رايو

اهو اجنبي

ھن ڪتاب ۾ 18 ڪهاڻيون شامل آھن. سڀ ڪھاڻيون پڙھڻ جھڙيون آھن. راجن جي ڪهاڻين ۾ رومانس ۽ زندگيءَ جون سچايون گڏ گڏ هلندي ڏيکارجن ٿيون. سنڌ ۽ سنڌوءَ سان محبت جو وچن به آرٽسٽڪ انداز سان اظهاري ٿو. هن جي ڪهاڻين ۾ زندگيءَ جي ڏکن، دردن ۽ پيڙائن جي ميڙ چونڊ نظر اچي ٿي، اهڙا ڏک،درد ۽ پيڙائون، جن تي عام طور نظر ئي نه پوندي آهي. علامتي ڪيفيتن کي سولائيءَ سان بيان ڪرڻ کان سواءِ، ڪنهن آرٽسٽ جي اندر ۾ ٿيندڙ ڀڃ ڊاهه کي به سمجهي ٿو.

4.5/5.0

1076

370

آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:

راجن مڱريو

ڇاپو پھريون

راجن مڱريو بنيادي طور شاعر آهي. اهو ئي سبب آهي جو جڏهن هُو ڪهاڻيون ويهي لکندوآهي ته هن جي ڪهاڻين اندر شاعري ڳالهائڻ لڳندي آهي، ۽ جڏهن هُو نظم ويهي سرجيندو آهي ته انهن مان ڪهاڻيون جھات ڏيئي پيون جلوا پسائينديون آهن.بلڪل ايئن جيئن ڪهاڻيڪار شاعرن جي شاعريءَ سان ٿيندو آهي، ۽ شاعر ڪهاڻيڪارن جي ڪهاڻين سان ٿيندو آهي. مون شاعر ڪهاڻيڪارن ۽ ڪهاڻيڪار شاعرن جون ڪهاڻيون پڙهيون آهن، اُهي به ايئن ئي آهن. گلزار ۽ آغا سليم جي ڪهاڻين ۾شاعري آهي، ڊي ايچ لارينس ۽ ڪيٿرين مينسفيلڊ جي شاعريءَ ۾ ڪهاڻيون آهن. خليل جبران جو هڪ هڪ لفظ، اهو پوءِ نثر ۾ هجي يا شاعريءَ ۾ ، اچارڻ تي چشمن جي آبشارن جيئن يا سڪل پنن کي اڏائيندڙ هوا جيئن ڪنن ۾ مٺڙي سرگوشي گونجڻ لڳندي آهي. راجن ”روين جو چهرو“ وارو دور ٽپي هڪ نئين فئنٽسيءَ واري پراسرار دور ۾ پهتو آهي، جتي هن جي قلم مان تخليق ٿيندڙ ڪردارن ۾ الائي ڪٿان کان جادوئي طاقت وجھه وٺيو اچيو لڪيو ويهيو رهي! راجن جيتوڻيڪ ايترو پڙهيو لکيو ناهي پر کيس ڪهاڻي چوڻ جو ڏانءُ ضرور آهي. شاعر هجڻ جي ڪري هن جي تصور جي قوت (imagination)به واهه جا آهي! سندس ڪهاڻين جي وڍ ڪٽ ته پڙهندڙ ئي ڪندا پر ڪهاڻيڪار جي حثيت ۾ مون راجن جي ڪهاڻين کي ڪڏهن حيرت سان ڏٺو آهي ته ڪڏهن معنيٰ خيز مسڪراهٽ سان. روين جو چهرو ۾ جتي راجن فطرت پرست وڌيڪ ٿي نظر آيو اتي naturalism جي ايڪسٽينشن ڪندي هو هاڻ ڪٿي ڪٿي جادوئي منظر نگاريءَ جا اولڙا پڻ پسائڻ لڳو آهي. پندرهن سالن جي وٿي آهي سندس پهرئين ڪتاب ۽ هن ڪتاب وچ ۾. ان سموري دور ۾ هن هڪ مزدور جيئن پنهنجي جيءُ کي به سنڀاليو آهي، ۽ پنهنجن ٻچڙن کي به! ۽ ڪجھه وقت هِن خوبصورت تخليقي پورهيي کي به ڏنو آهي جو ڌنڌ جي هُن پار ڏسندڙ هُن جي ذهن، مشاهدي ۽ تجربي جو ميلاپ آهي.