شاعري

چؤواٽي تي

شيخ اياز جي لکيل مهاڳ سان نند جويري جي لکيل ڪويتائن تي مشتمل ڪتاب ”چئو واٽي تي“ ونڊ ڪجي ٿو۔
پنهنجي ابهام (Vagueness) جي باوجود نند جي شاعريءَ کي سنڌيت سان ڀرپور ڪمٽمينٽ آهي. اِنهيءَ ڪمٽمينٽ کان سواءَ سنڌي ادب هوا ۾ انهيءَ غباري (Baloon) وانگر آهي، جنهن کي ڪوئي طرف نه هجي جو اُڏامي اَنت ۾ ڦاٽي پوندو ۽ هوا سان هوا ٿي ويندو.

شيخ اياز
  • 4.5/5.0
  • 2429
  • 690
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • نند جويري
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book چؤواٽي تي

ڪڇو

ڪڇي جو فلسفو
تمام پراڻو آهي
سڀ کان پهرين
مِرونءَ کي جڏهن
ماڻهو جي مهما ملي
تڏهن هن پهريون جهاپوڙو
ڪڇي تي هنيو
ماڻهو ۽ ماڻهوءَ جي نظر جي وچ۾
ڍال
صرف ڪڇو ئي ٿي سگهي ٿو
پر ماڻهو ماڻهن کان
صرف انگ اُگهاڙي ئي
ڪونه شرمائيندا آهن

اسان سڀ
ڪنهن نه ڪنهن جنس جو
ڪڇو پائيندا آهيون
پاڻ کي سوگهو رکڻ لاءِ
ڪچهڙيءَ ۾
بحث مباحثي ۾
ڪڇي کي ڇڪي ٻڌندا آهيون
جيئن اسانجي شخصيت
ڇڙو ڇڙ نه ٿي وڃي
ڏيکاريندا صرف
ٻاهران ڪپڙا آهيون
ظاهري پوشاڪ
اهو اسانجو ٻاهريون ايمان آهي

هر اهو ماهر
جو پنهنجي ٻَنيءَ جو پاڻ ٻَنو آهي
ٽين ٽُڪر تي
ڏَڪرُ هڻي
پنهنجي ڏَڪرُ هئڻ جي
هام هڻندو آهي
اِهو صرف تيسين تائين
ممڪن هوندو آهي
جيسين تائين اِٽي ڍڪيل هوندي آهي

اڄ به هر نعرو
ڪنهن نه ڪنهن
ڪڇي جي برئنڊ (Brand) جو
نالو آهي.

ائين ته هو
ننگو ئي ڄائو هو
جيئن هرڪو هن سنسار ۾
جنميو آهي
پهرين ماءُ
هن کي ڪڇو پهرائي
هن جا انگ ڍڪيا
پوءِ ئي هن کي
ڪنهن ڪن ۾
سندس نالو ٻڌايو ويو
جيئن
سنسار جي زير زبر کان
هو بچيو رهي
هن کي ڪڇي جو
مهاتم ٻڌائي
هٿياربند ڪيو ويو
تڏهن هو پهريون دفعو
ڪڇي جي ضرورت ڏانهن
سُچيت ٿيو

ڪڇو مردانگيءَ کي
محفوظ رکڻ لاءِ
ضروري اوزار آهي
انهن لفظن کي
هن پنهنجو ايمان بڻايو
پوءِ جيئن جيئن
هو وڏو ٿيندو ويو
هن کي ڪڇي جي عادت پئجي ويئي
هاڻ هن جي وک جو فاصلو
اوترو ئي هوندو آهي
جيترو هن جي ڪڇي جي ڍِلَ
هن کي اجازت ڏيندي آهي

اُنهيءَ ڏهاري
هن کي اچي وهم ورايو ته
هن جهنگل ۾
اُهو شيهن ڏٺو آهي
جنهن کي ڪڇو پهريل هو
پر اِهو ڪيئن هوندو
هن پڪ سان ئي
غلط ڏٺو هوندو
ڪڏهن ڪڏهن
پالتو جانون کي
سندن مالڪ
ڪڇو پائيندا آهن
جيئن پالتو
ڪنهن درجي تائين
پنهنجن مالڪن جي مخالفتين سان
برابري ڪري سگهن
۽ اُهي مالڪ
ٻين مالڪن کي
ٻڌائيندا آهن ته
هنن جا پالتو
بدلجي رهيا آهن

اِها
انسان ۽ انسان جي
وچ جي ڍُڪ
تڏهن شروع ٿي هئي
جڏهن مِرونَ
ماڻهو ٿيڻ لاءِ
وک کنئي هئي

پر جهنگل ۾
هو هڪ اهڙو به هو
جو شايد
ڪڇو ڪونه پائيندو آهي
جڏهن هن کي
گولي هنئين ويئي هئي
تڏهن سڌانتي وڻ جي ٽارين
سس پس ڪئي
۽ وڻ جي پنن آواز ڪيو
”هي رام“

هاڻ اسان کي
هر ان اُديوگ کي
ڄاڻڻ گهرجي
جتي اسان لاءِ
ڪڇا تيار ٿيندا آهن
مرهيءَ ۾..........مٺ ۾
مسجد ۾ ........مندر ۾
ڪانگريس ۾ ........ليگ ۾
يا ڪاڪٽيل پارٽيءَ ۾
اسان پاڻ به
پنهنجا پنهنجا ڪڇا جوڙيندا آهيون

اڄ مان ڏسان ٿو ته
هن جو وهم
وهم نه هو
اڄ شهر ۾
شهر جا سڀ شينهن
پنهنجي پنهنجي ڪڇي سان
سوگها آهن
ڇو جو
هرهڪ شينهن کي وهم آهي
ته شڪار صرف
ننگي شينهن جو جو ئي ٿيندو آهي.