اُٿ ڏونگر ڏاري وينداسين
عبدالقدير جي من ۾ ڪيئي سوال آهن...... ايم. بي. بي. ايس خواب محنتون، روشن مستقبل، ڪئمپس ، اسٽڊي..... هاسٽل...... ڪلاس فيلوز.... استاد..... جي. ايم. سي.... سڀئي منظر ڄڻ ماضي ٿيندي نظر اچن ٿا..... سڀئي خوبصورت عڪس ڌنڌلائجڻ لڳن ٿا.... ائين لڳيس ٿو، اهي سڀ خوبصورت پل، ساٿ ۽ احساس ڇڏي هو ڏور آسمان جي انتهائن ۾ گم ٿي ويندو، سندس اکين ۾ ڇرلهي ٿي اچي، پر رڙيون ڪري، ان ڪري نٿو روئي جو سندس پريشان حال والدين ويتر پريشان نه ٿي وڃن..... من ۾ ڪيڏي مونجهه آهي...... جي ايم سي لاءِ دوستن سان گڏ ٽهڪ ڏيڻ لاءِ...... شرارتون ڪرڻ لاءِ ..........پاڻ مسيحا هوندي پنهنجي مرض جو نه مون وٽ علاج آهي، نه منهنجي اداري ۾ نه ملڪ ۾ ....... اسان وٽ هٿيار ته آهن، پر بهترين اسپتالون نه آهن ٻيو ته ٺهيو اسان گلن جهڙي ٻارڙن کي ارڙيءَ کان تحفظ به نٿا ڏيئي سگهون، ڪيڏو ڪرب آهي اندر ۾! منهنجو مستقبل منهنجي نصيب سان ٻڌل آهي. هزارين اهڙن مريضن وانگي، جيڪي بيوسيءَ جي تصوير ٿي موذي مرضن ۾ چُڙي رهيا آهن. ائين ٿو لڳي اندر ۾ ڪيئي نانگ گهڙي آيا آهن. جيڪي مسلسل ڏنگي رهيا آهن. ۽ سمورو وجود زهر نگر ٿي ويو آهي.
چوندا آهن ته مايوسي موت آهي. ساهه جي آخري سلسلي تائين جيئڻ جي اميد ڪبي آهي. وري به شابس آهي ميڊيا وارن کي، جو منهنجي استادن ۽ ڪلاس فيلوز جي اطلاع تي علي محمد اليڪشن جي نفسا نفسي ۽ وٺ وٺان هوندي منهنجي اسٽوري ڪئي آهي..... شل! منهنجي ملڪ جا سڀ صحافي اهڙا ٿي پون ته، ڪيترين ئي مايوس ٿيل اکين ۾ اميد جا ڏيئا جرڪي سگهن ٿا. جان محمد نه رڳو منهنجي اسٽوري ڪئي آهي، پر هو فنڊنگ ۾ پڻ ڀرپور ساٿ نڀائي پيو......هيءَ دنيا اهڙن انسانن جي ڪري قائم آهي، جيڪي انسانيت لاءِ سوچين ٿا.
اڄ اداري جا سڀئي شاگرد اٻاڻڪا آهن. ڪلاس ان رومانس سان نه هليا. سڀني جي اندر ۾ عبدالقدير گهانگهري جي بيوسي ۽ لاچاري جا عڪس ۽ اولڙا آهن. ڪلاس ميٽ جو رشتو احساس جو رشتو هوندو آهي..... ۽ عجيب مٺڙو رشتو آهي.... ڪيڏي پنهنجائپ ٿي ويندي آهي.... ۽ عجيب مٺڙو رشتو آهي.... اهڙي پنهنجائپ ٿي ويندي آهي، جو ڄڻ ايامن جو ساٿ هجي. ايترو اُنس هوندو آهي جو ڪلاس ميٽ ڀائرن جهڙا ٿي ويندا آهن. اڄ ڪلاس ۾ هڪ ڀاءُ ڪونهي، هڪ دوست ...... هڪ محبوب ڪونهي..... ڪورم پورو ناهي....... ۽ ان جي اڄ جي اميد به ته ناهي......!!
