خواب رستا
جنوري جي سرد رات هئڻ ڪري، ٻاهر پارو ڄمائيندڙ ٿڌي هوا لڳي رهي آهي، ڪمري اندر زيرو بلب جي روشني ٻڌائي پئي تہ ڪمري جو دروازو ٻيڪڙيل ضرور آهي ليڪن اندران ڪنڍو لڳل ڪو نہ اٿس. ارشد جي ٻانھن ۾ ٻڌل گهڙي ٽائيم پئي ٻڌائي. رات جا ٺيڪ ساڍا ٻارنھن وڄي چڪا آهن. ٺيڪ ان سمي ارشد جي اکين جي رستي مان هڪ خوفناڪ خواب گذرڻ لڳي ٿو. ٽي نقاب پوش غنڊا ڏانھس وڌي رهيا آهن. سندن هٿن ۾ ريوالور آهن.
ارشد، ڏينھن جو پنھنجي ڊيوٽي تان موٽي رهيوهو هو شھرجي وڏي سول هاسپيٽل جي وارڊ ڇهين ۾ ڊيوٽي ڊاڪٽر آهي، اتان ايندي شھر ۾ شديد فائرنگ جو آواز ٻڌو هئائين، جو سندس ذهن جي ڪال ڪوٺڙي ۾ محفوظ ٿي چڪو هو. ارشد ڊيوٽي تان موٽندي سوچيو هو. ”هي فائرنگ ۽ ڌماڪا آخر ائين آزادگي سان ٿيڻ، ڪيڏي نہ اچرج جي ڳالھہ آهي؟! سرڪار جي ڪارندن جو ڪم شايد اڃائي ڪو ٻيو آهي، تڏهن ئي تہ بنا ڪنھن وقفي جي پئي رت جي راند هلي“ هو سوچي سارو ڪنبي ويو.
دل جي ڌڪ ڌڪ تيز ٿيندي ويس. اتي ياد آيس پنھنجو يار ڊاڪٽر مدد علي! جنھن کي دهشتگردن ڪجهہ عرصو اڳ موت جي ننڊ سمھاري ڇڏيو هو. ” ڊاڪٽر مدد علي هڪ دلير ماڻھو هو، هو موت کان ڪڏهن نہ ڊنو، پر زندگيءَ کان ڊڄي ويو! جو وڃي دهشتگردن جي در تي بيٺو کيس شايد خبر نہ هئي تہ اڳيان رستي تي نقاب پوش قھري ڪاررواين ۾ رُڌل آهن ۽ هو انھن کان بچي نہ سگهندو؟! پر هو نہ مڙڻو هو سونہ مڙيو ” مرڻ واري خوف کي ئي شڪست ڏيئي ڇڏيائين“ هن پنھنجي دل تي هٿ رکيو تہ پاڻ کي ڊاڪٽر بندھہ علي کان مختلف محسوس ڪيائين اڃا تہ هن رڳو فائرنگ جا آواز ٿي ٻڌا. روبرو تہ الائجي ڪھڙي ڪيفيت ٿيئيس ها؟! انھن سوچن مان وري سندس سوچ پنھنجي ڊيوٽي وارڊ ڏانھن. مڙي وئي. ڇھہ ماڻھو جيڪي پھريان زخمي ٿيا هيا هئا، سندس اکين اڳيان زخمن جا تاب نہ سھي، فوت ٿي ويا هئا، سندن چھرا پنھنجي بيگناهي جو داستان سلي رهيا هئا هو وري پنھنجي ساءِ ڀڻڪيو. ”هي فائرنگ جو ٻيو رائونڊ آهي. مون کي جلد ئي گهر پھچڻ گهرجي. ٿي سگهي ٿو هو مون کي بہ گوليءَجو نشانو بنائين“ هُو تڪڙيون وکون کڻندو گهرجي مين گيٽ کي ٻنھي هٿن سان ڌڪي کولڻ جي ناڪام ڪوشش ڪرڻ لڳو. سندس گهرواري سيما ڪا اندرئين پاسي سندس ئي انتظار ۾ بيٺل هئي تنھن ترت ئي کڻي دروازوکوليو. هواندر داخل ٿيو تہ دنيا جھان جا سمورا ڊپ ڊاءَ سندس چھري تي عيان هئا سيما سندس ساھہ کڻڻ واري سلسلي مان ئي محسوس ڪري ورتو تہ “ارشد ڪيترو نہ ڊنل آهي” پوءِ کانئس پڇيائين تون ڊنل ٿو لڳين! مون کي ٻڌاءِ آهي تہ خير“ ”ڇا ٻڌايان توکي؟! تہ آءٌ ڇو ڊنل آهيان؟ توکي ڪو ڊپ ئي نہ ٿو ٿئي! فائرنگ جا آواز گهر تائين منھنجو تہ پيڇو ئي ڪندا آيا آهن“ چريا آءٌ بہ ٻڌان پئي اهي آواز پر پاڻ کي ڊڄڻ جو ڪھڙو ضرور آهي. سيما جو جواب ٻڌي سندس خوف بہ قدر ماٺو پئجي ويو.
