اجنبي مسافر

ماڻھن سان سٿيل بس پنھنجي منزل طرف ڀانت ڀانت جا مسافر کڻي پئي ڊوڙندي وئي. ڪنڊڪٽر لاءِ هونئن تہ سڀ مسافر ڄاتل سڃاتل ئي هئا، جيڪي روزانو مختلف اسٽاپن تان پيا چڙهندا هئا. پر ان ڏينھن معمول جي خلاف کيس سوچ آئي تہ شايد ڪو نئون نويلو ماڻھو سندس گاڏيءَ ۾ چڙهي پيو آهي. هن پھريان تہ مسافرن کان وصول ڪيل ڪرائي واري پونجي سنڀالي تہ ڪٿي اها ٻھارجي نہ وڃي اڳيون ۽ پاسي وارو کيسو ٻئي اڳي جيان وزندار نظر آيس اها تسلي ڪري لڳو گاڏيءَ جي مسافرن جي چھرن ۾ گهورڻ! ماڻھن سان سٿيل گاڏيءَ ۾ سڀني تي سندءِ نگاھہ نہ پوڻ سڀاويڪ هو. پر هن مڙني ڏانھن پئي ڏٺو. هڪڙو ماڻھو کيس هيڏانھن هوڏانھن پئي ٿيندو نظر آيو جيڪو ڊرائيور جي کاٻي پاسي واري فرنٽ سيٽ تي ويٺل هو. ذهن ڊوڙايائين. ”ان شخص ڪرايو ادا ڪيو آهي يا نه؟! بلڪل ادا ڪيو اٿس پر هن جو ائين هيڏانھن هوڏانھن ٿيڻ جو آخر بہ مطلب ڇا آهي؟!“ سندس ذهن جي افق تي ڪيترا سوال اڀري آيا! سندس چھري ۾ چتائي ڏٺائين تہ منھن تي مڇن جو ٺاهوڪو ميڙ نظر آيس. هن عادتن يا ڪنھن ٻئي سبب ڪري پئي مڇن کي هر هر مروڙيو. ڪنھن پل وري آسپاس جو جائزو وٺندي پئي بدن کي هلايائين. ڪنڊ ڪٽر محسوس ڪيو تہ ضرور ڪو سبب آهي جو همراھہ ٻين مسافرن جيان آرام سان ويھي سفر ڪرڻ بنان پيو پاسا بدلائي وري سوچيائين. ”ٿي سگهي ٿو ويھي ويھي ٿڪجي پيو هجي تنھنڪري پيو بدن کي موڙا ڏئي پاڻيءَ مان نڪتل مڇي وانگر“ وري ذهن هلايائين! ”ٻيا بہ تہ هن جھڙا مسافر آهن، پر هي....“ بھرحال هو ڪنھن نتيجي تي نہ پيو پھچي سگهي. نئين اسٽاپ تان چڙهي آيل مسافرن کان ڀاڙي وٺڻ ڪاڻ هو اڳتي رڙهي ويو گاڏيءَ جي اڳئين حصي ڏانھن! بس پوري رفتار سان منزل طرف روان دوان هئي مسافرن کي بوريت کان بچائڻ واسطي ڊرائيور ٽيپ رڪارڊر بہ آن ڪري ڇڏيو. گيت گانا مسافرن جي روح جي رڻن ۾ گلاب مھڪائي رهيا هئا. ڪلينر ويچارو زوردار سيٽيون وڄائي ايندڙ اسٽاپن تي لھڻ وارن مسافرن کي گاڏيءَ مان پئي لاهيندو هليو.
واندڪائيءَ تي ڪنڊيڪٽر جون جاسوس نظرون وري گاڏيءَ جي اندر ڦرڻ لڳيون اوچتو سندس نگاھہ وڃي هڪ سونھن وندي اپسرا تي پئي سندس ڳاڙهي ململ جي چولي تي ڀرت امبر ۾ ستارن جيان ٽانڪيل هو. پنھنجا ڪينجهر جھڙي گهرائي وارا نيڻ کڻي، هوءَ پريشان طبع مسافر کي گهوري رهي هئي جنھن لاءِ ڪي ساعتون اڳ ڪنڊيڪٽر ويچارو سوچي سوچي ساڻو ٿي پيو هو ڪنڊيڪٽر ان اپسرا کي ڏسي وري متوجھہ ٿيو ان شخص ڏي جيڪو سندس لاءِ پريشانيءَ وارا پور کڻي آيو هو. اهو اجنبي ان اپسرا کي پريشان حاليءَ ۾ تڪيندو محسوس ٿيو جنھن جو گاڏيءَ مان لھي وڃڻ جو ٽاڻو ويجهو ٿي پوندو ويو، اجنبي شخص جون نگاهون اٽڪي پيون هيون اپسرا جي نگاهن سان! ڪنڊيڪٽر کي هيڪاري لڳو ان ماڻھوءَ ڪا وڏي شيءَ گنوائي آهي يا شايد هو پنھنجو پاڻ ڦرائي ويٺو آهي. ڪنڊيڪٽر هاڻ ڪاغذي مرڪ جيان ڏانھس نھاري رهيو هو، پر هو پنھنجي ڌن ۾ ئي هو ڪنڊيڪٽر ساعت لاءِ وري ان مائيءَ جي نيڻن ۾ ڏٺو. سندس احساسن جي آڪاس تي انڊ لٺي رنگ اڀري آيا. هڪ پل لاءِ ڄڻ پنھنجي وجود کان ئي اڻ ڄاڻ بڻجي ويو. پوءِ پاڻ سنڀالي هڪ ڀرپور نگاھہ اڇلايائين اجنبي مسافر تي! هو ڪپڙا ڇنڊيندي اٿڻ جي ڪوشش ڪري رهو هو، پر اچانڪ ڪنھن وڏي ۽ گَھِري سوچ ٻيھر ويھاري ڇڏيو هوس.
”ڊونڊي“ اسٽاپ تي گاڏي بيٺي تہ اها اپسرا اک ڇنڀ ۾ گاڏيءَ مان لھي وئي، اتي اجنبي مسافر لڳو دانھون ڪوڪون ڪرڻ..... ”ادا! پنھنجو پاڻ سنڀاليو.... متان ڪائي چيز نڪري وئي هجي....؟! آءُ پاڻ سڀ ڪجهہ وڃائي چڪو آهيان!!“ دريءَ مان ان اپسرا کي ڏسندي سندءِ ٻئي هٿ ڇاتيءَ تي هئا، کيس لڳو ڄڻ گاڏيءَ جي چئني ڦيٿن جي هوا نڪري وئي هجي.

ڪھاڻيون

زندگيءَ جو رستو