ڪھاڻيون

زندگيءَ جو رستو

ھن ڪتاب ۾ 47 ڪھاڻيون شامل آھن جيڪي معاشري جي مختلف رخن سان گڏ روزمرھ جي مسئلن کي نروار ڪن ٿيون. ڪھاڻين جا ڪردار اسان جي آسپاس رھندڙ ماڻھو آھن. سادي ۽ آسان ٻوليءَ ۾ لکيل ھي ڪھاڻيون سوچن، خوابن، ڏکن، خوشين ۽ احساسن سان ڀرپور آھن.

Title Cover of book Zindagi'a Jo Rasto

مالھا وکريل سپنن جي

اندر ۾ ڪھاڻي سرجڻ جي اُڻ تُڻ ذهن ۾ منتشر خيالن جو هجوم! منھنجي شخصيت مختلف ڀاڱن ۾ ورهائي پئي آهي. هڪ ڀاڱي مان آواز اچيم ٿو .... “لک” لکڻ ئي زندگي آهي تہ ٻيو ڀاڱو وري ان جي نفي ڪندي، مون کي نا اُميد ٿو بنائي. “ڀلا ٽاپڪ بہ ڪھڙي تي لکندين؟! زندگيءَ جو اهو ڪھڙو پاسو / پهلو رهيل آهي جنھن تي ڪنھن باشعور سرجڻھار جي تخليقي اک فوڪس نہ ڪيو هجي. ڪھاڻي جي جيڪر ڳالھہ ٿو ڪرين تہ هي سارو سنسار شروع کان هڪ ڪھاڻي مثل هو. ان جا ڪردار هن پر ٿويءَ تي پکڙيل اهي جيئرا جاڳندا ماڻھو هئا جن جي سيني ۾ اڄوڪن انسانن وانگر هڪ ڌڙڪندڙ دل هئي ان ۾ احساس هئا امنگون هيون ۽ جذبا هئا. اهي احساس، امنگون ۽ جذبا انسان جي اضافي خوبين ۾شمار هئا. ڏک جيڪو محبت وانگر انسان جو آفاقي جذبو هو. اهو بہ ڪيتريون ئي ڪھاڻيون جنمي رهيو هو جيڪي هن سنسار جي مھان ڪھاڻيءَ جو ننڍو روپ هيون، محبت جيڪا ڪنھن مومل جي من ۾، ڪنھن راڻي جو سوداءَ بنجي چڻنگ چڻنگ دکي رهي هئي. تنھن ۾ بہ انيڪ ضمني ڪھاڻيون پوشيده هيون. انسان غارن ۾ رهندي، پھاڙين جو سيني چيري جيڪا مصوري ڪئي ۽ لکڻ جو فن ايجاد ڪيو اها بہ هڪ ڊگهي ڪٿا آهي اها سنسار واري ڪھاڻي، ازلي ڪھاڻي آهي جيڪا ابد تائين جاري رهڻي آهي.”
اندر مان ايندڙ انھن مختلف آوازن مون کي پريشان ڪري ٿي ڇڏيو. پريشاني، جيڪا محبوبہ جي وارن ۾ وچڙجي ويل ڪنھن سوچ سمان هئي. تنھن جو دائرو منھنجي وجود جي آسپاس گهرو ٿيندو پئي ويو. آءٌ پنھنجو پاڻ جڪڙجندو ڏسي بہ تجسس ۽ تلاش وارا سپنا اکين ۾ اٽڪائي فطرت اڳيان پاند ڦھلائي بيھي رهيو هوس. فطرت جنھن اڻ پوري هوندي بہ پنھنجو پورو وجود ٿي رکيو ان جي دامن ۾ ڪيئي فن سميٽيل هئا. رڳو ڏسڻ پرکڻ واري نگاھہ جي گهرج هئي ۽ ٻڌڻ واري حس تڙي کڙي رکڻ جي ضرورت هئي، تہ جيئن فطرت جا آواز صحيح طرح ٻڌي سگهجن. پوءِ منھنجين سماعتن ۾ هڪ آواز جو پڙاڏو گونجيو اهو بلند بالا پھاڙن تان ڪرندڙ پاڻيءَ جو آواز هو. آبشار مان اهڙي مڌر موسيقي ٻُري رهي هئي. جو منھنجا حواس بہ ان سان گڏ ڄڻ محو رقص هئا. منھنجو اندر اهو آواز ٻڌي، ايڏو تہ محظوظ ٿي رهيو هو جو اڳوڻا ٻڌل رواجي اواز ان جي پڙاڏي ۾ ڪٿي وجود وڃائي چڪا هئا. ائين ڪوئل جي ڪُو ڪُو مورن جا ٽهوڪا ۽ ڊيلن جي ڊڪ .... ڊڪ .... منھنجي سماعتن ۽ ذوق نظر جي پورائي جو سامان هئا. ڪانوَن جي ڪان .... ڪان .... ۽ ڳيري جي هُو .... هُو .... ۽ ٻين مختلف پکين جي ٻولين ۾ عجيب سُر لئه ۽ موسيقي هئي. فطرت الائجي تہ ڪيئن اهڙي موسيقي ۾ مھارت حاصل ڪئي؟! سمنڊ جن ۾ وشالتا ۽ گهرائي هئي. انھن سمنڊن۾ اجگر مخلوق، اها بہ فطرت جو حصو هئي وڏا وڏا جبل ۽ پھاڙ سمنڊن پنھنجي دامن ۾ گهيري رکيا هئا. نديون ۽ نالا جن ۾ پوترپاڻي هو. ان پاڻيءَ جي پوجا جو رواج مھا ڀارت کان بہ شايد اڳ جو هو، اها جل پوڄا اڄ بہ جاري آهي، جنھن لاءِ گنگا ۽ جمنا جا گهاٽ مثال طور پيش ڪري سگهجن ٿا.
مٿئين قسم جون سوچون سوچيندي ۽ تصورن ۾ گهوماٽيون کائيندي نيٺ منھنجي شخصيت ۾ توازن اچي رهيو هو .... منھنجا منتشر خيال هڪ دائري ۾ سميٽجي انڊلٺ رنگن سمان هڪ لڙي ۾ پوئجي رهيا هئا .....
پنھنجي ڪمري جي چار ديواري اندر هو تنھا ويٺو هو. سندس ٻيا ساٿي سنگتي هئا ليڪن اهي گدا شفا لاءِ ڪيترن ڏينھن کان ٻاهر ويل هئا. اڪيلائي سندس نستي وجود کي ڀاڱا ڀاڱا ڪري وڌو هو. اوڙو پاڙو ۽ سڄو شھر هوندي بہ هو ڄڻ ويڳاڻو هو، اها ويڳاڻپ جيڪا هو پنھنجي ساٿين هوندي بہ پيو محسوس ڪندو هو... الائي تہ ڇو ان ۾ ڏينھون ڏينھن واڌارو ئي ٿيندو پئي ويو. هن کي پھرين شڪايت هئي پنھنجو پاڻ کان .... هُو مرد ڇو ڪو نہ ٿي سگهيو؟! مرد نہ ئي سھي ڀلا عورت ٿي وڃي ها تہ بہ جيڪر چڱو هو .... پر ....پر پوءِ هن جا چپ ڦڙڪڻ شروع ٿي ويا ۽ اڳتي هو ڪجهہ سوچي نہ سگهيو هن ڪجهہ خواب ڏٺا هئا جن جي ساڀيان لاءِ هو جيون جي صحرا ۾ ڊوڙيو ڊڪيو .... پر فضول! ڀلا نامرد ماڻھو مردانگيءَ جا خواب ۽ ساڀيائون گڏگڏ ڪيئن ٿي ماڻي سگهيو؟! پھريون سپنو جيڪڏهن هو مرد هجي ها منجهس مردن واري مردانگي بہ هجي ها تہ سندس هڪ ڪنوار ساڻس سھاڳ رات گڏ هجي ها. ڪمري ۾ صرف هو ٻہ ئي ٻہ هجن ها ۽ پوءِ .... گهوٽ ۽ ڪنوار وارو وهنوار هلي ها. چمين جي ڀرسات .... برھہ وارا ڀاڪر .... ٻن مخالف صنفن جو هڪ ٿي وڃڻ. زندگيءَ ۾ ڪيڏو نہ مزو هجي ها هن زندگيءَ جي ڪنھن گذريل موڙ تي اهڙي قسم جون ڳالھيون ڪنھن مرد کان بہ ٻڌيون هيون ۽ پوءِ اڻ محسوسيل جنسي لذتن واري سپني جي سحر ۾ ٻڏي ويو. ”پياري .... ! تون منھنجي ڪنوار آهين ۽ مان تنھنجو گهوٽ .... ڪيئن اچي هڪ ٻئي جا جيون ساٿي ٿياسين سچ تہ ان تي اچرج آهيم اچ تہ تنھنجي سڄي وجود کي چمان .... تنھنجي وجود جي ذري ذري تي پنھنجي محبت جي مھر هڻان .... تو مان مون کي پٽڙو ٿيندو. ان جي وجود ۾ تون ۽ مان هونداسين. هو مرڪندو تہ هن جي مرڪ مان تون ليئا پائيندينءَ جيڪڏهن ٽھڪ ڏيندو تہ اهي منھنجن ٽھڪن جيان هوندا. ڀلا ان کان وڌ ٻيو اسان کي کپي ڇا؟! ۽ ها اهو پٽڙو وڏو ٿيندو .... سمجهہ ڀريو تہ کيس اسڪول ۾علم جي حاصلات لاءِ ڇڏيندو مانس علم جنھن جي لاءِ ڪنھن چيو پئي تہ ”انسان جي ٽين اک هوندو آهي ۽ وڌيڪ اهو بہ چيائين تہ ان کان سواءِ انسان جاهل جاهل رهجيو وڃي.” هو علم حاصل ڪندو تہ ڊاڪٽر يا وڪيل ٿيندو. پئسا آڻي پاڻ ٻنھي جي ترين تي رکندو.” ٻيو سپنو “جيڪڏهن هو عورت هجي ها تہ نازڪ نفيس هئڻ سان گڏ، مومل وارا ماڻا منجهس سرس هجن ها. کيس ڪوراڻو. “ڪھل ڪري مل ڪاڪ تي، ڳالھہ نہ ٻي ڪا ڳول” چئي سڏي ها ۽ هو ماڻن تي ماڻا ڪري پئي منظرن مان موهجي ها! جيڪر هو عورت هجي ها تہ سھاڳ رات ۽ ان کان پھرين سرتيون کيس سينگارڻ ۾ ڪا ڪسرنہ ڇڏين ها ۽ جڏهن مومل وٽ مينڌرو اچي ها تہ جوڀن جا هڙئي جلوا جلترنگ بڻجي وڃن ها. سھاڳ رات سيج ڄڻ بهشت جو ٽڪرو ....” پر عورت ٿيڻ ۽ عورتاڻي مزاج مان مزو وٺڻ بہ سندس مقدر ۾ نہ هو. ڪنھن جي واتان ٻڌو هئائين، “عورت کي مرد جي مقابلي ۾ جنسي لذت گهڻي ايندي آهي.” تڏهن هيڪر عورت ٿيڻ جي تمنا واچوڙي جيان وڪوڙي وئي هئس.
هو پنھنجي ساٿين سان جڏهن گدا شفا لاءِ ڪنھن جي اڱڻ ۾ وڃي تاڙيون وڄائڻ لڳندو هو تہ پريان کان ئي ڪنھن ٻار جي جنم جي خوشيءَ ۾ مايون سندس لاءِ دانُ کڻي ڊوڙنديون اينديون هيون. ماين جا لڏندڙ اُرھہ سندس اندر مان آھہ ڪڍائي ڇڏيندا هئا ۽ هو اندر ئي اندر جهونگارڻ لڳندو هو.
“لھر لھر لڇندي، لوڏ نہ اُرھہ لاڏلي” (تاجل بيوس) هو تاڙين وڄائڻ سان گڏ ڊانس بہ اهڙي ڪندو هو جو عورتون تہ عورتون بہ پر مرد بہ پيا سندس موھہ ۾ مرندا هئا ساڻس لواطت جي خواهش سندن اندر ۾ اڇلو ن پئي ڏيندي هئي. ڪن سان تہ هو بہ فٽ ٿي ويو هو. هو ان عمل مان ٿوري گهڻي لذت وٺي پنھنجي ليکي ڏٺل سپنن جي ساڀيائن کي پيو ويجهو محسوس ڪندو هو. هن کي گدا شفا ڪندي ۽ خاص عمل ڪرائيندي ڪيترا پئسا پلئہ پوندا پئي ويا .... معاشي لحاظ کان تہ هو پنھنجي پيرن تي بيٺل هو. پر سندس ڏٺل پسنن جي ساڀياڻ ڄڻ جيون جي ڪتاب مان ٽٽي ٽڪرا ٿي ويل ڪو پنو هو .... جنھن تي مردانگي (مرد هئڻ) ۽ عورتاڻي (عورت هئڻ) صنف جو هڪ لفظ بہ تحرير ٿيل نہ هئو. ڀلا ڪو لفظ تحرير ٿيل هجي بہ ڪيئن ....؟! جيڪي پنھنجي تقديرن جا ماريل هوندا آهن. قلم بہ انھن جي ڪاڻ نہ ڪڍندو آهي ۽ جيون جي ڪتاب جا صفحن جا صفحا سندن تقديرن وانگر خالي خالي رهجي ويندا آهن ۽ پوءِ تاجل بيوس جي لفظن ۾ “سورٺ ٿي سھي، مارون مڱڻھار جون” واري ڪار هوندي آهي.
هن جي جيون جي ڪتاب جا بہ ڪيترائي صفحا خالي خالي هئا ڪي تہ منجهائنس ٽٽي ٽڪرا ٿي ماڻھن جي پيرن جي پڻي بڻجي، هيڏانھن هوڏانھن وکرجي ويا هئا. سندس ڀاڱا ٿي ويل وجود وانگر.
پوءِ هن پنھنجي جيون جي ڪتاب مان پھرئين صفحي کي ڦلھوري پڙهيو .... جنھن تي صرف هڪ لفظ تحرير هيل هو. “مخنث” ٻيو صفحو .... پوءِ ٽيون چوٿون ڪجهہ بہ نہ .... ٻُڙي .... ٻُڙي .... سندس سپنن جي مالھا ٽٽي پئي .... سندس اڳيان ڪيئي موتي داڻا وکرندا ويا.