امداد...!
هڪ ٻاچڪو ئي ته وٺي آيو آهيان............... ائين به منهنجا پورا پنج ايڪڙ وونئڻ برساتي پاڻي هيٺ آهن........... ان حساب سان مان به حقدار ٿيس نه..............
هو خانو ٺيڪيدار به ته ڏهه ٻاچڪا وٺي ويو آ.......... پر يَر منهنجو گهر ته نه ڪريو آهي............. منهنجو سارين جو فصل به بچي ويو آ.......... پگهار به کڻان ٿو....... ائين به، اڄڪلهه جي زماني ۾ ڪير مسيت جو ڪک آ...........؟! مختيارڪار کان ويندي منسٽر تائين.......... سڀئي امدادي مال ڳڙڪائين پيا ............ مان به هڪ بيگ ئي ته ورتو آ......... ڪهڙو ڏوهه ڪيو اٿم................
جيڪڏهن مان مستحق آهيان............. پوءِ هي اڻ تڻ ۽ اندر ۾ اڌ ماٽ ڇا جو؟ ڇا مان غلط ڪم ڪيو آ...........؟!
سڄي ڳوٺ وارا ته راشن وٺي آيا آهن زميندار، سکيا، زمينن وارا، پگهاردار ........ ٻيو ته ٺهيو.........
خير جانب وارا ته وري به حقدار آهن..................
حرام ۽ حلال جو ته ليکوئي ناهي........... رڳو آ نفسا نفسي..........
پر مان ڪنهن جو حق ته نه کسي آيو آهيان........!؟
خير هڪ بيگ جي ڪهري ڳالهه آهي............
ڪئين ڪيان..................؟
راشن بيگ ڪنهن حقدار کي ڏيان...........
ڏجي.................
نه ڏجي..............
ڏجي...............
ائين ٿو لڳي هي راشن وٺي مان پنهنجي نظرن ۾ پاڻ ڪري پيو آهيان!!! ماڻهو ته سمهي پيا آهن پر هي چنڊ، تارا ۽ رات ڄڻ منهنجي بي واجبي جا تماشائي ٿي پيا آهن
ڀلي بک ڀرم جي شل مَ وڃي شان.......
پکي به ته انسانن کان ڀلا آهن.....
حريص انسان...........!
ماڻهو نه، ماڻهو جو ظرف وڏو هجڻ گهرجي...........
ماڻهو ڀلي سڀني جي نظرن ۾ ڪِري پوي؛ پر پنهنجي ضمير جي نظرن ۾ نه ڪِري..........
ڇا آءُ واقعي ڏوهه ڪيو آهي................
ها شايد.............. بلڪه پڪ سان وڏو ڏوهه، قومي، اخلاقي مذهبي، سماجي ڏوهه..........
آءُ اهو ڏوهه نه ڪندس..............
سڀاڻي هي راشن جو بيگ ڪنهن حقدار جي حوالي ڪري پنهنجي اندر جي آڏو، پنهنجي ضمير جي آڏو پنهنجي سماج آڏو سرخرو ٿيندس........ ۽ ڪپهه جهڙو هلڪو ٿي پوندس..................!