روما جون رڙيون
• زندگي تہ ملي وئي پوءِ پاڻ رنج هجون يا راضي! اها گهارڻي بہ تہ پوندي.
• گهارڻي پوندي يا گذارڻي پوندي؟!
• تون جيئن سمجهين، پر اها حقيقت آهي تہ زندگيءَ کان سواءِ بہ تہ ٻي ڪا شيءَ املھہ ڪانھي.
• ٻيون شيون تہ واقعي ئي مُلھہ واريون آهن هيءَ پنھنجو مٿي جو رئو، وارن ۾ لڳل ڪلپ، چپن تي لڳل سُرخي، ريشمي چمڪندڙ وار بہ تہ ڄڻ ملھہ مھانگا آهن، جو شيمپو بہ اعليٰ ڪوالٽيءَ جو، اڄ ڪلھہ وڏي رقم طلبي ٿو. پوءِ ئي وارن ۾ ريشمپڻو اچي ٿو. باقي زندگي ٿي املھہ معنيٰ بي ملھيٰ جنھن جو ڪو ملھہ نہ هجي. اهو نہ ٿي سوچين چري! تہ زندگي بہ ملھہ طلبي ٿي. زندگيءَ جو هر هڪ سيڪنڊ، منٽ، پھر سال گهڙيون ۽ ساعتون سڀ جون سڀ ملھہ طلبين ٿيون. هڪڙي قيمت چڪائين ٿيون. زندگي مزدور جو پگهر بنجي چمڪي ٿي تہ ڪارخانا هلن ٿا. هڪڙو سيڪنڊ بہ محنت ۽ مشقت سان گذري ٿو تہ ڄڻ زندگي پنھنجي قدر و قيمت چڪائي ٿي. لابارو ڪندڙ لاهياري عورت جي چيلھہ مان ٺڪاءَ نڪرن ٿا. ڪڻڪ جي سنگن سلن مان اڏيل ڌوڙ، اُن لاهياريءَ جي نڪ، وات ۾ واسو ڪري ٿي ڄڻ زندگي پنھنجو ملھہ چُڪائي ٿي. تون وري چوين ٿي زندگي املھہ آهي. جنھن جو ڪو ملھہ ڪونھي! پر آءٌ چوان ٿي ائين قطعي بہ ناهي زندگيءَ جو ملھہ آهي، زندگيءَ جي قدر قيمت آهي. جو هر ڪو هڻ هڻان ۾ آهي.
• پوءِ تون اُن قدر و قيمت کي سمجهڻ جي ڪوشش ڪر! ائين نہ چئو تہ زندگي ڇو ملي آهي؟! ناشڪريءَ واري واٽ تہ گهٽ ۾ گهٽ نہ وٺ.
• چڱو ڀلا وڌ ۾ وڌ ٿي وٺان .... جيڪو ڏيڻ چاهيو اهو وٺان .... ڏيو نہ ..
• ڏيون بہ ڇا توکي؟! اسان وٽ آهي بہ ڇا؟! سونھن تہ توکي ملي آهي.
• جيڪڏهن مون کي ملي بہ آهي تہ حسد ڇو ٿا ڪريون؟! اوهان تہ ٽڙيل گلن جي سونھن بہ برداشت نہ ٿا ڪري سگهو، جو خوشبو وٺڻ جي بھاني، انھن جي وجود کي روڙي رتورت ٿا ڪري رکو.
• اهي گل خوشبوءَ لاءِ ئي تہ آهن خوشبوءِ مان واس وٺڻ، هر انسان جي فطرت ۾ شامل آهي.
• اهو واس ماڻھو، گلي لڳائي بہ وٺي سگهي ٿو. انھن جي وجود کي رت ڪري، واس وٺڻ ڪٿان جو انصاف آهي.
• ڇڏ کڻي اهڙين ڳالھين کي چري! اڄ گلن لاءِ اچي همدردي پيدا ٿي اٿئي!
• مون کي فطرت جي هرشيءَ سان همدردي آهي. تون رڳو گلن جي ٿي ڳالھہ ڪرين. مون کي تہ ڪنڊن سان بہ پيار آهي. جيڪي فطرت جي فن جو شاهڪار نمونو آهن. اهي هٿ جيڪي جهنگن کي آگ لڳائين ٿا. وس پڄيم تہ انھن کي جلائي خاڪ ڪري ڇڏيان جيڪر! اهي هٿ فطرت جي سونھن بگاڙيندڙ آهن، پراهي هٿ جيڪي فطرت کي سنواريندڙ آهن، انھن کي جيڪر چمان.