اڄ علي محمد، ڪجهه استاد ۽ شآگرد دوستن جي ايم سي جي آڊيٽوريم ۾ عبدالقدير بابت تاثراتي رپورٽ سڀني شاگردن ۽ ڪجهه استادن سامهون پروجيڪٽر تي هلائي...... ۽ ان کان پوءِ تقريرون ٿيون؛ هڪ اردو اسپيڪنگ ڪلاس ميٽ ڇوڪري، جيڪا انسانيت جي خدمت جي جذبي سان ٽمٽار آهي، تقرير ڪندي چيو ته؛ اسين ادارن ۾ رڳو ڊاڪٽر ۽ انجنيئر ٿيڻ ۽ ڊگريون ڪمائڻ ناهيون ايندا؛ اسين انسان ٿيڻ ايندا آهيون..... ۽ جي اوهين اخلاق ۽ انسانيت جي جذبي کان خالي ڊاڪٽر آهيو، ته اوهان جي ڊاڪٽري ڪنهن ڪم جي ناهي..... 80 لک گڏ ڪرڻ ڏکيو ڪم ناهي..... اسين گڏ ڪري وينداسين اهي پئسا... ڦڙو ڦڙو ٿي درياءَ ٺهندا آهن ۽ واريءَ جا ننڍڙا نڍڙا ذرڙا ملي وڏا صحرا ٺاهيندا آهن.... جڏهن سڀ پن پاڻ ۾ ملي هڪ ٿيندا آهن ته ڇانورا جوڙيندا آهن.... اٿو...... جاڳو پاڻ سڀ گڏ ٿي عبدالقدير گهانگهري جي ڪاڙهي جهڙي زندگي ۾ بهار آڻيون..... هڪ ٻي شاگرد تقرير ڪندي چيو ته: ”دوستو! بيمار عبدالقدير آهي“، اسان جا جذبا نه اسان جي همٿن جا جگر ختم ناهن ٿيا. دوستي ملهائڻ جو موقعو مليو آهي اڄ. اچو ته هڪ مثال قائم ڪيون. حياتيءَ جا اختيار ته رب ٻاجهاري وٽ آهن، پر ڪوشش اسان جي هٿ آهي. اميد ته توهان سڀ اسان کي 80 لک، جيڪي عبدالقدير جي علاج لاءِ گهربل آهن، گڏ ڪرڻ ۾ ساٿ نڀائيندا، عبدالقدير جي پيءُ روئيندي مدد جي اپيل ڪئي.
هڪ استاد چيو ته؛ ”عبدالقدير کي جگر جي هڪ اهڙي بيماري آهي، جيڪا هزارن مان ڪنهن هڪ مريض کي ٿيندي آهي..... جنهن تحت جگر رت ٺاهڻ بدران پٿريون ٺاهيندو آهي ۽ اهي پٿريون جسم جي مختلف حصن ۽ اندروني عضون ۾ ڦاسي انهن کي بلاڪ ڪنديون آهن، ان ڪري عبدالقدير جا ٻئي گردا انهن ننڍڙين ننڍڙين پٿرين سبب خراب آهن ۽ جگر جو هڪ حصو به متاثر آهي“. هاڻي گردن ۽ جگر جي ٽرانسپلانٽيشن، جيڪا انڊيا ۽ ٻين ترقي يافته ملڪن ۾ ممڪن آهي. ان تي 80 لک رپيا خرچ ايندا جي اوهان همٿ ڪيو ۽ اتساهه سان، سچائي سان فنڊنگ ڪيون ته اسين پنهنجي مستقبل جي هڪ بهترين ڊاڪٽر جي حياتي بچائي سگهون ٿا ۽ هڪ نئون باب لکي سگهون ٿا.
آخر ۾ علي محمد تقرير ڪري ساٿ نڀائڻ جو وچن ڪيو...... ۽ چيائين ته، ”اسين اڪثر اهو چوندا آهيون ته اسان جي سماج ۾ سوشل سينس جي اڻاٺ آهي. خود غرضي آهي، خودپسندي آهي.... “هڪ شاگرد ٻي جي ڪن ۾ ڀڻڪيو، 80 لک مشڪل آهن..... وڏي رقم آ.... ٻيو ته.... سماج ڪهاڙيل روين سان ڀريل آهي“.
