بارسلونا واري ڇوڪري
مونکي منهنجي اداري هڪ مهيني جي ٽريننگ تي ڪراچي موڪليو آهي،جنهن مان پنڌرهن ڏينهن گذري ويا آهن. روز جيئان اڄ به شام جو پنج وڳي موٽي ڪمري تي آيو آهيان. ڪمري ۾ پهچڻ کان پوءِ ڪتاب پڙهڻ يا ڪجهه لکڻ کان سواءِ ڪرڻ لاءِ ٻيو ڪجهه نه هوندو آهي.
مونکي منهنجي ڳوٺ جي هڪڙي ڪردار تي ڪهاڻي لکڻي آهي. جنهن جي پلاننگ آئون سالن کان ڪندو پيو اچان. ڪهاڻيءَ جي پلاٽ ۽ لاڳاپيل ڪردارن جي حوالي سان مسلسل سوچڻ جي باوجود ڪو مناسب گهاڙيٽو گهڙڻ جي جستجو ۾ سال لڳي ويا آهن، پر لکي نه سگهيو آهيان،.ان وچ ۾ ٻيون ته کوڙ ساريون ڪهاڻيون لکيون ۽ ڇپرايون آهن پر مائي پياريءَ جي ڪردار تي ڪهاڻي خبر ناهي ڇو نه لکي سگهيو آهيان..
هتي مسلسل اڪيلائيءَ سان رهاڻيون ڪندي ڪندي نيٺ مائي پياريءَ تي ڪهاڻي لکڻ جو پڪو پهه ڪري پين ۽ پنا سنولا ڪري، ويهي شروعاتي لفظ لکڻ لاءِ سوچڻ لڳو آهيان.
لکڻ کان اڳ۾ ڀت سان لڳل گهڙي ڏي نهاريان ٿو، رات جا اٺ ٿي رهيا آهن. رات جي مانيءَ جو وقت ٿيو آهي. ماني کائڻ نه ٿو وڃان... دل ۾ اهو ارادو ڪيو اٿم.
دروازي تي ٺڪ ٺڪ، خراب موڊ سان دروازو کوليو اٿم، سامهون محمود بيٺو آهي.
“اڃان ويٺو آهين! اچ ته مانيءَ تي هلون”
“اڙي نه يار اڄ موڊ ناهي”
“موڊ ته منهنجو به ناهي، پر ٻه ٻه گره هڻي ٿا اچون، هونئن به اڄ هيڊ آفيس وارن طرفان دعوت آهي...... ان ڪري هلڻ لازمي آهي!” محمود ٻانهن کان جهليو آهي.
ماني تڪڙ ۾ کائي موٽي ڪمري تي آيو آهيان... اٺ لڳي پنجاه منٽ ٿيا آهن. بيڊ تي آهليو آهيان، وري ڪهاڻي ذهن ۾ گهمڻ لڳي آهي، اڄ ڪهاڻي نه لکيم ته پوءِ شايد ڪڏهن به نه لکي سگهان. ذهن تي زور، ڪهاڻيءَ ڏانهن موٽڻ جا جتن....... بيڊ تان اٿندي نظر گيلريءَ جي کليل در تي پئي آهي. بند ڪرڻ لاءِ اڳتي وڌيو آهيان، اک وڃي ان ڇوڪريءَ تي پئي آهي...... جيڪا سامهون واري هوٽل جي ديوار سان جڙيل ٻن پمپن تي ويٺي آهي ساڳين پمپن جا سرا منهنجي ڪمري واري ديوار سان فٽ ٿيل آهن!.... جن مان شايد بجليءَ جون تارون گذاريون ويون آهن.... هن جي وارن جي چوٽي پويان کان ٻڌل آهي، فڪي رنگ ۾ ٽائوزر ۽ شرٽ پاتل اٿس. پيرن ۾ جاگر اٿس... ۽ هوءَ ڪو اسپورٽس ميگزين پڙهي رهي آهي، هوءَ پمپن جي ٻنهين پاسي ٽنگون ورايو لوڏي به رهي آهي ۽ پڙهي به رهي آهي.... ٽي ماڙ تان هيٺ نهاريو اٿم، خوف جي هڪڙي لهر منهنجي وجود مان گذري، پيرن مان ٿيندي، ٽئي منزلون پار ڪري وڃي زمين سان ملي آهي! هوٽلن جي ڪري ايتري ته لائٽنگ ٿيل آهي جو هوءَ هيٺان روڊ کان، مٿان کان،پري کان، هر هنڌ کان نظر اچي رهي هوندي. اهو منهنجو خيال آهي... پوءِ به ڪو ماڻهون ناهي جيڪو کيس اتي ويهڻ کان روڪي! مونکان پياريءَ تي ڪهاڻي لکڻ وسري وئي آهي.......سمنڊ جي هلڪي هلڪي هوا، مون وٽان، مون منجهان گذري اندر ڪمري مان ٿيندي خبر ناهي ته ڪمري اندر ڇا ڇڏي ۽ اندران ڇا کڻي ويندي رهي آهي.. آئون ڇوڪريءَ کي پاڻ ڏانهن متوجهه ڪرڻ لاءِ مختلف اشارا ڪرڻ لڳو آهيان!
