پير جي خارش
خدوءَ جي اک ۾ رئيس جو اهو نئون بوٽ چڀي رهيو هو جيڪو هن تازو ڪراچيءَ مان خريد ڪيو هو. خدوءَ کي چوري ڪرڻ جي ڪا عادت ڪونه هئي پر الاءِ ڇو رئيس جو اهو بوٽ ڏسي پير ۾ خارش ٿي پئي هئس. بوٽ به اهڙو هو! جنهن ٿي ڏٺو تنهن کان ٿي رڙ نڪريو وئي. هونئن به نوڪرن چاڪرن ۽ هارين نارين کي ته بس کپي بهانو ، رئيسن جي تعريف ڪرڻ لاءِ. ڪجهه ماڻهن جي ڳالهين جو اثر هو ته ڪجهه بوٽ به اهڙو سٺو هو... جو خدوء جي دل بار بار ٿي بوٽ لاءِ سٽ کاڌي.
وڏيري جا اهي بوٽ ڏسي خدوءَ کي پنهنجا اهي ڏينهن ياد اچي ويا جڏهن ٻئي پير سلامت هئس ۽ هو پن جي ٻيڙي ٻڌڻ جو ڌندو ڪندو هو، ڪيترائي سال يونين جو اڳواڻ رهندو آيو هو، آفيسرن عملدارن سان به واسطو پوندو هئس سموري سنڌ ۾ پيو ميٽنگون اٽينڊ ڪندو هو ۽ ڀت پوت کائيندو هو. انهن ڏينهن ۾ ڪپڙي لٽي جو به وڏو شوقين هو، جوتن جا به ٻه ٻه ٽي ٽي جوڙا هوندا هئس، پائوڊر پرفيوم جو ڄاڻو ۽ شوقين هوندو هو. پر هڪ ڀيري ڪنهن سفر تان موٽندي ريل مان ڪري پيو ۽ هڪڙي ٽنگ ڪٽجي پئي هيس. ڪيترائي مهينا هڪ جاءِ تي ستي پٺن ۾ چٽا پئجي ويس........... سال ڏيڍ پئي علاج هليس.
...........................
هن بس اهو ٿي چاهيو ته ڪنهن به طرح اهو بوٽ سندس پير ۾ هجي.... پر رئيس جي پادرن کان به واقف هو.
اوطاق تي تاش جو سٽڪو لڳو پيو هو، اها ڇپرائين اوطاق رئيس وڏي شوق مان لاڙ ۽ مٺيءَ جا ڪاريگر گهرائي ٺهرائي هئي.. جنهنجي سامهون هڪ خوبصورت پارڪ هو جنهن ۾ طرح طرح جا گل ٻوٽا رکيل هئا، ديسي ۽ پرديسي وڻ الڳ هئا، جن ۾ پکي ٻوليون ٻولي رهيا هئا.
اوطاق تي هر روز تاش پتي جا مقابلا ٿيندا رهندا هئا اڄ به ٻه ٽي جوڙيون مختلف کٽن تي ويٺيون کيڏي رهيون هيون... هر ٽولي جي مٿان تماشبينن جا ڳاهٽ هئا... خدوءَ جي هورا خورا وڌندي ٿي وئي. ڦري سري وري اچي ٿي بوٽن جي مٿان بيٺو.. کيڏيندڙن کان کائڻ پيئڻ، هنگڻ مٽڻ سڀ ڪجهه وسري ويو هو.....عيد جا ڏينهن هجڻ ڪري ڪي نوان کلاڙي به ميدان ۾ لٿل هئا، انهن کي مات ڏيڻ لاءِ ڳوٺ جي کيڏاڙين وس پئي ڪيا، پر انهن وٺ نه پئي ڏنن. نيٺ شام جا ٽي ٿيا ته رئيس کي ماني ياد آئي ۽ خدوءَ کي هڪل ڪندي چيائين،
“آڙي خدن!”
“جي سائين!” هن ترت جواب ڏنس.
“اڙي وڃ گهر، ڇورن کي چئه ماني ته کڻائي اچن”
حاضر سائين چئي، بيهي رهيو .
ماڻهن جي توجهه وري راند ۾ ٿي .هو منڊڪ منڊڪ ڪري فري وڃي بوٽ جي مٿان بيٺو..
ٿورو هيڏانهن هوڏانهن نهارڻ کانپوءِ جڏهن اها پڪ ٿيس ته هن ڏي ڪنهنجي به توجهه ناهي تڏهن، بوٽ جي پٻ ۾ گهوڙيءَ جي چوٽي ڦاسائي وٺي جو اڇل ڏنائينس ته بوٽ وڃي گيٽ جي ڀر ۾ ديوار سان لڳو.. اندر ئي اندر ۾ سرهائي ڀائيندي تڪڙو تڪڙو ٻاهر روانو ٿي ويو..
