ڳاراڻو
هن جي ڪنوارپ سچ به مون کي ڏاڍو اداس ڪري ڇڏيو، مون هميشه کيس هڪڙي لوز ڪريڪٽر ڇوڪري پئي سمجهيو هو. پر اڄ جي واقعي منهنجون بند اکيون کولي ڇڏيون آهن،ايترو پري هن ٻئي شهر اچڻ جي لاءِ به مون ئي کيس مجبور ڪيو، پر هاڻ مون کي اهو احساس ٿيو آهي ته هن معصوم کي ته شايد اها خبر به نه هئي ته ڪنوارپڻو ڇا ٿيندو آهي ۽ هوءَ اهو به وڃائي ويٺي آهي!.
هوءَ مون کي ڪاليج مان واپس ويندي ڇوڪرين سان گڏ نظر ايندي هئي اڪثر ڇوڪريون چادرن جي چارديوارن ۾ پوريل نظر اينديون هيون پر هوءَ البيلي پنهنجي روايتي چاشني رنگ واري چادر ۾ اڪيلي ايندي ويندي هئي، هن جي گول ڳٽن جا چگهه مونکي ان وقت نظر آيا هئا، جڏهن هوءَ ڪاليج گيٽ اندران بيهي ڪلارڪ سان ڳالهائيندي ڪنهن ڳالهه تي ٽهڪ ڏئي رهي هئي، ٽهڪ پورو ڪرڻ کان پوءِ هن جڏهن مين گيٽ جي کليل دريءَ مان مون ڏانهن نهاريو هو ته آئون سندس اکين ۾ گهڻي دير تائين نهاري نه سگهيو هئس ۽ جلديءَ ۾ نگاهون هٽائي ڇڏيون هئم.... ڪاليج اندر بيٺل املتاس جي اڪيلي وڻ تي ڪوئل ٻوليون ٻولي رهي هئي، ڪوئل جي اها ڪوڪ مون کي سندس ٽهڪ جو پڙاڏو لڳو هيو. انهن ڏينهن ۾ به آئون ڪو نئون نويلو ڪونه هئس. مون زندگيءَ جا کوڙ سارا تجربا ڪيا هئا.“پاڻ ئي ايندم هوت” واري فارمولي تي منهنجو گهڻو انحصار هيو، “آئون به ڪجهه اڳ ڀري ٿيان” مون لاءِ ڏکيو ڪم هو، ان جو هڪ وڏي ۾ وڏو سبب رحيمان به هئي........رحيمان جنهن جو مڙس گذريل ڇهن سالن کان ملڪ کان ٻاهر پئي رهيو ۽ آئون گذريل ٽن سالن کان سندس خالي ٿيل جاءِ ڀريندو پئي آيس، مون کي ڪنهن شيءَ جي ڪابه ڪمي نه هئي، رحيمان جهڙي خوبصورت عورت مون پنهنجي پنجويهن سالن جي زندگيءَ ۾ ڪڏهن به نه ڏٺي! هوءَ رڳو سيڪس جو پورائو ڪرڻ واري عورت نه، پر پيار جي ٿڌن مٽن ۾ رکيل پاڻي سان ويهنجارڻ جهڙو ڪمال رکندڙ عورت آهي، هوءَ مون کان ناراض ٿيندي آهي پر پري ناهي ٿيندي! هن جي سزا ڏيڻ جا انداز به انوکا آهن، ناراضگي واري ڏينهن ۾ هوءَ هڪ تازن توانن گلن وانگي ٻهڪندڙ ۽ مهڪندڙ عورت مان ڦري هڪ پاروٿي ۽ بنا خوشبوءَ جي مرجهايل گلن جهڙي ٿي پوندي آهي، آئون به هن طرفان مليل اهڙي سزا کي پاڻ طرفان ڪيل خطائن جو ڪفارو سمجهي خاموشيءَ سان سهي ويندو آهيان، هوءَ مون کان ننڍين کان ننڍين ڳالهين تي رسندي آهي ۽ بنا محسوس ٿيڻ جهڙي انداز ۾ پرچي ويندي آهي. هوءَ مون کي اڪثر چوندي آهي ته،
“آخر مون ۾ اهڙو ڇا آهي جو تون جڏهن به مون وٽ منهنجي گهر ۾ هوندو آهين ته ائين لڳندو آهي ڄڻ تنهنجون اکيون منهنجو پيڇو ڪنديون هجن، ڪچن ۾ هجان تڏهن به تنهنجون اکيون! ڪجهه کاوان پيئان تڏهن به تنهنجون نهارون!، آرسي آڏو بيهان تڏهن به تنهنجي ٻانهن جي گهيري ۾ هوندي آهيان! اڱڻ ۾ پئي گهمان تڏهن به تنهنجي نگاهن ۾! ڇو ڀلا آخر ڇو؟ چار چار راتيون مون سان گڏ رهڻ جي باوجود به تنهنجي اندر جي اڃ نه ٿي مري.!”