موبائل جي لائٽ ٻارڻ ۽ بند ڪرڻ،تاڙيون وڄائڻ، زور سان کنگهڻ لڳو آهيان.. اهو سوچي ته متان نهاري... پر نه ايتري لائٽنگ ۾ کيس موبائيل جي لائٽ نظر ڪٿي ايندي! ٽريفڪ جي شور ۾ تاڙيون ۽ کنهڪار به نه ٻڌندي........
پنهنجي ڪئي تي پاڻ شرمندو ٿيو آهيان... شدت سان ان خوف ۾ وٺبو ٿو وڃان ته هوءَ ڪنهن به وقت ڪري پنهنجي جان وڃائي سگهي ٿي... رت ۾ لت پت سندس لاش روڊ تي پيل صاف نظر اچڻ لڳو آهي! يار کيس ڪير سمجهائي ته سندس جان سچ به وڃي سگهي ٿي. پر هوءَ ته هڪ لمحي لاءِ به نه ٿي نهاري! مون ڏانهن ته ڇا، ڪيڏانهن به نه ٿي نهاري! ڇو؟ آخر ڇو؟ ايتري مغروري به ڪا چڱي آهي ڇا!؟....
پر مونکي ڇا ڪرڻ گهرجي؟ دوستن کي ٻڌايان، انتظاميا کي ڪال ڪيان، هيٺ لهي وڃي سڏي ايئن ڪرڻ کان روڪيانس ٿو....؟ نه... نه.. اهو ٺيڪ ناهي، اها بيوقوفي آهي ڪنهن به ڇوڪريءَ کي ايئن روڊ تان بيهي سڏ ڪرڻ ڪا سٺي ڳالهه ناهي. دوستن کي ٻڌايا ٿو ... پر نه دوست ان ڳالهه کي وٺي مزاق ڪرڻ لڳن ته، کلن ته، چٿرون ڪن... ته پوءِ !!!!؟؟؟
پنهنجين ڳالهين جو پاڻ ئي انڪاري.....!
هن جي زندگي به ته خطري ۾ آهي... هن کي بچائڻ به لازمي آهي...
پر ڪيئن؟
هوءَ روزانو اتي ويهندي هوندي اهو به ته ٿي سگهي ٿو! .... ها ...، پر ممڪن ته اهو به ٿي سگهي ٿو ته، هوءَ اڄ ئي هتي اچي ويٺي هجي... گذريل پنڌرهن ڏينهن ۾ ته هوءَ نظر نه آئي هئي.. اوڏانهن توجهه ئي نه وئي هجي اهو به ممڪن آهي... پاڻ ئي سوال ڪيان ٿو، پاڻ ئي جواب جوڙيان ٿو! ڇوڪري اتي جو اتي ايئن جو ايئن ويٺي آهي، دنيا جهان کان بيخبر، پيرن جي لوڏ، اکيون ميگزين ۾!... آئون اهو گيلريءَ ۾ بت بڻيو بيٺو آهيان! مائي پياريءَ جي ڪهاڻي لکڻ جوخيال دل تان لهي ويو آهي!!!..