• اڄ اهي چمين جون ڳالھين اچي کنيون اٿئي! آهي تہ خير نه؟
• سڀ خير آهي بس مون تہ فقط محبت جي ڳالھہ ڪئي آهي. فطرت سان محبت جي ڳالھہ، فطرت جي هر ذري سان پيار جي پيوند جو ترانو!
• فطرت سان جي تنھنجي محبت آهي تہ پوءِ زندگي بہ فطرت جي مظهرن مان سھڻو مظهر آهي. ان لاءِ تنھنجا شروعاتي رمارڪ ڏاڍا اڻ سونھندڙ آهن.
• مون تہ دراصل خوشين جي ڳالھہ ٿي ڪئي. خوشيون جن بابت سوچيم تہ ڪنھن کي پنھنجو پاڻ ارپڻ، سان ملي وينديون سي نہ ملي سگهيون مون پنھنجو جيون هن کي ارپن ڪيو هو. سمجهين ٿي نہ ... ڪنھن کي....؟! ٺيڪ سمجهيئي بلڪل اهوئي! ان کي پنھنجو جيون ارپيم هو ڏاڍو اداس هو. هو بيابان ۾ رلندڙ هڪ اهڙو روح هو، جنھن کي پيار جي تشنگي هئي. جڏهن مون کيس پنھنجي محبت جو مڌ آڇيوتہ ٽڙي پيو. هن جي اداسي پَرَ ڪري اڏامي وئي. مون کي بہ بيشمار خوشين پنھنجي گود ورتو... آءٌ خوشفهميءَ جي آسمان ۾ اڏامڻ لڳس، جتي خود فريبي جا ستارا، منھنجي اکين ۾ اُهاءُ ڪرڻ لڳا. مان اصل بي نياز بنجي ويس. پر اڳتي هلي ڇا ٿيندو...؟! ڪجهہ بہ سوچي نہ سگهيس منھنجي غلام سوچ هن جي مصنوعي محبت جي سنگهرن۾ سوڙهي ٿيندي وئي. هن شروع ۾، پنھنجي پيار کي پاڪيزه رکيو اهڙو پاڪيزه، جھڙو چشمي جو اڇو اجرو پاڻي پوءِ ڇا ٿيو....؟! توکي ضرور من اندر تجسس واري انڊلٺ ريکا، احساس بنجي پڇڻ لاءِ مجبور ڪندي هوندي .... تہ اڳتي ٻڌ! هو پيار ڪندڙ ۽ محبت جو پياسو ڀٽڪندڙ روح نہ هو. هو تہ آدم خور هو ماڻھو جو ماس پٽي کائڻ وارو.... تنھنڪري منھنجي سرير تي چڙهيل ماس، هن جي ٽارگيٽ تي هو. منھنجي سرير جو ماس، اهڙو وڻندڙ هو. جھڙو ٽڙيل گلاب جا گل، جي پري کان ئي ڪنھن کي ڪشش ڪندا هجن ۽ ماڻھو ازخود انھن ڏي رڙهي وڃي هو بہ منھنجي ويجهو اچي ويو هو. ڇا بہ هو پر جيستائين سندس محبت پاڪيزه هئي.... هن جو منھنجي بدن کي Touch ڪرڻ، هڪڙو سھڻو عمل هو، پر جڏهن هن جي نيت ۾ خلل پيو تہ پاڪيزه محبت وارو. خواب نيڻ نگري مان اُڏامي ويو.
• تنھنجي ڪھاڻي بہ ڏاڍي ڪا ٽريجڪ ڪھاڻي آهي. ان ڪھاڻيءَ جو المياتي ڪردار بہ تہ يقينن تون ئي آهين تون اها سندري آهين، جنھن کي سندرتا ۽ سونھن اڻ مئي دولت جيان نصيب ٿي آهي.
