پٿرائجي ويل اکيون....
چئو....
ڪِرائي جي پَٽ سٽ ڪر ته..... سڀاڻي آخري ٻاڻ ماري اچون...... مانَ.... بي الله... ٻچو بَچي پَئي.....
ڪنھن کان گھران ـ ؟ نظري ته ماڻھن کي پاڻ ـ گُھر ان کان جيڪو ڏيئي نه پچاري... اوڌر به ساون کي ملندي آھي.
تون وڃي ته ڏسجان ...... ڪڏھن ڪڏھن ڪَک مان لک ٿي پوندو آھي...
تنھنجو ته دماغ ڪم ڇڏي ويو آھي... چري ٿي پئي آھين.... جنھن کي ڊاڪٽرن لي دوا ڪيو آھي......
مان ماءُ آھيان..... اميد ڪيئن ٿي پلي سگھان!؟ ماءُ جي اميد قبر کان ڊگهي ٿيندي آهي.
پاڻ غربت ھوندي وسان ته ڪونھي گھٽايو.... پُٽ پنھنجي حصي جو آھي ته بيماري ان کي ڪون ماريندي..... درگاھ پري آھي.... اچ وڃ جو ڀاڙو ڪٿان ايندو؟
مڙيئي ڏس ڪنھن کي..... الله وڏو آھي... ٻچڙي کي درگاهه تي کڻي ھلون... ھٿ پير ھڻي رڳو ڪرايو ھٿ ڪري اچ... باقي پٽ تي سمھي، ننگر پاڻي پي گذارو ڪنداسين... ڳالهه نو راتين جي آھي... مان بِي الله....
رات گذري ته ڪنھن کي منٿ ڪيان ٿو .پر اسان کي اوڌر به ڪير ڏيندو؟ اوڌر به سُکين ستابن کي ملندي آھي، ڪنھن آسري تي ملندي آھي.... ڪو سچ ڪوڙ ڪرڻو پوندو آھي.... پاڻ کي اوڌر ڪير ڏيندو ...... پوءِ به سڀاڻي ڪنھن کي ڏسان ٿو...... رات رڻ ۾ ڪَويل جو پنڌ ٿي پئي ٿي. ماءُ جون اکيون آسمان سان ھمڪلام ٿيڻ لڳن ٿيون..... پيٽ پالڻو ھجي ته پِني به پالي وڃون... سج نڪرڻ کان پھريئن ئي مراد ڳوٺ ۾ نڪري وڃي ٿو...... ۽ آخرڪار ڪجهه پئسا اوڌر تي وٺي واپس گھر پھچي ٿو...... معصوم ٻچڙي کي کڻي درگاهه تي پھچن ٿا..... گھڙيون پاسو ورائين ٿيون، ھڪ ٻيو ڏينھن به گذري واڳون شام حوالي ڪري ٿو......درگاھ جي اڱڻ تي بي شمار بيوسين جا ھٿ پنھنجي پنھنجي نٻل، ڪمزور، مرضن ۾ وڪوڙيل پيارن کي ھٿ پکا لوڏي رھيا ھجن ٿا. ڪنھن کي ڪھڙا مرض ته ڪنھن کي ڪھڙا مرض.... سڀئي مسئلا، سڀئي مرض دعائن جي ڌاڳن، اميدن جي آسن سان ٻڌل.... ھڪ ٻي کي آٿت.... درگاھ جي در تي ڳچي ۾ ڪپڙو ويڙھي پنھنجي پيارن جي صحتيابي لاءِ دعائون پندڙ پوڙھيون عورتون.... درگاھ جي ڪنڊ ۾ قران پاڪ جي تلاوت ڪندڙ ماڻھو.... درگاھ جي مجاور جون آٿتون ۽ آسرا..... اگر بتين جي خوشبو... چندي جي وڏا ڪلف لڳل پيٽي، درگاھ جي دروازي تي چُمجي چمجي لَسا ٿي ويل پٿر، جاري ۾ جھيڻا ٻرندڙ ڏيئا ۽ انھن جو متاثر مريضن جي بيمار بدن تي مکجڻ، درگاھ جي دري ۾ لوڻ جي لوٽي مان، لوڻ جي چپٽيءَ جو زبان