آئون چوندو آهيان. “ها رحيمان! آئون سچ به اڃارو آهيان، ايترو اڃارو جو هڪ درياءَ جو پاڻي منهنجي اڃ اجهائي نه ٿو سگهي، ان ڪري آئون تنهنجي هر انگ ۾ هڪ درياهه تلاش ڪندو آهيان، تنهنجي هر ادا ۾ هڪ ندي ڳوليندو آهيان. آئون توکان ڌار ٿيڻ کان پوءِ ڄڻ هڪڙو صحرا بنجي پوندو آهيان ان ڪري ئي اهو چاهيندو آهيان ته توکان ايترو ته تاروتار ٿي نڪران جو منهنجي اندر جي صحرا جا تل ترايون، ڍنڍون ۽ ڍورا گهڻي وقت تائين ڀريل ئي رهن!.”
نيٺ اهو وقت به اچي ويو ۽ هوءَ رحيمان جيڪا منهنجي صحرائي سرير لاءِ دريائن ۽ ندين جو سمبل هئي مون کان ڏور ٿي وئي. سندس مڙس تائين صحرا جي واريءَ جا ذرڙا ڪنهن لفافي ۾ پيڪ ڪري موڪلي ڏنا ۽ هو بلڊوزر بنجي واپس وريو ۽ هر شيءَ کي بلڊوز ڪري ويهي رهيو!.
سال ٿي ويو آهي جو آئون ان بلدوز ٿيل صحرا ۾ ڀٽڪندو رهيو آهيان! اڃ مون کي نستو ڪري ڇڏيو آهي.
ڪاليج جي گيٽ تي بيٺي هن جو ٽهڪ مون لاءِ نئين درياءَ جو نياپو کڻي آيو.
ان سان منهنجي ٻي ملاقات ان وقت ٿي جڏهن هوءَ هڪ اهڙي شاديءَ جي بارات ۾ پئي هلي جنهن بارات ۾ آئون به شامل هئس، منهنجي هٿ ۾ ڪيمرا هئي ۽ شاديءَ جي هر لمحي جي تصوير ڪشي ڪرڻ منهنجي ذميواري هئي. هوءَ ان ڏينهن مهندي رنگي جوڙي ۾ هئي، مون سندس کوڙ ساريون تصويرون ورتيون هيون. شاديءَ ۾ هوءَ کوڙ سارين ڇوڪرين جو محور ۽ مرڪز هئي. انهن ۾ ڪيتريون ئي ڇوڪريون مون سان ويجهو ٿيڻ لڳيون هيون پر مون هر هڪ کان لنوايو هو. اها ڳالهه هن کي وڻي هئي ۽ هن جو مون ڏانهن مائل ٿيڻ جو پهريون سبب اها ڳالهه هئي، جيڪا اصل ۾ منهنجي چالاڪي هئي. ان ڏينهن ئي هن پنهنجو سيل نمبر مون کي ڏنو هيو، فون ذريعي اسان جون ڊگهيون ڪچهريون ٿيڻ لڳيون هيون. مون رحيمان جي ڪميءَ جو پورائو انيلا مان ڪرڻ پئي چاهيو پر منهنجي طرفان جڏهن به ڪا ننڍڙي به اهڙي ڳالهه ٿي ويندي هئي ته انيلا ناراض ٿي ويندي هئي.
