ڪشف
مولانا صاحب جي هجري اندر، مولانا جي عدم موجودگيءَ ۾، هڪڙي شخص ٻئي جي ٻانھن ۾ مضبوط هٿ جڪڙيندي زوردار آواز ۾ چيو ان زوردار آواز سبب پاڙيوارا حُجري طرف وڌي آيا.
شڪل شبيھہ ۾ ڪاراڻ ڏي مائل شخص سندن توجھہ جو مرڪز بڻجي پيو، ڪو کيس بيگناھہ ۽ ڪو کيس سزاوار ٺھرائي رهيو هو، پر اڪثريت اهڙن ماڻھن جي هئي، جن کيس بي گناھہ ٿي ٺھرايو ڇاڪاڻ تہ جنھن شخص کيس چوري ڪندي پڪڙيو هو، ان جي ڳالھين مان، ان چور جي چوري بابت تضاد جي بوءِ ٿي آئي.
اتي مڙي آيل ماڻھن مان ڪن چور سان، ان چوري بابت گفتگو ڪئي، جنھن جو الزام مٿس هنيو ويو هو. هن پنھنجي موقف جي وضاحت ڪندي چيو تہ هُو فقط خدا جي نالي تي، خيرات وٺڻ جي نيت سان حجري اندر داخل ٿيو هو ۽ ٻاهران حجري مان ايندڙ شخص کيس چور سمجهي سوگهو ڪيو. حجري اندر موجود سڀئي ماڻھو، مولانا صاحب جي انتظار ۾ ئي هئا تہ مولانا اچي وارد ٿيو. مولانا صاحب تي ان چور جي چوري ڪرڻ بابت ڪشف شايد اڳ ۾ ئي ٿي چڪو هو، تنھن بنا ڪنھن پڇا ڳاڇا جي چور تي لٺين جي وسڪار لائي ڏني اها ماجرا ڏسي، اتي ويٺل ماڻھن جي ڪنن جي پردن سان، مولانا صاحب جو ڪالھوڪو مسجد جي لائوڊ اسپيڪر تان ڪيل واعظ ٽڪراڻ لڳو ”ڪنھن بہ چور جي چوري ثابت ڪرائڻ لاءِ ٻن مرد ماڻھن جي شاهدي نھايت اهم آهي، ٻن مان هڪ شاهد بہ جيڪڏهن گهٽ هوندو تہ اها شاهدي قبول نہ ٿي ڪري سگهي.“ ايتري ۾ سڀ ماڻھو حيرت مان، هڪ هڪ ٿيندا هجري مان ٻاهر نڪري ويا.