کان ھيٺ لھڻ..... درگاھ جي چوٻاري کان پُٺيرا موٽندڙ زائرين جا قافلا... درگاھ جي سرينھن جي چوٽي ۾ ٻڌل علم پاڪ ۽ مجاور جي ڪوٺي سان گڏ جھونو ڇپر. ڇپر سان گڏ قبرستان، قبرستان ۾ کبڙ جي پوڙھي وڻن جو مُڙي وڃي ٿڌڙين گڦائن ۾ پٽ تي تڏي ويڇائي سمھندڙ جھونو مُجاور ۽ ڀرسان پاڻي جا ٿڌا مَٽ.... آزيون، درگاھ جي مسجد ۾ عشاءَ جي آذان.... ننگر جي تقسيم.... ننگر بطور شفا.... ۽ قبرستان ۾ ھانءُ ڏاريندڙ خاموشي.... خوابن جي قتلام، مختلف نفسياتي مونجھارن ۾ وڪوڙيل آسن سان سمجھوتا ڪندڙن، چپ، ٻڙڪ به ٻاھر ڪڍندڙ، جنن، پرين، ديو، تعويزن ۽ آسيبن جي اثر ھيٺ چُپ چپ ڪري، رکي رکي درد وچان رڙيون ڪندڙ نوجوان ڇوڪريون ۽ عورتون.. امڙ جون آٿتون.... شُڪارا ڀري ڪچي ننڊ مان اٿي ويندڙ سندن مائٽ..... الله ٻاجھاري کي ٻاڏائيندڙ مائٽ..... اڌ رات جو ڪنھن مھل مسجد جي در تي ته ڪنھن مھل پنھنجي پيارن کي سھارا ڏيئي درگاھ جي در تي رسائيندڙ ھٿن جو ٻاڏائڻ... درگاھ کان پرڀرو لوڪ کان لڪائي ڍوءَ تي ڍنڍھڪار ڏيئي روئي ھانءُ ھلڪو ڪري ايندڙ پيءُ جا بس نه ڪندڙ ڳوڙھا.... درد وچان دانھن، آھن، چرپر، روئاٽ تي بار بار ڦٽندڙ ننڊ.... اُڪ، مڇر بي چيني..... ڪنھن ڪنھن مھل ڏکڻ جي ھوا جو ٿڌڙو جھوٽو...... ۽ پيڙاءُ کي جھٽ گھڙي جي ننڊ....... عصر ويل اڊڪو ڏيئي اٿندڙ پيءُ جو بيمار پٽ کي سنڀارڻ...... ٿَڪي پيل ننڍڙي دل ۽ ٿڌو ٿي ويل وجود..... خالي کيسو..... درد کي ڳيت ڏيئي...... ڪلھي تان ڪپڙو لاھي.... معصوم ٻچي جي چوڌاري ويڙھي ڪلھي تي رکي..... تازو ئي ٿڪي ستل ماءُ کي لوڏو..... ۽ ھلي پوڻ.....
ڇا ٿيو؟
منھن تي آيل مضبوط ھٿ......
۽
پويان پويان اچڻ جو اشارو..... وڏي وڏي ٻرانگھن سان درگاھ جي حد مان نڪرڻ.... ماءُ جون سُوالي نگاھون... ماءُ جون اميد اڃان قائم.... متان ٻچڙي کي اسپتال کنيون ٿا وڃون...... متان ٻي ھنڌ... ڪنھن مھل سڄي پاسي منھن تان ڪپڙو لاھي، ڪنھن مھل ڊُڪي کٻي پاسي ڏانھن منھن تان ڪپڙو ھٽائي ڏسڻ جي ڪوشش...... اڍائي اڍائي مڻن جو وزني ٻوريون کڻي ڪُڏائيندڙ مزدور پيءُ جي ڪُلھن تي ايترو بار جيئن ڪنواٽ جي ڪلھن تي اٺ جيترو بار..... پنڌ ئي پنڌ... واريءَ جو پنڌ..... پويان سوالي اَکيون...... واپس گھر تائين پنڌ....... ڇِڳل کٽ تي رکيل معصوم لاش..... ماءُ جا اڀ ڏاريندڙ پار...... ۽ ڀت سان ٽيڪ لڳائي ويھندڙ پيءُ جو پٿرائجي ويل اکيون....!!