هڪ شاگرد اٿي بيٺو ۽ علي محمد کي مخاطب ٿيندي چيائين، ”سر! اوهان چيو ته .... ماڻهن ۾ زبردست سوشل سينس آهي..... رڳو ايماندار ۽ ذميوار ماڻهن ۽ پليٽ فارم جي کوٽ آهي .... اسين ڪروڙين رپيا گڏ ڪري سگهون ٿا.....“
علي محمد جي تقرير کان پوءِ سڀ شاگرد، ڪجهه استاد ۽ جان محمد سکرشهر جي گهٽين ۾ نڪري پيا، سوشل ميڊيا تي پيج ٺاهيو ويو. ڪي ڪروڙ پتي 100 رپيو ڏين ٿا ته ڪي ڪک پتي لکن جو اتساهه شاگردن کي سماجي روين جو تجربو ٿئي ٿو. اهي ماڻهن جي سوچ جو، عمل جو اڀياس ڪن ٿا. ان فنڊنگ مهم دوران ڪيترائي خوبصورت واقعا ۽ ڪهاڻيون جنم وٺن ٿيون. مثال قائم ٿين ٿا، جنهن ۾ هڪ سلام ان ماءُ کي به پيش ٿئي ٿو. جنهن پنهنجي پٽ جي ڪلاس ميٽ لاءِ سونوهار ۽ ستر هزار رپيا ڏنا. ڪيڏي نه عظيم ماءُ آهي.... مائرون ته سڀ عظيم هونديون آهن. جڏهن سماج ۾ احساس جاڳي پوي ٿو ته سڀ نراسايون ۽ نااميدون سمهي پون ٿيون. پهرين ڏينهن رڳو 20 هزار گڏ ٿين ٿا. ڪجهه دوست همٿ هاري ويهن ٿا. 80 لک وڏي رقم آهي ۽ ماڻهن جو تعاون ننڍو، ڪيئن پئسا گڏ ٿيندا؟ پر ڪجهه پر اميد دوست دوستن کي ٻيهر فنڊ وٺڻ لاءِ قائل ڪن ٿا.... ۽ هڪ دفعو ٻيهر نون جذبن سان سڀني ڪروڙ پتين، زميندارن، سرمائيدارن، سياستدانن ۽ واپارين ڏانهن نڪري پون ٿا.
چوندا آهن ته جڏهن ارادا اٽل هوندا آهن. ته پوءِ سسيون پنهون ماڻينديون آهن. ڪجهه ڏينهن ۾ 50 لک گڏ ٿي وڃن ٿا ۽ منزل جا نشان واضع نظر اچڻ لڳن ٿا. عبدالقدير جي مرجهايل چهري تي حياتي جي آس جاڳي پئي ٿي. ان سڄي صورتحال ڪور ڪندڙ صحافي پنهنجي ending words ۾ چوي ٿو؛ “جڏهن دوستين ۾ سچائين، سهارن، ايماندارين ۽ نيڪ نيتن جا سگهارا عمل شام ٿي وڃن ته 80 لک ته ڇا 80 ڪروڙ، ارب ۽ کرب به گڏ ڪري سگهجن ٿا.... ناظرين.... 80 لک ٿي ويا آهن ۽ عبدالقدير کي پرڏيهه علاج لاءِ اماڻيو ويو آهي. عبدالقدير جي چهري تي مرڪ آڻيندڙ جي. ايم. سي. جا شاگرد جس لهڻا. اچو ته رڳو جيئي جيئي.... جي سکڻن نعرن بجاءِ جي ايم سي جي شاگردن جيان عملي ڪم ڪري ڏيکاريون ۽ حياتيون کسڻ بجاءِ بچايون، ڪارنامن جا مثال قائم ڪيون. رڳو شاگرد نه ٿيون پر سڄو سماج ٿيون، ڌرتي ٿيون، وطن ٿيون.... ڪئمرامين سعيد سان علي محمد جي. پي. ايم نيوز سکر.....!