سنڌ جي خوشبو“
”دوها“
ڏيوي سوُن ڏيپي پُسپ سُڳند پرماڻ
موتي جَيوُن درياءَ مجهه، سنڌ ۾ تيون سوڍان
) ڏيوي ڏيول ماتا جو ٿان چمڪي رهيو آهي، گُلن جي خُوشبو اچي رهي آهي، سنڌ ۾ سوڍا ائين آهن جئين سمنڊ ۾ موتي هوندا آهن)
پال ڌرم رڻ پوڍيو کَل ڌل جونجهي خاص
سنڌ ۾ ڏاهر سين رو اَمر هُوئو اِتهاس
) پنهنجو ڌرم پاليندي، فرض نڀائيندي رڻ جي ميدان )جنگ) ۾ ڪاهي پيو، جنهن جي هاڪ اڄ به سنڌ ۾ هلي ٿي. سنڌ جي تاريخ ۾ راجا ڏاهر جي تاريخ امر ٿي ويئي.)
ڌرا سنڌ اوتار ڌن لينو جوهلي لعل
چاوو ”چيٽي چنڊ“ رو سُڀ اَڇب هر سال
)سنڌ ڌرتيءَ تي اوتار وٺندڙ جهولي لعل مشهور سنت آهي، جنهن جو هر سال چيٽي چنڊ تي لڳندڙ مليو تمام مشهور آهي)
سنڌي ڀڳتان ۾ سَري راجي ٽينئون رام
پريم پرڪاسي ست پُرش نڪسيو چهُون ڏس نام
(سنڌي ڀڳتن ۾ ٽينئون رام سڀني کان اُتم آهي پريم، پرڪاشي سچو پچو درويش هئڻ ڪري هن جو نالو چوءَڏس چمڪي رهيو آهي)
ساهُو جامان جمر سَج دوکي ڪر دهواٽ
هڙ ويچي ٻيهُون همين ڌر پوجيجي ڍاٽ
(ساهُو ۽ جامان ٻنهي جوهر ڪيو هو. هڙووچي (چارڻن جي شاخ) ٻئي چارڻيون ديويون ڍاٽ ۾ پوڄجي رهيون آهن)
پنکيروئان رو پالگر نيڻون ڀگت نراٽ
اُڻ تپسي رو آج هي ڌرمي ٿانڪ ڍاٽ
(پکين کي پاليندڙ ڀڳت نيڻون رام وڏو سنت هو، اُن تپيسوي ڀڳت جو آکاڙو ڍاٽ ڌرتيءَ جو وڏو ڌارمڪ آسٿان آهي. جتي اڄ به ثواب لئه پکين کي ان ۽ جل ڏنو ويندو آهي)
ساڌُو پوُجي سڪل هي ماڌُو لعل حُسين
آپ مُونئو ٻالڪ اُٺيو هُوئو نه دُوجو هوين
(ماڌو لعل حُسين وڏو سنت ساڌو پوڄڻ لائق هو، جنهن پاڻ پنهنجا پراڻ ڏيئي ٻالڪ سرجيون ڪيو، اُن جهڙو ٻيو سنت نه ٿيو)
ڌيان گيان ۾ ڌيان گر ڌر اُجٻالي ڍاٽ
ٿاپيو آسڻ کير ٿل نيپڻ ڀڳت نراٽ
(ڌيان ۽ گيان (ڄاڻ) ٻنهي ۾ مگن رهندڙ، ڍاٽ جي ڌرتيءَ کي اُجاريندڙ سنت نيپڻ وڏو ساڌوُ هو، جنهن پنهنجو آسٿان کيرٿل (کيرٿر) جبل تي قائم ڪيو)
ششيه ڀيو سترام رو ڪنور رام سُڀ ڪام
سِڌ ڀگت سنگيت سُڻ گُڻ ريهڙڪي گام
(سنت سترام داس جو چيلو، ڀڳت ڪنورام مشهور گائڪ هو، جنهن جي گلي ۾ ڀڳوان ويٺل هو. اُن جي سنگيت ٻُڌي روح کي راحت اچيو وڃي، جنهن جو ڳوٺ روهڙي سکر جي ويجهو ريهڙڪي هو)
سِنڌُو رل مل صوفيان هالي نيهه هَلور
گونجيو نارو گجب هي ”جيئي سنڌ“ رو جور
(سنڌ صوفين جي ڌرتي آهي جتي محبت جون نديون وهن ٿيون، جتي جيئي سنڌ جو زوردار نعرو غضب جو گونجيو آهي)
سنڌڙي وُٺان ميهه سُون ڌاروڙا هلي ڍاٽ
ريتان گيتان ريلڻي وهي نيهه ري واٽ
(سنڌ ۾ جڏهن ميهوڳي مُند سانوڻيءَ جا وسڪارا ٿيندا آهن، تڏهن پلر پالوٽون ڪندو آهي. ڍاٽ جي ريتن ۽ گيتن ۾ رڳو محبت جي ڳالهه هوندي آهي. هن موسم ۾ پيار پرواڻ چڙهيل هوندو آهي)