ڪيترائي ڏينهن هوءَ ڳالهائڻ ڇڏي ڏيندي هئي. پوءِ سو سوري جا ميسيج ڪرڻ کان پوءِ وڃي راضي ٿيندي هئي. هڪ ڏينهن غير اردي طور مون رحيمان سان گهاريل لمحي لمحي کي انيلا آڏو بيان ڪرڻ شروع ڪيو. پهرين ته کيس ان ڳالهه تي به اعتراض هو پر آهستي آهستي هن انهن ڳالهين ۾ دلچسپي وٺڻ شروع ڪئي، تڏهن شايد هن کي اهو به احساس ٿيو ته آئون رحيمان جي سحر ۾ ورتل آهيان! هن کي اها ڳالهه ڏکي لڳي هئي ان ڪري ئي هوءَ مون سان پهرين فون تي ڪيترا ئي مهينا سيڪس جي معاملن تي ڳالهائيندي رهي ۽ هن سان ڪڏهن ڪڏهن مون آن لائين سيڪس انجوائي ڪيو.
نيٺ آئون کيس اها ڳالهه سمجهائڻ ۾ ڪامياب ٿي ويس ته هاڻ سيڪس منهنجي هڪ مجبوري ٿي ويو آهي، اهڙِي مجبوري جنهن کان سواءِ جيئڻ مون لاءِ مشڪل آهي. نيٺ منهنجي ڪلپنائن رنگ لاتو ۽ آئون کيس ان ڳالهه تي راضي ڪرڻ ۾ ڪامياب ٿي ويس.
اسان ٻنهي شهر کان ڏور ٻئي شهر وڃڻ جو پروگرام جوڙيو، ان ڏينهن هوءَ ڪاليج نه وئي ۽ ڪاليج واري ڊريس پنهنجي تن تي پائي نوٽ بڪ هٿ ۾ ڪري پرس پنهنجي ڪلهي ۾ لڙڪائي ٻڌايل جاءِ تي سڌي هلي آئي. اسان ڪوچ تي چڙهي ٻئي شهر پهتاسون. ڪمري جي جهيڻي روشنيءَ ۾ هوءَ ۽ مان اڪيلا هئاسين منهنجو دوست اسان ٻنهي کي ويهاري پاڻ هليو ويو. هن جي چهري تي ڊپ جون ريکائون ڳولڻ جي ڪوشش ڪيم پر ڪامياب نه ٿي سگهيس.مون محسوس ڪيو انيلا لاءِ اڄوڪو تجربو ڪو پهريون تجربو نه آهي، پر ان کان اڳ ۾ به شايد ....! ان ڪري ئي هوءِ مطمعن ۽ شانت آهي!، ڪمري ۾ ماحول ڏاڍو وڻندڙ ۽ رومينٽڪ هو. خوبصورت ڊيڪوريٽ ڪمرو، جنهن ۾ ڪمپيوٽر تي هلڪو ميوزڪ پئي هليو، انيلا جي هجڻ ڪري ماحول اڃان وڌيڪ رومينٽڪ ٿي پيو هو. اسان ٻئي صوفا تي ويٺا هئاسين ته مون کي منهنجي دوست ميسيج ڪيو ۽ هن لکيو ته آئون ٻه اڍائي ڪلاڪ رکي پوءِ ايندس توهان رليڪس ٿي وڃو. مون ساڳيو ميسيج انيلا کي به پڙهي ٻڌايو صرف ان لاءِ ته هوءَ ڪنهن ٽينشن ۾ نه رهي. مون اٿي ڪمري کي اندران لاڪ ڪري ڇڏيو ٽيبل تي رکيل پاڻيءَ مان گلاس ڀري پهرين انيلا کي ڏنم ۽ پوءِ پاڻ پيتم.