• سونھن ۽ سندرتا جي ڳالھہ ٿي ڪرين! هن وحشيءَ جي مون سان وحشيپڻي کان پوءِ، ان سونھن ۽ سندر تاجي دولت لٽجي وئي، برباد ٿي وئي، مون تہ هن کي اهڙو بکيو ڪونہ سمجهيو هو جيڪا بک اڪثر جنسي حوالي سان هوندي آهي. هن کي بک جيڪڏهن هجي ها تہ منھنجي خيال ۾ وڌ ۾ وڌ منھنجي سونھن لاءِ هجي ها، منھنجي آواز واري سنگيت لاءِ هجي ها. مون سان گفتگو ڪري هو وڌ کان وڌ حظ حاصل ڪري پئي سگهيو! پر افسوس جو ائين نہ ٿي سگهيو. هُو اهي سڀ سرحدون اورانگهي اڳتي وڌي ويو مون وٽ محبت جو جيڪو معيار هو سو تہ تون منھنجي ڳالھين مان ئي پروڙي وئي هوندينءَ؟! ۽ هن وٽ .... اهو بہ ذهن نشين ٿي ويو هوندئي اهڙي محبت وارو معيار منھنجو آدرش هو. آدرش جڏهن ٽٽندا آهن تہ جيون مان مزو موڪلائي ويندو آهي. مون ان سبب جيون کان بيزار ٿيندي، اهڙا رمارڪ ڏنا.... جن جو پس منظر دراصل اڳ ۾ توکي معلوم نہ هو تون ڪر خبر تنھنجي سھيلي روما جي.... اها ئي روما جيڪا سونھن ۾ سرس هئي، سا اُن حوالي سان تہ مون کي بدليل بدليل پئي لڳي. ان تي شايد زماني جو انقلاب اچي ويو، تڏهن سندس چھرو بہ داغدار ٿي پيو آهي.
• ٻي تہ خبر ڪا نہ اٿم پنھنجي سھيلي روما جي! البت سندس سونھن سان حسد رکندڙن کيس نہ بخشيو. جڏهن Sexual attamp لاءِ انڪار ڪيائين تہ تيزاب هاري سندس چھرو داغدار بنايو ويو. هن کي تيزاب جلايو تہ زور زور سان رڙيون ڪرڻ لڳي. آسمان ڪڪرن مان ڳوڙها ڪونہ وسايا. ڌرتيءَ ۾ ڪا بہ جنبش ڪا نہ آئي، هوءَ هئي تہ ڌرتيءَ جي دادلي، جنھن کي ڌرتي ئي جنميو هو ۽ پوءِ هن رڙيون بند ڪري ڇڏيون. هو وحشي پنھنجي ماڙي نما ڪوارٽر جي چاڙهين تي چڙهندا بہ ٿي ويا تہ روما جون رڙيون ٻڌي، ٽھڪ بہ ٻرائيندا ٿي ويا.
• بس ڪر چري! اهڙي وارتا ٻڌائيندي ڊپ ئي ڪونہ ٿو ٿينئي! مون کي تہ ٻڌڻ سان ائين پئي محسوس ٿيو. ڄڻ اهو سڀ ڪجهہ منھنجي اکين اڳيان ٿي رهيو آهي. لعنت هجي اهڙي بي حس سماج تي، جنھن روما جي درد ناڪ رڙين کي نہ ورنايو آءٌ جي ان موقعي تي هجان ها تہ انھن وحشين کي اهڙو سبق سيکاريان ها جو هوند کين يا عمر نہ وسري ها!!
• هن کي ڪھڙو سبق سيکاريئي،جيڪو تنھنجي پاڪيزه محبت جون سڀ سرحدون اورانگهي، تنھنجي سونھن ورونھن جا سڀ پئمانا ڏوڪي ويو.
• تون ڇڏ هاڻ اهڙين ڳالھين کي، جن جي ڪري منھنجي سرير ۾ ستل سور ٻيھر سجاڳ ٿي پون.
• هو ٻئي هلندي، ڳالھيون ڪنديون اڳتي وڌنديون پئي ويون. ٽرئفڪ جو شور،سندن سماعتن ۾ عجيب موسيقي پيدا ڪري رهيو هو. سندن آسپاس، هنن جي جوڙي جي برعڪس، جنس مخالف جوڙا شھر جي گلين ۾، پسار ڪري، جيون مان خوب انجواءِ ڪري رهيا هئا. هي ٻئي گڏ هوندي به، پنھنجو پاڻ تنھا محسوس ڪري رهيون هيون. کين سارو جيون بي معنيٰ لڳي رهيو هو. شھر تي رات جي ڪاري چادر اوڍجڻ لڳي هئي. روشنيون وسامي رهيون هيون.