هڪ پراسرار قبر جي ڪٿا!
قبر کوٽڻ مون لاءِ هڪ تمام ڏکيو عمل هو.... سماجي اخلاقيات ۽ ورثي ۾ مليل ڊپ ۽ خوف سبب آئون ڪيترن ئي سالن کان ائين نه پئي ڪري سگهيس، جڏهن ته مون کي سورنهن آنا پڪ هئي ته مون سان ڳالهايو انهيءَ قبر مان وڃي ٿو. . مون کي اها خبر ئي نه هئي ته، اها پراڻي قبر کوٽڻ کان پوءِ ڇا ٿيئڻو آهي. پر مون پڪو ارادو ڪيو هو ته قبر کي ضرور کوٽيندس. قبرستان ڏانهن ويندي ويندي مونکي اهي سڀ ڳالهيون ياد اچڻ لڳيون جيڪي مون سان هميشه ٿينديون رهيون هيون. مون کي قبر مان ڳالهائيندڙ ڇوڪريءَ جي ڳالهين مان هميشه پنهنجائپ جو احساس ٿيندو هو ايئن لڳندو هو پڪ قبر مان ڳالهائيندڙ اها سندر ناري مون کي انتهائي ويجهڙائيءَ کان سڃاڻي ٿي............ هوءَ مون کي سڏيندي چوندي، “سليم تون مون کي ڀلي نه سڃاڻ پر آئون توکي صدين کان سڃاڻان ٿي” آئون چوندس “ها ته پوءِ ٻڌاءَ نه مون کي ته تون ڪير آهين، قبر ۾ دفن هوندي به تنهنجي ڳالهائڻ جي پويان ڪهڙو راز لڪل آهي؟” تڏهن چوندي، “سليم آئون تنهنجي ڪنهن به سوال جو جواب ڏئي نه ٿي سگهان، منهنجي هر سوال جو جواب توکي تڏهن ملندو جڏهن تون منهنجي قبر کوٽي مون کي اتان ٻاهر ڪڍندين”.
“ڀلا پنهنجو نالو ئي کڻي ٻڌاءِ!” پر هوءَ انڪار ۾ چوندي، “نه سليم آئون توکي پنهنجو نالو نه ٿي ٻڌائي سگهان ۽ مون کي هتي قبر ۾ ڪا گهڻي تڪليف به نه آهي، بس توکي ڏسڻ کان پوءِ ئي هن قبر مان ٻاهر نڪرڻ لاءِ دل چاهيو آهي”
“پر تون ته زنده نه آهين، تنهنجو ڇا وڃي چاهڻ ۽ نه چاهڻ سان!؟”
“بس توکي ڏسڻ کان پوءِ ئي ڳالهائڻ جي همت ساري سگهي آهيان”
اهو سڀ ٿيڻ کان پوءِ آئون ڏاڍو پريشان رهڻ لڳس، منهنجي راتين جي ننڊ ۽ ڏينهن جو آرام ڦٽي ويا هئا، سوچيندو هئس ته آخر ٿي ڇا رهيو آهي. پهرين ڪجهه مهينا ته ڪنهن سان ڳالهه به نه ڪيم ته مون سان هي وهي واپري رهيو آهي. مهينو مهينو قبرستان ڏانهن نه ويندو هئس. پر جڏهن به ويندو هئس ته هوءَ ڳالهائڻ لڳندي هئي.
جڏهن گهڻن ڏينهن کان پوءِ ويندو هئس ته هوءَ سڏڪي پوندي، چوندي، “سليم منهنجي لاءِ تون اڄ به اهو ئي ساڳيو آهين، ڪٺور دل بي پرواهه ۽ انتهائي ظالم، جنهن وٽ محبت نالي ڪابه شيءِ ئي نه آهي”
نيٺ مون ان باري ۾ هڪ ٻن دوستن سان به ڳالهه ڪئي، دوست منهنجي سڄي وارتا ٻڌڻ کان پوءِ مون تي کلڻ لڳا ۽ مون کي چريو سمجهڻ لڳا. مون دل ۾ پڪو ارادو ڪري ڇڏيو ته هاڻ ڪنهن دوست، يار يا مٽ مائٽ سان ان حوالي سان ڪابه ڳالهه نه ڪندس. پر پوءِ به ڪن روحاني رمزن کي سمجهڻ وارن فقير فقرا سان وڃي مليس انهن مونکي وڏي همت ڏياري ۽ آئون نفسياتي طور ڏاڍو پڪو ٿي ويس، هنن جو اهو به چوڻ هو ته آئون ڪوبه ڊپ نه ڪريان! ڇو ته ڪنهن نقصان جوڪوبه انديشوهجڻ جي گنجائش ناهي. هنن جو اهو به چوڻ هو ته جيڪڏهن توکي گهڻي پريشاني آهي ته پوءِ تون ان قبرستان ڏانهن وڃڻ ئي ڇڏي ڏي. پنهنجي پاڻ کي گهڻو ئي روڪڻ جي ڪوشش ڪرڻ جي باوجود آئون ان پاسي ڪنهن نه ڪنهن ڏينهن ضرور هليو ويندو هئس. ۽ هاڻ ڪجهه وڌيڪ مطمعين ۽ بي ڊپو به ٿي ويو هئس.