چارڻ ري چيتاوڻي سانپرت جگي سماج
سنڌي بيت چيا سٻد اُڻ ڪوي شيخ اياج
(چارڻ ڪَوين کي چئلينج ڪرڻ جهڙا بيت سنڌ جي شاعر شيخ اياز سرجيا آهن، جنهن کي سمورو سماج واکاڻي ٿو)
شو مندر ڏيول سگت سِڌ نماڻو شاهه
رَبُو ساهه تيُون رتن گر بيبي مٺان بڊاهه
(ڏيول شڪتي ۽ شو مندر وٽ درويش نماڻي شاهه ربو شاهه ۽ بيبي مٺان جي درگاهه آهي)
ٿان مانسريا ٿپي مهندر تڻان محل
کاروڙي ڌوري کرا ڀيڙا اِترا ڀل
(کاروڙي جي دڙي تي ٺهيل اهي درگاهون محل نما تمام خوبصورت آهن، جيترا گڏ آهن ايترا سهڻا لڳن ٿا)
گُهوڙ ٻارٽ گهڻڪرا ٿڙوٽ ڌوران ٿاٽ
آڏُو ڏيٿان رو اُتن ڌرا سُرنگي ڍاٽ
(گُهوڙ (چارڻ) گهڻي ڀاڱي ٿڙوت (راجسٿان ) ۽ ڏيٿا اصل کان ڍاٽ ۾ رهندا آهن)
مگهارام ڀڳتان مڻي کتري ڏيپلي خاص
اٽل ڀروسو ايشور نرکيو ڍاٽ نواس
(سدائين ايشور جي ڀروسي تي هلندڙ ڀڳت مگهارام کتري ڍاٽ جي شھر ڏيپلي ۾ خاص پوڄيو وڃي ٿو.)
هري را هجار هاٿ هي اول ڀروسو ايڪ
مالا ڦيري ڌن مِٺي ڏيٿي آنٻو ڏيک
(ڀڳوان جا هزارين هٿ آهن، اُن تي ئي ڀروسو رکي آنٻوُ ڏيٿي ايشور جي مٺي مالا جپي امر ٿي ويئي)
کنگهار پير هَوئو کرو سوڍان ونس سَڌير
ڌر جاهيلو ڍاٽ ۾ وڻي سمادي وِير
(سوڍن ۾ کنگهار پير وڏو سنت ساڌو هو، جنهن جي سمادي (آخري آرام گاهه) ڳوٺ جانهيري ۾ آهي)
چندو پير ڀيو ڇَتو ڪارونجهري مُقام
ڪرامت پرچو ڪيو اٿاگ نير امام
(ننگر پارڪر جي ڳوٺ ڪارونجهري ۾ چندو پير ظاهر ٿيو، جنهن تمام گهڻي برسات وسائي معجزو ڏيکاريو)
هل هنسلي نِت هُتي ڏُجو پير ڏاکنت
ڪٿان سمادي ڪانٽيو رسا نام راکنت
(ڏُجو پير چوندو هو هل هنسلي (گهوڙي) نت هُتي. آتما جو ايشور سان ميلاپ لئه آلاپ ڪندو هو. هن پير جي آخري آرام گاهه ڪانٽيو ۾ آهي)
پير پٿوري پوتران ماني ڍاٽ تمام
جاڻون راوت جَيُون سمرٿ پير سُنام
(پير پٿوري پوٽن کي سڄي ڍاٽ مڃيندي آهي راوت پير به پيرن ۾ وڏو نالو آهي)
هريان کانهڻي هُوئي جهيٻان وَڌو سُجهل
مرمان ڏيٿي ڍاٽ مجهه آکي سَتي اول
(ڳوٺ کانهڻي ۾ جهيٻن (چارڻن جي شاخ) جي نُنهن هريان تمام سپوٽ ٿي گُذري آھي، ڍاٽ ۾ مريان ڏيٿي پهرين ستي سڏي ويندي آهي)
گرو هيمچند گوت رو رُوڙو مجنارام
کپرو ار کاروهڙو توي ڀگت گُڻ تام
(هيمچند گوت ۾ گُرو مجنارام هو. کپرو ۽ کاروهڙو انهن ٻنهي سِڌ ڀڳتن جا گُڻ ڳائين ٿا.)
موتي گُڻيسگر مهنت آکاڙي امراڻ
ڇَتو رامگر ڇاڇري جبرو سامي جاڻ
(موتي ۽ گڻيس گر ٻئي امرڪوٽ جي آکاڙي مندر جا مهنت (اڳواڻ) هُئا. ڇاڇري ۾ ظاهر ٿيل سامي رامگر تمام وڏو پهتل ٻاوو هو)