پريت...!
ڪيڏي چُپ آهي..... رڃ جهڙي سانت.......
من! توبن ڄڻ اڌ اڌ آهيان ڀڳل ٽٽل رستا، ڳوٺ، ماڻهو ۽ ماحول تقريباَ ساڳيو ئي ته آهي. رڳو کوٽ آهي تنهنجي.....
تنهنجو وجود ته منهنجي اماس راتين ۾ چوڏهين جي رات جهڙو هو..... تون جي ناهين ته ڊسمبر جي وشال راتين جا سرد احساس ۽ پوهه جا پارا به جولاءِ جا ڪاڙها ٿا ڀاسن...... تنهنجو عدم وجود هڪ ڊگهي اذيت آهي.... گهٽ ٻوسٽ آهي......
اڃان اسان جي محبت بانبڙا مس پاتا، اڃان ته ان کي جوڀن ۾ اچڻو هو.... اڃان ته اسان جي محبت ان پکي جي ٻچڙي جيان هئي، جيڪو پَر به ناهي لهندو اڃان ته اسان کي تمام ڊگهي اڏار ڪرڻي هئي......
پرين! تنهنجي عبادت تنهنجي معصوم محبت جو عڪس هئي. تنهنجي محبت مون لاءِ عنايت هئي، انڌاري من لاءِ سنهري مشعل هئي. پنهنجاخواب ڄڻ......
تنهنجي مرتيي تي، پنهنجو پاڻ تي ضبط ڪري، مون تنهنجي عزت ڇا رَکي، ڄڻ ڪنهن تنهنجو ڏک روئي ملهائڻ جو حق به کسي ورتو....... سماج قيد خانو آ ڄڻ! جتي احساس واڙيل آهن.......
تو کانپوءِ، تو سان ابدي ميلاپ جي شديد خواهش پاڙيندي حياتي کان به موڪلائڻ چاهيو، پر شايد نصيب جا ڏانوڻ هِن جو ڇنن ئي نٿا جي اچي توسان ملان.......
تون جي ناهين ته ڄڻ بهار ناهي....... وجود اڻهوند جي احساسن ۾ جڪڙيل آهي......
مُحبت ۾ حاصلات کڻي بي معنيٰ ئي سهي...... پر پرين ! حياتي ئي نه هجي ته يادون ڪڏهن ڪڏهن اکٽ عذاب لڳنديون آهن.......
اڄ سارنگ کي مَن جي سڪ پکين جي ولر جيان ورائي ويئي هئي..... سائين! پنهنجي محبت ۾ ته نه گناهه جا اولڙا هئا ۽ نه ئي جسم جي بُک..... الائي جي ڇو جسم سان گڏ پنهنجو روح به اکين کان اوجهل آهي.......
اڄ سارنگ پنهنجي محبت جا لمحا، پل پل ميڙي پنهنجي محبوب جي لازوال محبت جي ڪلاسڪ تصوير پئي اُڻي..... اسان جي محبت ته صبح جي پهر جهڙي ٿڌيريڙي، رات جهڙي خاموش، چنڊ تارن جهڙي خوبصورت، فطرت جهڙي وڻندڙ ڏکڻ جي سرور بخشيندڙ هير هئي، جنهن جي لهڻ شرط ماروئڙا سک جي ننڊ ڪندا آهن.....
ماڻهو ايڏو جلدي ڇو گذاري ويندا آهن پرينءَ !..... اڄ سارنگ جي اندر ۾ ڳوڙها سيلاب جي صورت اختيار ڪري اکين جا بچاءَ بند پُسائي رهيا هئا..... محبت ته زندگي ڄڻ رنگينين، شعائين ۽ مسرتن سان ٽمٽار ڪري ڇڏي هئي..... هر ڏسا، هر پل، هر واهڻ تنهنجي محبت جي خوشبوءَ هوندو هو ۽ آهي... چارسو تنهنجي ئي سار جا نغارا ٿا وڄن. ائين ٿو محسوس ٿئي ڄڻ آءُ تنهنجي محبت جي نگري مان محبتون پنڻ آيو آهيان... پر پرين! منهنجي ڪشڪول ۾ رڳو تنهنجا افق جهڙا عڪس، چهنڊڙيون وجهندڙ احساس ۽ يادون ۽ اڻ ميا احساس آهن......
اڄ رات ڪيڏي نه ٿڌڙي ۽ خوبصورت آهي..... هو ڏِس چنڊ جي ڪڪڙ ماءُ پنهنجي تارن پٽن سان جڳ پئي جرڪائي..... چوڏس روشنيون آهن..... چپ آهي.... پر آواز آهي... رڳو تنهنجي محبت جي نغارن جو....... تون اِنهي روشن آڪاش جي اونهائين ۾ ڪِٿان محبت جون روشنيون پئي ورهائين.....
خودڪشي جي ڪيان ها پرين! ته تنهنجي يادن جو واس ڪئين وٺان ها..... زندگي مِٺي آسائين! پر توکانسواءِ ڄڻ ته منهنجي زندگي جي پيالي ۾ ڪنهن زهر ڀري ڇڏيو آهي.... تنهنجو ساٿ مِٺاس هو پرينءَ!
يادن جي گهيرٽ ۾ رات جو اڌ پهر اچي ٿيو هو، رات پنڌ ڪندي ڪندي ...... اڌ پهر کان ٽپي باک جي ويجهو پهچڻ واري هئي..... سارنگ جي اکين جا ڇپر پاڻ ۾ ڀاڪر پائي هڪ ٿي ويا...... ۽ پوءِ خواب ۾ پرينءَ سان ڪچهرين ٽهڪن ۽ ملاقاتن جو اکٽ سلسلو..... جنهن ڄڻ پت جهڙ کانپوءِ بهار آڻي ڇڏي..... ۽ هر سو پرينءَ ! جي يادن، احساسن جا گلاب ٽڙي پيا..... اڄ رات جو خواب حياتي جي نويد هو ڄڻ.... رهيل جيون گهارڻ جي ڏڍ هو ڄڻ...!