دل ڌرتي تي : نذير ناز
ڏاڍو من کي وڻن ٿا ماڻهو.
ڪنهن کي ڪيئن پنهنجو ڄاڻون،
پنهنجا ڪين ٿين ٿا ماڻهو.
اجڙيل وستيون وري وسن پر،
من ۾ ڪين وسن ٿا ماڻهو.
ديس ڇڏي پرديس هليا ويا،
ڪيڏا سخت ٿين ٿا ماڻهو.
ڪنهن تي ڪو ويساهه نه آهي،
روز رسن، پرچن ٿا ماڻهو.
دل وارن ۽ مشتاقن کان،
ڇا لاءِ دور رهن ٿا ماڻهو.
دل گهريو محفل ۾ ملي جو،
ان کان پاسو ڪن ٿا ماڻهو.
سنسار سڄو ڪو سپنو آهي،
آس تي پلجن ٿا ماڻهو.
راهه وفا ۾ ناز جيان،
ويهي واٽ تڪن ٿا ماڻهو.
a