پنهنجي پاران
اهو پکي جيڪو ڪڏهن ڳيري واري ڦڙڪي ڏئي سڌو اُڀ جي اوچائي ٿو ڇهڻ چاهي، ته ڪڏهن وري ٿر جي مور جي اُڏام وانگر هڪ جهوپڙيءَ کان ٻيءَ جهوپڙي تي لهي پنهنجي سونهن جا جلوه ٿو پسائي.
ها هي اهو ئي اجنبي پکي آهي جيڪو ڪڏهن ته عقاب بنجي هڪ پهاڙ کان ٻئي پهاڙ تائين هوا ۾ لهرائيندو رهي ٿو ۽ ياد ٿو ڏياري ڇڏي اهي ڪهاڻيون جنهن ۾ گرگ پکي انسانن کي پنهنجي پرن تي کڻي آسمانن جا سير ڪرائيندو آهي.
هي اهو ئي اجنبي پکي آهي جيڪو منهنجن خوابن جا پيچرا به ڄاڻي ٿو ته منهنجن ڪيترن ئي بينام خيالن جي تسلسل کان به پوري طرح واقفيت رکي ٿو.
مون ته ڏٺو به ناهي ڪڏهن ان پکيءَ کي! ڏٺو ناهي پر محسوس ضرور ڪيو آهي. ڪڏهن ننڊ ۾ ته ڪڏهن جاڳ ۾، ڪڏهن هو منهنجي ذهن جو مالڪ ٿي پوي ٿو ته ڪڏهن قلم تي ڪنٽرول ڪري قاطب ٿي وڃي ٿو، مس به هو ته نب جي نوڪ به هو! اهو اجنبي.... پکي...ها آئون بيوس هوندو آهيان ان اجنبيءَ جي آڏو. هو جيڪو منهنجي اندر جو خوف به آهي ته منهنجي بهادري به آهي. جيڪو منهنجي اندر جو ڪروڌ به آهي ته محبت جي علامت به. ها هي اهو ئي پکي آهي جيڪو ٽٽل ٻانهن...فليش بيڪ، جي ڪردار باليءَ جي اندر ۾ ويٺو آهي. ها هي اهو ئي پکي آهي جيڪو بارسلونا واري ڇوڪريءَ جي خواب مان ڪهاڻي چورائي آيو. هن کي پونم ۽ انيل جي اندر جي سچاين ۾ به ڳولهي سگهجي ٿو. هن پکي جي ٻولين جا پڙاڏا اڌ وتايو جي ڪردار رحيم ۾ پسي سگهجن ٿا.
هڪ خواب جي وشالتا جي آرٽيسٽ کان وٺي رت لڪير ۽ سنڌوءَ جي سير، جي ڪردار ولهار جي پيڙاءَ ۾ به ڳولهي سگهجي ٿو. ڪڏهن هو دل جا فيصلا ٿو ڪرائي ته ڪڏهن پاڇولن جي سحر ۾ ٿو گرفتار ڪرائي ڇڏي! ڪڏهن ....هئا اڳئي گڏ... جهڙن ڪردارن جي اندر ۾ ٿو جهاتي پائي. ڪڏهن وري ڳاراڻن ۾ ٿو ڳاري. ڪڏهن وڻجاريون ٿو واريو وڃي هليو. ڪڏهن وري اڻڄاتل وقت جون ٿو يادگيريون ڏياريو ڇڏي!
ڪڏهن پر هڻي پير ۾ خارش ٿو ڪيو وجهي ته ڪڏهن ڪنهن پراسرار قبر جي ڪٿا جو قصو ٿو بنجيو وڃي. نانگ کان ڪکائڻ جا گر به ڄاڻي ٿو ته بگن فقير جي قبر ڪشائي به ڪرائي ٿو ڇڏي.... !
ها هي اهو ئي پکي آهي جيڪو مونسان ايئن به ملندو رهيو آهي جيئن، ڪهاڻي... ڪو ايئن به ملندو آهي ۾ اها ڇوڪري ڪنهن شاعر سان ملندي آهي...!
ها اهو ئي پکي، جيڪو منهنجو سڪون به آهي ته منهنجي بيچيني به آهي. پر هو ته مونکي گهڻو وقت پر سڪون رهڻ به ناهي ڏيندو. هو ڪيترائي ناٽ نخرا ڪندو آهي. کيکراٽ ۽ خريب ڪندو آهي. ڏينهون ڏينهن نوان ناز ۽ نوان انداز ڪندو آهي. تڏهن ته پاڇولن جي اداسي به اداس ڪري وجهندي آهي.... ها اها ئي اداسي کڻي ان اجنبيءَ جون ڊڪٽيٽ ڪرايل ڪهاڻيون توهان آڏو آڻيندي هڪ خوف ۾ به مبتلا آهيان ته بيخوف به آهيان.... سبب ڪهڙو آهي ان خوف ۽ بيخوفي جو ڪو پتو ناهي... پر پوءِ به توهان پيارن پڙهندڙ ڏانهن منهنجي اداس نهار هر وقت منتظر رهندي ته، ڪٿان ٿو ڪو نياپو اچي، ڪو خط ميسيج اچي، ها راجن! تنهنجو ڪتاب پڙهيو آهي، توهان جو پڙهڻ مون لاءِ وڏو اتساهه رهندو..