هاڻ ڇوڪريءَ ۾ ٿوري چر پر آئي آهي..... هن ميگزين پنهنجي پويان ڀت واري پاسي رکيو آهي! ۽ هڪڙي پرُزورُ آرس ڀڃي اوٻاسي ڏني اٿس! هن جي جسم مان نڪرندڙ ڪڙڪاٽن ۽ ننڊاڪي اوٻاسي جي ٿڌاڻ آئون پنهنجي حواسن ۾ محسوس ڪيا ٿو....... هو پنهنجا ٻئي پير هاڻي هڪ پاسي لڙڪائي ويٺي آهي، ميگزين ڀت واري پاسي رکيل وهاڻي ۽ ديوار جي وچ ۾ رکيو اٿس. هن جي سڌو ٿي ويهڻ کان پوءِ خبر پئي آهي ته هوءَ ٽيڪ ڏيڻ لاءِ وهاڻو به رکيو ويٺي آهي.
منهنجي ڪا هڪ لمحي لاءِ نظر هيڏانهن هوڏانهن ٿي آهي... وري نهاريان ٿو ته هوءَ هڪ ئي پمپ تي اُڀي کڙي آهي! اڙي...... اڙي يار هيءَ ڪري ڇا ٿي؟ يار آهي ڪو جو هن کي سمجهائي..... يار هي ڪِري پوندي........ مري ويندي..! پر منهنجي بيوسيءِ جون دانهون ۽ ڪُوڪُون ڪو به ٻڌڻ وارو ناهي. هوءَ پمپ تي بيٺي بيٺي گيلريءَ جي چوڌاري لڳل لوهي پمپ تي هٿن ڀر اهلي پئي آهي، هاڻ هن جا پير اتي آهن جتي اڳ ۾ هئا ۽ سندس هٿ گيلريءِ واري چٻوتري تي آهن، منهنجون اکيون باز جي اکين جيئان کيس ٽڪ ٻڌي تڪين پيون! اک جا ڇپر ڇنبڻ ئي وسري ويا اٿم....!
هاڻ هوءَ ان ئي پوزيشن ۾ پش اپ ڪرڻ لڳي آهي، ائين پيو لڳي ڄڻ پاڻ ۾ طاقت گڏ ڪري رهي آهي ........ ۽ ٿيو به ائين........!!! هن هڪڙي ڪلابازي کاڌي آهي ۽ هن جا ٻئي پير وڃي گيلريءَ ۾ کتا آهن. هوءَ اندر ڪمري ۾ هلي وئي آهي، دروازو به بند ڪري ڇڏيو اٿس...... پر منهنجي سوچن جو دروازو بند نه پيو ٿي...... آئون گيلريءَ ۾ ئي بيٺو آهيان!
هن ڏٺو ته ضرور هوندو... ممڪن آهي، نه ڏٺو هجيس .......نه هن جو ايترو پري ڌيان نه ويو هوندو... جنهن وقت هن گيلريءَ جو در بند ڪيو هوندو ان وقت ته آئون هن جي بلڪل سامهون هوندس، ان وقت نظر ضرور مون تي پئي هوندس، آئون دل ئي دل ۾ ڪجهه خوش فهميون پالڻ لڳو آهيان..... ته ڪجهه خوف به ٿي رهيو آهي.... ڪا ڪنهن سان شڪايت..... ڪا دانهن به ڏسي سگهي ٿي... بيعزتي جو خوف... زلت جو انديشو... واپس ڪمري ۾ موٽيو آهيان، پر گيلري اڃان به کليل ڇڏي اٿم. اهو سوچي ته شايد هوءَ وري موٽي اچي....... ڇو ته هوءَ وهاڻو ۽ ميگزين ڇڏي وئي آهي، گهڙيءَ ۾ نهاريان ٿو... ڏهه لڳي ٻاويهه منٽ ٿي ويا آهن ۽ مائي پياري جي ڪهاڻي لکڻ وارو خيال ئي خبر ناهي ڪيڏانهن ويو وڃائجي!.