آئون هن جي بلڪل ويجهو ٿي ويٺس ۽ هن جي چپن تي پنهنجا چپ رکي ڇڏيم منهنجي ڊگهي ڪس جي باوجود هن جي وجود ۾ ڪا لرزش نه آئي! آئون مسلسل کيس چمڻ لڳس، چپ، ڳل، ڳچي، منهن.......
پاڻ سميت انيلا کي به ڪپڙن کان آجو ڪري ڇڏيم، مون کي انتظار هو ته سندس اکيون مون کي پاڻ ئي نينڍ ڏينديون پر اڌ ڪلاڪ جي ڪوشش باوجود ائين نه ٿيو! منهنجي اکين ۾ رحيمان جو چهرو لهي آيو مون محسوس ڪيو ڄڻ رحيمان انيلا جو نئون روپ ڌاري منهنجي ٻانهن ۾ هلي آئي آهي پوءِ ...................................
منهنجي ذهن جا تاڪ هڪ وڏي ٺڪاءَ سان تڏهن کلي ويا جڏهن مون ڏٺو ته هن جي ڪنوارپ کي ڄڻ سير وهي وئي هئي ۽ رت بيڊ جي سفيد چادر تي ڳاڙهو ٽڪو ٺاهي بيهي رهيو، هوءَ رحيمان مان ڦري هاڻ وري انيلا ٿي پئي هئي.
سفيد چادر تي رت جو ڳاڙهو ٽڪو ته مون ڌوئي صاف ڪري ڇڏيو هو پر منهنجي دل تي هن جي پيار جي جيڪا مهر لڳي وئي هئي تنهن کي مٽائن يا کيس وسارڻ مون لاءِ ڏاڍو مشڪل بنجي پيو. ان ڪري ئي مون ساڻس شادي ڪرڻ جو فيصلو ڪري ورتو.
هڪ مهيني جي اندر ئي منهنجو انيلا سان مڱڻو ٿي ويو، مڱڻي کان پوءِ ٽن مهينن جي اندر اسان جون ٽي چار ملاقاتون وري به ٿيون. ان وچ ۾ ادا وڏي جي ڪوشش سان منهنجو دبئي وڃڻ جو بندوبست ٿي ويو. مون ڪوشش ڪري انيلا کان دبئي وڃڻ جي اجازت ورتي. ڇو ته دبئي وڃڻ مون لاءِ ضروري هو، اسان جا الائي ڪيترا مائٽ اتي سالن کان ڪمائي رهيا هئا ۽ وڏين جائدات جا مالڪ ٿي ويا هئا، انهن جي ڪوشش سان ئي مون کي به موقعو مليو هو جيڪو وڃائڻ معنا پنهنجو ڪيرئر وڃائڻ هو، بابا جي ناراضگي الڳ هئي.
دبئي ۾ مون کي مهينو مس گذريو ته انيلا مون کي فون تي ٻڌايو ته هوءَ “پريگنيٽ” ٿي پئي آهي، سڏڪندي سڏڪندي چوڻ لڳي.
“جبار! تون هاڻ واپس اچ ته جيئن اسان نڪاح ڪري ڇڏيون.”
پر مون لاءِ منهنجو مستقبل ڏاڍو اهم هيو، مون لاءِ انيلا به ڏاڍي اهم هئي، آئون ڄڻ ڪنهن ڪن ۾ ڦاسي پيس! مون کي سمجهه ۾ نه پئي آيو ته ڇا ڪريان، اگر واپس ٿو اچان ته مائٽ ناراض ٿا ٿين ۽ مون تي لڳايل سندن پيسو به ضايع ٿي ٿو وڃي اگر نه ٿو اچان ته انيلا ناراض ٿئي ٿي ۽ خواري الڳ ٿي ٿئي، ان ڪري ڪجهه ڏينهن سوچڻ کان پوءِ هڪ ٽئين نتيجي تي پهتس، انيلا کي ڪال ڪري کيس ان باري ۾ ٻڌايم پر هوءَ ضد ڪري بيهي رهي، چئي ته،“مرڻي مري وينديس پر “ايبارشن” ڪونه ڪرائينديس.”