ارشد جون ڇوڪريون صنم ۽ شبنم ننڊ جي دنيا ۾ محو خواب آهن، شبنم جي هٿ ۾ رانديڪو آهي جا خوشيءَ مان پئي ان سان کيڏي. ٻئي رانديڪي لاءِ بہ پئي سوچي تہ بابا کي سڀاڻ ان جي آڻڻ لاءِ آکينديس“ صنم، خواب ۾ پنھنجي هٿ جي ٺاهيل گڏيءَ سان پئي کل ڀوڳ ڪري! ان گڏيءَ سندس زندگي ۾ ڪيڏيون نہ خوشيون ڀري ڇڏيون آهن جو ان کي ڇڏڻ جي تہ ڳالھہ ئي نہ ٿي ڪري؟! سيما ڪنھن اپسرا جي روپ ۾ آئيني اڳيان اچي بيٺي آهي اتي سندس اندر ۾ گلاب جيان مھڪيل احساس وجود وٺي ٿو.
آءٌ ڪيڏي نہ حسين آهيان؟! دنيا جھان ۾ اپسرائون تہ ٻيون بہ هيون پر ارشد تہ منھنجو ئي انتخاب ڪيو. سندن پٽڙو واحد، پنھنجي پيءُ سان گڏ، سئنڊل خريدڻ ڪاڻ، بوٽ هائوس تي اچي ٿو. هڪ ڳاڙهي رنگ جو سئنڊل هٿ ۾ کڻندي پيءُ کي ٿو چوي ؛“بابا مون کي هيءُ پسند آهي ” ارشد تہ مسلسل اهوئي خوفناڪ خواب پيو ڏسي تہ ٽي ڄڻا خطرناڪ هٿيار هٿن ۾ جهلي، ڏانھس اچي رهيا آهن. هو اهو منظر ڏسي ڪنبي رهيو آهي. پنھنجي جڳھہ تان هو چرڻ پرڻ جي ڪوشش باوجود بہ هيڏانھن هوڏانھن نہ ٿو ٿي سگهي. انھن ٽنھي ڄڻن جي خوف کيس چو کنڀو سوگهو ڪري وڌو آهي. ”هاڻ آءٌ هنن کان ڪٿي ٿو ڀڄي سگهان؟! قطعي نه! هي مون کي ماري ڇڏيندا، منھنجي دوست ڊاڪٽر وانگر!
هن جي ٻچن جو تہ الائجي ڇا ٿيو؟! پر منھنجا ٻچا رلي ويندا .... آءٌ تہ صفا ڪو چريو آهيان؟! هنن تہ ڊاڪٽر مدد علي جھڙا هزارين سولي سزا وار ڪري ڇڏيا. اهي بہ تہ ٻارن ٻچن وارا هئا. انھن جي ٻارن جو ڇا ٿيو ڪجهہ بہ معلوم ڪونھي.“ هو اهو سوچيندي جذبات جي شدت مان هڪ وڏي هڪل ڪري اٿي کڙو ٿيو. اچانڪ سندس اکيون بہ کلي ويون پنھنجي ڀر ۾ سيما کي مرڪندي ڏسي، سندس چپن تي حيرت گاڏڙ پر الميه مرڪ رقص ڪرڻ لڳي هو پنھنجو پاڻ کي ڪنھن وڏي بار کان آجو ۽ هلڪو محسوس ڪري رهيو هو، تازي اڀري آيل سج جا ڪرڻا ڄڻ مٿس وڏا ٽھڪ ڏئي رهيا هئا.