دل جا ديرا وسَن : نذير ”ناز“
۽ سڄڻ سامهون هجن، پوءِ مان غزل ڇو نه چوان.
واجهه ٿي دلڙيءَ وڌا جن جي ڏسڻ ڪاڻ سدا،
سي اڱڻ منهنجي اچن، پوءِ مان غزل ڇو نه چوان.
شمع بنجي مان جلان جي ٿئي پروانو هو،
پيار جا وارا ورن، پوءِ مان غزل ڇو نه چوان.
اڄ سڄڻ وعدو وفائي جو کنيو آهي قسم،
عهد جي سڀ ئي ڀرن، پوءِ مان غزل ڇو نه چوان.
دل ته دلدار جو درشن ٿي ڪرڻ چاهي مگر،
پيار تي پهرا هجن، پوءِ مان غزل ڇو نه چوان.
دل جي مندر ۾ مون ٻاريو آ محبت جو چراغ،
گل ڪرڻ پنهنجا اچن، پوءِ مان غزل ڇو نه چوان.
جستجو مون کي ته منزل جي وڃايو ٿي وڃي،
ڪي به راهون نه ملن، پوءِ مان غزل ڇو نه چوان.
هڪ جهلڪ جنهن جي ڏسي مهڪيو وڃي دل جو جهان،
روبرو سي ئي هجن، پوءِ مان غزل ڇو نه چوان.
حال دل اي ناز ڇو کولي ٻڌايان مان ڀلا،
ماٺ مان سمجهي وٺن، پوءِ مان غزل ڇو نه چوان.