انتظارن جي ديس ۾
پرينءَ جي ياد، سوچن جي بارود سان مسلح ٿي مٿس حملي آور پئي ٿي. اڪيلي ۽ اداس ڪمري ۾ هن سمھڻ پئي چاهيو، پر ننڊ بہ کانئس رسامو ڪري وئي هئي! هو حيرت مان سوچڻ لڳو ”ننڊ بہ بيوفائي نڪتي، جيڪڏهن اها اچيم ها تہ پريشانين مان پاند آجو ٿي پوي ها.“ هو ٽپ ڏئي بستري تان اُٿيو ۽ دريءَ مان نھار وڌائين امبر ڏي! تارن جي ٽم ٽم سندس روح جي گهرائين ۾ لھي وئي. رات کي ڪيڏي نہ خوبصورتي آهي؟! هڪ انوکي سونھن، جيڪا سڀني حسين شين کي شرمائي ڇڏي ٿي. منھنجو پرين بہ ائين ئي انوکي سونھن جو مالڪ آهي. هو تہ هن حسين رات کي بہ شرمائي ڇڏي، ڪاش! هو هت اچي نڪري ته..... سندس اندر ۾ سُتل پرينءَ جو پور ٻيھر سجاڳ ٿي پيو.. اکيون مھٽي سندس اندر ۾ اهاءُ ڪرڻ لڳو. هُن دروازي جا وريل ٻئي طاق، اٻھرائيءَ مان ائين کوليا. ڄڻ پريان ڪو ايندو محسوس ٿيو هجيس؟! پنھنجون پريشان نظرون، وڇائي ڇڏيائين واٽ تي...... انتظار وارا رستا ڊگها ٿيندا ويس..... رات جي وچئين پھر پڄاڻان ايئن محسوس ٿيس، ڄڻ صديءَ جو سفر طئي ڪيو هجيس!! بدن ۾ بيچيني، اندر ۾ آنڌ مانڌ ۽ سوچن ۾ عجيب هلچل برپا هوس. پاڙي جي پرينءَ سان پريت جو پيوند تہ اڙائي وڌو هئائين خبر نہ هوس تہ وڇوڙا وڏا وڍ ڏيندڙ هوندا آهن. هن کي ياد آئي پرينءَ سان گهاريل اها گهڙي، جيڪا جيون جي پلاند ۾، انمول تحفي جيان سانڍي رکي هئائين. هوءَ آئي هئي هن ئي دروازي مان اندر لنگهي، تہ ڄڻ سڄي دنيا جھان جي خوشبوءَ سميٽي ساڻ کڻي آئي هئي. هوءَ پيرن جي پايل لاهي، پوءِ آئي هئي، تہ متان ورھہ جا ويري لوڪ، سجاڳ ٿي کيس تاڙي نہ وٺن. هوءَ دهشت وارا سڀ درياھہ پار ڪري اچي پھتي هئي..... ۽ اڄ.“ پوءِ هن هڪ اونھو ۽ ڊگهو ساھہ کنيو. سوچن جون ماڙيون ٺاهيندي ڊاهيندي، سندس روح روڙ جي رهيو هو ۽ اکيون آليون ٿي رهيون هوس. رات جو آخري پھر خاموشي جو ماتم لڳي رهيو هوس سواٰ رات ۾ روئيندڙ جيت جڻن جي بي چين آواز جي.... ڪنھن بہ ڏس کان پرينءَ جي پيارن پيرن جي آهٽ جو آواز ٻڌڻ ۾ نہ پئي آيس... تڏهن خفي ٿي اڇلايائين پنھنجو وجود بستري تي.... ڄڻ پنھنجو پاڻ مارڻ چاهيندو هجي؟! هن کي ياد آيو اهو ڏينھن جڏهن ڪنھن ڳالھہ تان من ۾ خود ڪشي جي چاهنا وڌي وئي هئس.... سندس اندر ۾ تکيرا طوفان اٿي پيا هئا.... هن کي هر شي موت جو پاڇو نظر آئي هئي پنھنجي وجود کان ئي وونءَ وڃڻ لڳو هو. پوءِ ڪنھن دوست اچي آٿت ڏنيس“ چريا! ڇڏ اهڙين ڳالھين کي.... موت کان پوءِ ڇا آهي؟! رڳو ويراني ئي ويراني ڪيتري ڪڙي ئي ڇو نہ هجي؟! پوءِ بہ زندگي حسين چيز آهي. ان سان پيار ئي ڪرڻ جڳائي. هو ان تي سوچڻ لڳو: ”جيڪڏهن زندگي هوندي تہ وڇوڙي جا گيت ڪڏهن ميلاپ واري مڌر موسيقي ۾ بدلجي سگهن ٿا جيڪڏهن نہ هوندي تہ ڪير ڪيترو ڪنھن کي ارپي سگهندو پاڻ ڪنھن جي قبر تي گل پاشي لاءِ؟!!
سندس خودڪشيءَ وارو خيال هوا ۾ ئي وکري ويو هو. هو ڊوڙي ٻاهر نڪتو اهوئي امبر تارن جي ٽم ٽم ۾ جرڪي رهيو هو. ”آسمان ۾ ڪيترا تارا ٿي سگهن ٿا؟!“ هن تارن کي ڳڻڻ شروع ڪيو... ”هڪ ...... ٽي.... چار....“ اهو ڳڻڻ ئي فضول لڳس موٽي آيو ڪمري ۾!! سگريٽ دکائي وڏا وڏا ڪش هڻڻ لڳو... سگريٽ جي دونھين جي ورن وڪڙن ۾ هو موٽڻ لڳو پنھنجي ماضيءَ ڏي.... ياد آيس ان فيڪٽريءَ جي چمنيءَ مان نڪرندڙ دونھون، جنھن فيڪٽري ۾ ڪو عرصو ڪم ڪري، پنھنجي بکئي پيٽ جي جھنم واري آڳ کي ماٺو ڪيو هئائين: ”جڏهن ڪارخانيدار سيٺيا فيڪٽري گهمڻ ٿي آيا تڏهن انتظاميا، مزدورن کي سيٺين کان ڪيئن نہ پري ٿي ڌڪي ڇڏيو. سيٺيا ۽ سيٺياڻيون، سينٽون ۽ عطر هڻي وارد ٿيندا هئا! مون کي تہ سخت نفرت ايندي هئي اهڙن سيٺين کان.... اهي ڀڀ وڏا سرمائيدار، اسان جي قوم جي ڪل پونجي تي قابض آهن“. ڪارخاني ۾ مزورن سان ويھي مذڪور ڪيائين اهڙيءَ هلت جو! هن کين ان رويي تي، احتجاج لاءِ اُڀارڻ جو سوچيو.... تہ کيس ڪارخاني مان ئي ڪڍي ڇڏيائون، هو جڏهن واپس ڳوٺ وريو تہ اٽڪي پيس نيڻ هڪ ڳوٺاڻي اپسرا سان! پوءِ تہ ورھہ جي ويراڳ ئي وسارائي ڇڏيس اڳوڻيون ڳالھيون! هاڻ نسواني نينھن رولي رهيو هوس انتظارن جي ديس ۾....!
سگريٽ سڄو سڙي چڪو هو باقي سندس آڱرين جي وچ ۾ رهيل حصو کيس ڏنڀي رهيو هو.... پرينءَ جي انتظار جيان... پرينءَ جيڪو پھرن جي پاڇي ۾ ئي، هن جيان سڙندي پڄرندي، سج اُڀاري چڪو هو.