ڪنهنکي ڪجهه به خبر نه پئي ته ڇا ٿيو.. هو جوتو ڪڇ ۾ لڪائي هليو ويو...
ٿوري دير ۾ ماني کڻائي آيو. ماني کائڻ لاءِ رئيس هٿ ڌوئڻ لاءِ اٿيو، جوتو هڪڙو ڏسي سوچيائين ٻيو کٽ هيٺيان هوندو... هو ڪنهن ٻئي جو جوتو پائي هٿ ڌوئي، ماني تي ويهي رهيو.
ماني کائي بس ڪيائون ته وري پتي جو سٽڪو شروع ٿي ويو.
خدو به ٿانو کڻائي گهر ڏانهن هليو ويو ۽ وري موٽي ڪونه آيو.
صبح جو سويل خدوءَ کي رئيس اوطاق تي گهرايو..
رئيس جو پارو چڙهيل هو، پر خدو به خدو هو...
“خدو توکي اگر جوتي جي ضرورت هئي ته مونکي ٻڌائين ها، آئون توکي ٻيو جوتو وٺي ڏيان ها، منهنجو جوتو چوري ڪرڻ جي ڪهڙي ضرورت هئي توکي!؟”
“رئيس ڇا پيا چئو؟ مونکي ڪا خبر ناهي، منهنجو ته پير به هڪڙو آهي آئون بوٽ کي ڇا ڪندس؟” خدو خود اعتمادي سان جواب ڏنس.
“منهنجو بوٽ به هڪڙو ئي گم ٿيو آهي ۽ تنهنجو پير به هڪڙو آهي ان ڪري توکان سوائي اهو ڪم ڪنهن ٻئي ڪيو ئي ڪونه هوندو”
“اَڙي ڇورا بوٽ کڻي اَچ!” وڏيري وڏي روب سان ڪنهن ڇوڪري کي اندر رکيل هڪڙو بوٽ کڻي اچڻ لاءِ چيو....
ڇوڪري اندران بوٽ کڻي آڻي خدوءَ جي آڏو رکيو.... خدو بوٽ ڏي نهاري مرڪيو، وري ڪنڌ مٿي ڪري رئيس جي منهن ۾ نهاريائين.... رئيس جو منهن اڃان ٽامڻي هو....
آهستي آهستي ڳوٺاڻا به گڏ ٿي ويا.. خدو وري ڳالهايو..
“رئيس ڪالهوڪو ٻار آهين، مونکي ايئن راڄ ۾ خوار ڪيو اٿئي، ٿورو سوچين ته ها! مونکي کڻي ڇڏ، رئيس مرحوم جو ته خيال ڪرين ها، ان جي جيڪا مون خدمت ڪئي هوندي ان جي هڪڙي خبر الله کي ٻي توکي ......۽........!؟”
“بس!..... بس....!”رئيس خدوءَ جي اها ڳالهه ٻڌي وڌيڪ ڪاوڙ ۾ اچي ويو...
خدو موقعي جي نزاڪت کي سمجهندي اصل ڳالهه کولڻ ۾ دير ئي نه ڪئي، هن کي خبر هئي اگر اڃان به دير ڪيم ته پادر کائيندس.
“رئيس منهنجو پير جيڪو سلامت آهي اُهو آهي ساڄو، ۽ جوتو گم آهي کٻي پير جو..... آئون کاٻي پير واري جوتي کي ڇا ڪندس!؟” خدوءَ کي ته اڳ ۾ ئي خبر هئي ته کيس ڳالهائڻو ڇا آهي...
رئيس جي ڪاوڙ جو ٽائر ڄڻ ٺڪاءُ ڏئي ڦاٽي پيو ۽ ڳوٺاڻن ۾ به سس پس شروع ٿي وئي، رئيس لاجواب ٿي ويو. آهستي آهستي ڳوٺاڻا پنهنجن پنهنجن گهرن ڏي روانا ٿي ويا. ڳوٺاڻن کي خبر هئي ته هاڻي ڇنڊ ڇاڻ انهن کان ئي ٿيندي. تنهن ڪري رکيائون پيرن تي زور....
رئيس ڄڻ ڪي ڀڳل پير گهليندو وڃي کٽ تي ڪريو...
خدو به منڊڪ منڊڪ ڪندو هليو ويو..
........................................................
ٻئي ڏينهن سموري ڳوٺ ڏٺو ته جوتو خدوءَ جي پير ۾هو ....
باقي بچيل جوتو رئيس جي ڪهڙي ڪم جو هو.... سو اُهو به ثواب خاطر ڏياري موڪليائين خدو کي...!