، مان ٽئين.... ائين سڄي حياتي پورو غزل مطلع کان مقطع تائين پاڻ لازم و ملزوم آهيون...
پريت: محبت احساسن جو سودو آهي وشال! محبت اعتماد جي الاهي سنهي ڌاڳي سان ٻڌل هوندي آهي.... شال نه ماڻهو جو اعتماد کوٽو ٿئي.... ڪڏهن ڪڏهن محبت جي انڌ ۾ اسان ماڻهن جا اصلي چهرا نه پسي سگهندا آهيون.... پوءِ... اڳتي هلي زندگي جو ڪڙو سچ کير ۽ پاڻي جا فرق سمجهائيندو آهي... انکان پهرين رڳو کير ئي کير هوندو آهي....
(بيرو ٻه چانهه جا ڪپ کڻي اچي ٿو)
وشال: چانهه جو ڍُڪ پي------ پريت! هميشه پهريان احساس خوشي ماڻڻ چاهيندا آهن.... آءٌ حتي الامڪان چاهيندس ته تنهنجي مُرڪ ميري نه ٿي......
ٻيون ڏيک:
پنجويهه سالن کانپوءِ ------------
گهر جو ڪمرو، وشال جي اکين جي عينڪ گڏ پريت ويٺي آهي....
پريت: وشال! عيني جي مستقبل جو مسئلو آهي، پسند جي شادي جي ته اسان جو مذهب به اجازت ڏي ٿو.... پنهنجي اڪيلي اولاد آهي، حياتي ڀر جي ڪمائي آهي، محبت سماج کان مٿانهين هوندي آهي.... جي اها ارسلان سان شادي ڪرڻ ٿي چاهي ته ان ۾ ڇا برو آهي، ٻئي هم عمر، هم ڪلاس ۽ ساڳي شعبي ۾ ليڪچرر آهن.... حياتي جو پنڌ بخوبي ڪري ويندا....
وشال: پريت! تنهنجي ڳالهه صحيح آهي، پر اسان جي خاندان ۽ برادري ۾ ذات کان ٻاهر رشتو ورتو ته ويندو آهي؛ پر ڏنو ناهي ويندو!..... ٻيو ته ٺهيو پر ادا وڏو به ڀونچال پيدا ڪري ڇڏيندو.... اسان جي لاءِ سماجي مسئلو پيدا ٿي پوندو....
پريت: پاڻ ٻيئي به ته مختلف ذاتين جا هئاسين.... گهروارا راضي نه ٿيا ته.... ڪورٽ مئرج ڪئي سين...
وشال: (بيچين ٿيندي) پنهنجو دور ٻيو هو.... بعد ۾ پنهنجا مائٽ ٺهي ويا هئا...
پريت: مان عورت آهيان وشال! محبت کي آخر تائين نڀائڻ ۽ سمجهڻ ڄاڻان ٿي، عيني جي ارسلان سان سٺي انڊراسٽينڊنگ آهي....
وشال: توهان نٿا سمجهو، منهنجي سماجي زندگي آهي، اٿڻي ويهڻي آهي... آءٌ ڪيتري سوالن جا جواب ڏيندس، توهان سمجهدار آهيو.... عيني کي سمجهايو... هو اڃان ٻار آهي......
(وشال اخبار ويڙهي ٿو، پريت هلي وڃي ٿي، وشال لائيٽ آف ڪري ٿو)
(صبح ٿئي ٿي)
پريت: وشال...!!! وشال! رڙ ڪندي ڪمري ۾ داخل ٿيئي ٿي....
وشال: (ڇرڪ ڀري اٿي ٿو) ڇا ٿيو خير ته آهي!؟
پريت: وشال! خير ڪونهي............... عيني ڪمري ۾ ڪونهي!!
(پردو ڪِري ٿو)
(ڊرامو ختم)