ڪمري جي دري کولي اٿم......... شايد هوءَ به ڪمري جو بلب آن ڪري......... اونداهه ۾ ڇا ڪندي هوندي؟ سمهي رهي هوندي ......؟ نه هن کي ايڏو جلدي سمهڻ نه گهرجي، هوءَ ٻارنهن کان اڳ ۾ نه سمهندي هوندي...... پر هوءَ وري نه موٽي اچي.... آئون ڪمري ۾ پسار ڪرڻ لڳو آهيان، پنجن پنجن اٺن اٺن منٽن ۾ گيلريءَ ڏانهن هليو ٿو وڃان... جيتوڻيڪ اهو وهاڻو ۽ ڪتاب ڪمري واري دريءَ کان به ڏسڻ ۾ اچن پيا پوءِ به گيلريءَ ڏي ڇڪبو ٿو وڃان. خوف ۽ جستجو جي وچ تي ڊوڙندو ٿڪجي پيو آهيان.. !
رات جا ٻه ٽي ٿي ويا آهن..... منهنجي اکين ۽ ذهن تي ننڊ جو گلبو چڙهندو پيو وڃي..... آئون سمهي رهيو آهيان…
خبر ناهي ڪهڙي وقت ننڊ آئي آهي.........
صبح جو اٺي وڳي ننڊ مان جاڳيو آهيان..........
راتوڪو ڏٺل خواب ياد آيو آهي... دل زور زور سان ڌڙڪڻ لڳي آهي.... خواب ۾ آئون هن جي ڀر ۾ ان ئي پمپ تي ويٺو، هن سان ڳالهيون ڪري رهيو آهيان، ڳالهيون ڇا! مائي پياريءَ جي ڪهاڻي ٻڌائي رهيو آهيان! جيڪا اڃان آئون لکي نه سگهيو آهيان، هوءَ غور سان مائي پياريءَ جي ڪهاڻي ٻڌي رهي آهي! مون ڪهاڻي اکر به اکر کيس ٻڌائي آهي....
خواب تي سوچي پاڻ تي کلڻ لڳو آهيان... هن جو چهرو ذهن جي اسڪرين تي آڻڻ جي ناڪام ڪوشش ڪري رهيو آهيان....
اُٿي تيار ٿيڻ لاءِ سوچان ٿو، پر وري ياد آيو آهي ته اڄ سنڊي آهي، سيشن آف آهي، بيڊ جي سيرانديءَ کان رکيل ڪتاب کڻي پڙهڻ لڳو آهيان...... ڪتاب پڙهندي پڙهندي ...... خيال آيو آهي، اڄ جلد تيار ٿي، حسن ڏي ويندس.......... هو روز ميارون ڏيندو آهي،
”اچين ڇو نه ٿو؟“
هوريان هوريان اٿيو آهيان، ٻاهر نڪري وري به اک گهمائي اٿم، اتي هاڻ نه وهاڻو آهي نه ڇوڪري آهي، ان جو مطلب ته هوءَ اٿي هئي، وهاڻو ۽ ڪتاب کڻي وئي آهي! رات يا هاڻ صبح سان............... پاڻ تي بي خبري جا آثار ..... موٽي واش روم آيو آهيان.
سڀ هاجتون پوريون ڪري، موٽي اچي ڪپڙا بدلائيندي، وري به دريءَ کان ٻاهر نهاريو اٿم! ........ ڪپڙا بدلائي، وارن کي ڪنگي ڪري........ گهڙيءَ ڏي ڏسان ٿو......... ڏهه لڳي پنجٽيهه منٽ ٿيا آهن.
پهرين سمنڊ جو نظارو ڪبو، پوءِ ٻارهه هڪ وڳي حسن ڏي وڃبو....... اهو ئي اڄ جو پروگرام آهي......... هوءَ وري به اچي پمپ تي ويٺي ته پوءِ! نه........نه....... لڳي ٿو ڏينهن جو هوءَ نه ويهندي آهي، اگر ويهڻو هجيس هان ته.... پوءِ وهاڻو ۽ ميگزين ڪونه کڻي وڃي ها........... پر وهاڻو ۽ ميگزين هيٺ به ته ڪري سگهن ٿا......... هوا جو ڪو تيز جهوٽو به اچي سگهي ٿو...... پر ٺيڪ آهي، مون کي هن جي ڪري پنهنجو شيڊول تبديل نه ڪرڻ گهرجي...... آخري فيصلو ڪري بيڊ تي ويهي بوٽ پائڻ لڳو آهيان.... بوٽ پائي باقي ضروري سامان کڻي ٻاهر نڪرڻ لاءِ دروازي ڏانهن وڌيو آهيان... دروازي تي ٺڪ ٺڪ ٿي آهي...... دروازي ٻاهران هوءَ بيٺي آهي..... هن ڪجهه به ڳالهائڻ بنا هٿ ۾ جهليل لفافو مون ڏانهن وڌايو آهي..... لفافو منهنجي هٿ ۾ ڏئي هوءَ واپس مڙي آهي...
