پئرس ۾
منهنجي اِنتهائي
نفس ڀري ڪلپنا
ساڪار روپ ۾
اسٽيج تي آهي
سازن جون سموريون ڌنون
هن سان ننگو ناچ نچي رهيون آهن
۽ منهنجو کليل وات
هوا لڳل خون جي بوند وانگر
ڄميل ئي رهجي ٿو وڃي.
ٻئي کِنَ
سازن جون مڌر ڌنون
مونکي ڇُهن ٿيون
۽ مان ڌن جي سهاري
ڪلپنا جي ساڪار روپ کي ڇُهان ٿو
انڌ جي گهوڙي تي چڙهيل
منهنجو گهوڙو
پنهنجي منهن مان
ڪجهه سرجڻ لاءِ
بوند بوند ڪري
ڪا پوترتا ڇڻڪائي ٿو
(سائي اجائي ٿي وڃي)
۽ ساگر جون
آڪاش کي ڇهندڙ گجندڙ لهرون
اِبدتا کي
جنم ڏين واري گجيءَ کي کوهي
شانت ٿي وڃن ٿيون.
ٽئين کِنَ
درياهه ۾
لڙهندڙ آلو بُـنـڊ
جنهن کي
باه ٻارڻ جي
باه ۾ ٻرڻ جي
ڪا عادت ڪانه آهي
ائين ئي
مان پنهنجو پاڻ کي پايان ٿو
هِنَ کِنَ