سونھن کي سيليوٽ
اڄ آئينو ڏسندي ئي ذهن ۾، ماضيءَ جي يادين جا عڪس اڀرڻ لڳا هئس. هوءَ سوچڻ لڳي “ هي اهوئي چھرو آهي جنھن جي سونھن کي ڪاليج جا اسٽوڊنٽ سيليوٽ ڪندا هئا ۽ جنھن جي هڪ جهلڪ جهٽڻ لاءِ ڪاليج جا ڇوڪرا پان هائوس تي انتظار ڪندا هئا... اُف ڪھڙو نہ حسين سمو هو“ اهي رڳو سندس ماضيءَ جون يادون هيون مگر اڄ سندس چھرو اهو نہ رهيو هو، جنھن چھري کي ڪاليج جا اسٽوڊنٽ سيليوٽ ڪندا هئا، سندس چھري ۾ گهنج پئجي ويا هئا، جيڪي هاڻ پيرسنيءَ جا پار هئا ۽ ڄڻ چئي رهيا هجنس“ تہ تون اها روزينہ ناهين،جا ڪاليج جي دور ۾ هئين جنھن روزينہ تي هڪ تہ ڇا هزارين جوانيون عاشق هيون مگر سندن تمنائون پوريون ڪين ٿي سگهيون هيون، سواءِ مسعود جي جيڪو پڻ ان ڪاليج جو اسٽوڊنٽ هو. ان کي ئي تنھنجي پيار جون گهڙيون ميسر ٿيون هيون.”
سندس سونھري زلفن ۾ هاڻ اڇن بہ پنھنجو مقام حاصل ڪري ورتو هو جيڪي هاڻي سندس گذري ويل جوڀن جواني تي ٽوڪ ڪري سندس اندر جي زخمن تي لوڻ ٻرڪي رهيا هئا ۽ اهو احساس ڏياري رهيا هئا تہ “وقت ڪيئن نہ واريءَ وانگر هٿن مان وهي ٿو وڃي ۽ پوءِ ماڻھو ڪٿي جو نہ ٿو رهي. کيس ماضي جي انڌيارن عڪسن مان مسعود جو ڌنڌلو چھرو نظر آيو، جو سندس پھريون پيار ۽ آخري محبوب هو. جنھن کي هن گهڻن چاهيندڙن جي تمنائن کي دفن ڪري حاصل ڪيو هو. سو بہ سندس نظرن کان گهڻو گهڻو اوجهل هو. مگر روزينہ وٽ سندس يادون باقي رهجي ويون هيون. هوءَ آئينو ڦٽو ڪري ۽ ماضيءَ جون يادون تازه ڪرڻ لاءِ مسعود جا لکيل خط کولي ٿي، جيڪي مسعود نوڪري دوران جدائي ۾ کيس لکيا هئا.
هوءَ هڪ خط پڙهي ٿي.
پياري روزينہ
اڄ اوچتو ئي اوچتو تنھنجين يادين جا ڪنول من منڇر ۾ ٽڙڻ لڳا. مايوسيون ۽ مونجهارا ختم ٿيڻ لڳا. تنھنجي حسين ياد، منھنجي جيئڻ ۽ جياپي جو پيغام کڻي آئي هئي. تڏهن ڪوري ڪاڳر تي تنھنجي ياد جا لفظ اوتڻ ويٺس ۽ ائين لکندي لکندي ڪوري ڪاڳر کي تنھنجي حسين ياد جي لفظن سان سجائي ڇڏيم.
فقط تنھنجو پنھنجو
مسعود ...
هوءَ خط پڙهي روئي پئي هئي ۽ پنھنجي رُٺل پيار تي ماتم ڪيو هئائين مسعود جيڪو سندس پھريون پيار هو، تعليم پرائي جڏهن نوڪري جي منزل تي پھتو هو تہ ترت ئي روڊ حادثي جو شڪار ٿي ويو هو پوءِ ان کان خط اچڻ بند ٿي ويا هئا. تڏهن روزينہ کي ايڏي ونڌ ونڌ ٿي هئي. جو ڏينھون ڏينھن مسعود جي ياد ۾ ڳرندي وئي هئي. هن کي اها خبر نہ هئي تہ سندس مسعود روڊ حادثي جو شڪار ٿي ويو آهي ۽ ان جو موت ڪنھن اخبار جي سرخي جي زينت بڻجي چڪو آهي. هن کي جڏهن بہ مسعود جي ياد ايندي هئي، تڏهن مسعود جي لکيل خطن کي پڙهي دل تان بار هلڪو ٿيندي محسوس ڪندي هئي ۽ يادون ئي هاڻ سندس سھارو وڃي بچيون هيون.