”مس! پليز پنهنجو تعارف ته ڪرايو؟“
”لفافي ۾“
هن مختصر ترين جواب ڏنو آهي... ۽ پاڻ چاڙهين جي ڏاڪن تان ٽڪ ٽڪ سينڊل وڄائيندي هلي وئي آهي... آئون پهرين سندس ناچ ڪندڙ ڳت کي ڏسندو رهيس ۽ پوءِ هن جي سينڊلن جو ردم ڪنائيندو رهيس... هوءَ هلي وئي آهي ته هن جي چهري جا نقش ياد اچڻ لڳا آهن.... ها سندس گول چهرو، اکيون پوريون پنيون پر نڀور ڪاريون هيون... چهري تي ڳاڙهن ڳاڙهن موهيڙن سندس سونهن وڌائي ڇڏي هئي... درميانو قد ۽ ڀريل جسم... چهري تي ڪاوڙ هئس يا پيار، حيران هئي يا پريشان... پر اعتماد هئي يا ڊپريس ڪجهه به نه سمجهي سگهيو آهيان.... دروازو بند ڪري ڪجهه دير ته ان لمحي کي محسوس ڪرڻ لڳو آهيان جنهن لمحي در کوليو هئم ۽ هوءَ سامهون بيٺي هئي.... نيٺ ڏڪندڙ هٿن سان پر تڪڙ ۾ لفافو کوليو اٿم..
پهريون پيج...
گذريل رات توهان مونکي ڏاڍو ڊسٽرب ڪيو... نيٺ مونکي اٿي اندر هليو وڃڻو پيو...
پوءِ به توهان مسلسل دروازي ۾ نهاريندا رهيا....! مون ڄاڻي ڪري ڪمري جو بلب نه کوليو ته جيئن توهان منهنجي ڪري توهانجي آرام ۾ ڪو خلل نه پوي ۽ سمهين ننڊ ڪيو... پر توهان پوءِ منهنجي به ڪمري ۾ اکيون وجهو هلندا رهيا يا گيلريءَ مان ڏسندا رهيا....
نيٺ ٻين وڳي کان پوءِ مونکي مس مس ننڊ آئي... پر حيرت جي ڳالهه اها ٿي جو توهان منهنجي خواب ۾ به هليا آيا... ۽ پنهنجي ڳوٺ جي ڪنهن ڪردار مائي پياري جي ڪهاڻي به ٻڌائڻ لڳي ويا...! بهرحال مونکي توهان تي ڪاوڙ ته تمام گهڻي هئي، پر مائي پياريءَ جي ڪهاڻيءَ مونکي ڏاڍو متاثر ڪيو....... ان کان پوءِ منهنجي اکين جي ننڊ اُڏامي وئي هئي ۽ آئون اٿي اها ڪهاڻي لکڻ لڳس، ڪهاڻي لکي پوري ڪرڻ کان پوءِ توهان جي امانت سمجهي اها توهان کي پهچائڻ هلي آيس....
ها، پليز هاڻ مونکي ڳولهڻ جي ڪوشش نه ڪجو ڇو ته منهنجي فلائٽ آهي آئون اڄ ئي اولمپڪس گيمز ۾ حصو وٺڻ لاءِ بارسلونا وڃي رهي آهيان.........
صرف
بارسلونا واري.......
.............................
باقي پنن تي مائي پياريءَ واري ڪهاڻي اکر ب اکر لکيل آهي...
جنهنکي آئون بار بار پڙهي ڏاڍو خوش ٿي رهيو آهيان....