هوءَ ان ڏينهن ڏاڍو رني! چوڻ لڳي.“تون منهنجي قبر کان ڊڄين ٿو، اڄ آئون توکي اهو به ٻڌائي ڇڏيان ٿي ته آئون توکي ڪوبه نقصان ڪونه ٿي پهچائي سگهان، ڇو ته آئون هڪ لاش آهيان منهنجو ماس ڳري ويو آهي، منهنجي هڏن ۾ ڪيڙين ۽ ماڪوڙين گهر ٺاهي ڇڏيا آهن، آئون مٽيءَ سان مٽي ٿي وئي آهيان، آئون توکي اڄ به سڃاڻان ٿي، پر مون کي افسوس آهي ته تون مون کان ڪالهه به بيگانو هئين ۽ اڄ به بيگانو آهين!”.
آئون حيران ۽ پريشان هئس، منهنجا حواس خطا ٿي ويا هئا، مون کي سمجهه ۾ نه پئي آيو ته مون سان ڇا ٿي رهيو آهي، منهنجي چاليهن سالن جي زندگيءَ جا سڀ تجربا ۽ حاصل ڪيل علم جواب ڏئي ويا هئا. آئون انتهائي حد تائين ڊپريشن جو شڪار ٿي ويو هئس ۽ هڪ ڏوراهين هنڌ وڃي اڪيلو ويهي پنهنجي گذاريل زندگيءَ جي لمحي لمحي کي ياد ڪري ان تي سوچڻ لڳس، زندگيءَ ۾ آيل هر هڪ ڇوڪري جي حوالي سان غور ويچار ڪرڻ لڳس، پر مون کي ڪابه اهڙي ڇوڪري ياد نه آئي جنهن لاءِ آئون ڪو ايترو ڪٺور دل ۽ انتهائي ظالم رهيو هجان، مون ته زندگيءَ ۾ آيل هر ڇوڪريءَ سان محبت ڪئي هئي، مون ته سيڪس جي عمل کي به پيار ۽ محبت جو روح تصور ڪيو هو، مون ڪنهن به ڇوڪريءَ کي ڪڏهن به دوکو نه ڏنو هو، مون هر ڇوڪريءَ کي پنهنجي اندر جي حقيقتن پٽاندر پنهنجو سمورو اندر کولي آڏو رکيو هو. ان کان پوءَ هن مون لاءِ جيتري به سخاوت ڪئي هوندي مون ان تي شڪر بجاءِ آندو هوندو. مون ڪڏهن به هول ۽ هٻڇ نه ڪئي هوندي، ڪڏهن به ڪنهن جي روح کي بي لباس نه ڪيو هوندو.
قبر جي حوالي سان منهنجون سڀ ڪوششون ناڪام ويون هيون، بس هڪ ئي ڳالهه سمجهه ۾ آئي هيم ته هاڻ قبر مان ڳالهائڻ واري ان خوبصورت ڇوڪريءَ کان سواءِ مون کي هن دنيا ۾ ٻي ڪابه هستي ڪو مناسب رستو ڏيکاري نه ٿي سگهي.
آئون پنهنجو سڀ سامان سهيڙي بنا دير واپس ڳوٺ روانو ٿيس. ڳوٺ پهچڻ کان پوءِ امان، بابا جا پير ڇهي سڌو قبرستان ڏي روانو ٿيس. منهنجي هٿ ۾ ڪوڏر ۽ گڏ ڪڍڻ واري رنبي هئي، آئون تڪڙو تڪڙو قبرستان پهتو هئس.
پهچڻ کان پوءِ اهو ڏسي حيران ٿي ويس ته ان قبر جو منهن اڳ ۾ ئي کليل هو، قبر جي اندر نهاريم ته مٽيءَ تي هڪ اهڙو اسڪيچ نما نشان موجود هو جنهن مان اهو پئي لڳو ته ڄڻ ڪو وجود مٽيءَ مان پاڻ آجو ڪري اٿيو هجي، قبر جي هڪ پاسي چئين پيرن جا نشان اهڙي طرح لڳل هئا، ڄڻ ڪي ٻه جسم هڪ ٻئي سان ڀاڪر پائي مليا هجن. انهن ئي پيرن جي آس پاس قبر ۾ اندر موجود مٽيءَ جهڙي مٽي واريءَ جيان ڇٽيل نظر پئي آئي. اهي ئي چار پير گڏ گڏ هلندا پئي ويا ۽ آئون انهن جو پيڇو ڪندو انهن جي پويان پويان هلندو رهيس. اهي ويندڙ پير ته مونکان آڳتي هلي الائي ته ڪيئن وڃائجي ويا!آئون موٽي واپس گهر هليو آيس. پر اڄ به آئون ڄڻ انهن ئي پيرن جو پيڇو ڪندي ڪندي زندگيءَ جا آخري ڏينهن گذاري رهيو آهيان، امان ۽ بابا جي قبر تي قل پڙهڻ جي بهاني آئون اڪثر ان قبر تي ويندو رهندو آهيان ته متان هوءَ ڪنهن به وقت وري مون سان ڳالهائي پر اڃان تائين ائين ٿي نه سگهيو آهي. پر مون پنهنجي اولاد کي اها وصيت ضرور ڪئي آهي ته منهنجي مرڻ کان پوءِ مونکي ان ئي قبر ۾ دفن ڪيو وڃي...........