مسلسل فون ڪري، منٿ ميڙ ڪري، نيٺ انيلا کي راضي ڪيم ۽ ننڍي ڀاءُ تي اها ڊيوٽي لڳايم ته ان ڪم ۾ انيلا جي مدد ڪري.
منهنجي ڀاءُ پنهنجا سڀ ڪم ڪارون ڇڏي انيلا جي مدد لاءِ کيس ڪنهن ليڊي ڊاڪٽر وٽ وٺي ويندو رهيو ۽ هن لمحي لمحي جي خبر مون کي به پئي ڏني.
ايبارشن کان چار ڏينهن بعد ۾ مون کي فون آيو ته انيلا جي طبيعت خراب ٿي وئي آهي ۽ مائٽ کيس اسپتال کڻائي ويا آهن مون پنهنجي ڀاءُ کي اوڏانهن وڃڻ لاءِ چيو پر منهنجي ماءُ پيءُ کي به جڏهن ان ڳالهه جي خبر پئي ته اهي به اوڏانهن اسپتال ۾ هليا ويا! امان ۽ بابا کي ڪنهن نه ڪنهن طرح اها خبر پئجي وئي ته ڇوڪري “ايبارشن” ڪرائي آهي. ان ڳالهه تان ناراض ٿي انهن مون کي ڪال ڪري رشتو ختم ڪرڻ لاءِ چيو، پهرين ته مون اهو مڃڻ کان ئي انڪار ڪيو ته ڪا انيلا به “پريگينٽ” ٿي سگهي ٿي ۽ ان ڪا ايبارشن به ڪرائي هوندي، پر نيٺ بابا هڪ ڏينهن ڊاڪٽر سان ڳالهرائي مون کي ان ڳالهه جي ثابتي پيش ڪئي، هاڻ ان ڳالهه جي پڪ ٿي وئي هئي ته اسان جو مڱڻو ٽٽي ويندو، تڏهن مون امان ۽ بابا کي سموري ڳالهه پيرائتي ڪري ٻڌائي.
امان ۽ بابا ڪجهه ٿڌا ٿيا ۽ مون کان سوچڻ لاءِ ڪجهه وقت گهريائون.
پر اهو وقت نه اچي سگهيو! ٻه راتيون ڇڏي هڪڙي صبح جو پنج وڳي، جنهن وقت آئون نماز لاءِ اُٿي وضو ڪري رهيو هئس، ڪال آئي. ڪال انيلا جي ڀاءُ جي هئي، مون فون رسيو ڪيو پر هن ڳالهايو هڪڙو لفظ به ڪونه! بس عورتن جون اوڇنگارون، آلاپ ۽ سڏڪا ئي منهنجي ڪنن سان ٽڪرائي رهيا هئا. آئون هيلو هيلو ڪندو رهجي ويس. مون موبائل بند ڪري، وارائي ڪال ڪئي، رنگ ويندي رهي پر ڪنهن به فون رسيو نه ڪيو! پر پوءِ به مون اُتي روئندڙ عورتن ۽ کٽ تي رکيل انيلا جي لاش جا منظر اکين آڏو ڦرندي محسوس ڪيا.... انيلا مري وئي هئي!
...............................
................................
ان ڳالهه کي ٽي سال گذري ويا آهن انهن ٽن سالن ۾ آئون هر روز واپس وڃڻ جي لاءِ سوچيندو آهيان، تياري ڪندو آهيان، ڳوٺ فون ڪندو آهيان ته اچان ٿو، اچان پيو، بس اڄ، بس سڀاڻ، بس هفتي اندر، بس هن مهيني، ايندڙ سال اچان پيو. پراڃان تائين اهو فيصلو نه ڪري سگهيو آهيان ته آئون دبئي ۾ ئي رهندس يا ڪڏهن واپس به وري سگهندس.