پهريي ڪهاڻي ڪتاب ...روين جو چهرو.... اچڻ وقت منهنجي ادبي عمر صرف 07 سال هئي، گذريل ارڙهن سالن جي وچ ۾ مون ڪهاڻي لکڻ ڇڏي به ڏني هوندي يا لکي به هوندم ته سٺي نه لکي هوندم. پر مون ڪهاڻي کان ڪڏهن به مڪمل منهن نه موڙيوهوندو. 16/2015 ۾ سوجھرو ۾ منهنجون لڳاتار چار پنج ڪهاڻيون ڇپيون. جنهن مان ڳاراڻو ڪهاڻي ديوي نانگراڻي هندي ۾ ترجمو ڪري پنهنجي ڪتاب ۾ شامل به ڪئي. آئون ٿورائتوآهيان سائين شوڪت شوري صاحب جن جو، جن ڳاراڻو ڪهاڻيءَ جي ترجمي جي حوالي سان منهنجو ۽ ديوي نانگراڻي صاحبه جو پاڻ ۾ رابطو ڪرايو، ۽ ديوي صاحبه اها ڪهاڻي نه صرف ترجمو ڪئي، پر يوٽيوب تي، ان جو هنديءَ ۾ نيريٽو به راجا شرما جي آواز ۾ رکيو، تنهن لاءِ آئون انهن ٻنهي جو ٿورائتو رهندس. گڏوگڏ سوجهرو جي ذريعي سنڌي اديبن خاص طور نون لکندڙن کي سنڌ توڙي هند يا دنيا جي سموري سنڌي ڪميونٽي ۾ متعارف ڪرائيندڙ سائين تاج بلوچ جا پڻ لک قرب، جو هن سوجهرو مئگزين جهڙو پليٽ فارم اسان کي مهيا ڪيو.
ان وچ ۾ سنگت جي ادبي ڪلاسن ۾ ڪهاڻيون پيش ڪندو رهيس جن ۾ اڪثر ڪهاڻين جا موضوع مختلف ۽ نوان هُئا، سنگت ۾ سائين امر جي راءِ مون لاءِ هميشه اهم رهي آهي. امر لغاري صاحب جيڪو يقينن منهنجي ڪهاڻين جو پهريون نقاد ۽ اتساه آهي.
پيارو دوست وفا صالح جنهن جي همٿ افزائي جو انداز ئي پنهنجو آهي -- لطيف جي بيت وانگر ته،جت پکي نه پير،تت ٻري باهڙي -- وفا منهنجي لاءِ ان ٻرندڙ باه جهڙو حوصلو آهي. وڏا قرب سائين اخلاق انصاريءَ جا جنهن ڪتاب جو مهاڳ لکيو آهي---- ۽ مون غير اهم ماڻهن کي به اهم هجڻ واري نويد سڻائي اٿس! انتهائي گھڻي مهرباني منهنجي بي انتها پياري منور سراج جي جنهن کان پڻ ڪهاڻين جي حوالي سان رهنمائي وٺندو رهيو آهيان ۽ هن گهڻي پيار مان سموريون ڪهاڻيون پڙهيون ۽ ٻه اکر به کلي ڏنا.
ٿورا مرتضي مڱريو جا جنهن منهنجي انهن اکرن کي به ڪمپوز پئي ڪيو آهي جيڪي لکڻ کان پوءِ ڪڏهن ڪڏهن آئون پاڻ به نه پڙهي سگهندو آهيان، هن اها ڪمپوزنگ بغير ڪنهن رواجي حساب ڪتاب جي ڪئي، ها پر پوءِ به اسان ٻنهي جو حساب به آهي ۽ ڪتاب به آهي. حساب به اُهو جيڪو ڪڏهن به ڪونه ڪيوسين ۽ ڪتاب اُهو جيڪو گڏجي پڙهيوسين. پياري عظيم رونجهي جو ساٿ ۽ حوصلا افزائي ڪهاڻين لکڻ، ڪمپوز ڪرڻ کان ويندي ڪتاب جي آخري سيٽنگ تائين گڏ رهي. وڏا قرب پياري نسيم بلوچ ۽ شان مڱرئي جا جن ڪمپوزنگ جي ٻين مرحلن تي منهنجي مدد پئي ڪئي آهي.. پياري سارنگ نظاماڻي جا به وڏا وڙ جنهن پروفن جهڙي ٿڪائيندڙ ڪم ۾ منهنجو ساٿ ڏنو. خاص محبتون سائين اي آر آزاد جون جنهن منهنجي ڪتاب جو ٽائٽل اسڪيچ تخليق ڪيو. وڏا پيار پياري سعيد سومري جا جنهن ڪنول پبليڪيشن پاران هي ڪتاب توهانجي هٿن تائين پهچايو آهي.
[b] راجن مڱريو
سانگهڙ
موبائل نمبر: 03362610586
03092645917[/b]