ڏھين جون
”ڀلا وڏا ڏي خبر، اڄ گهڻو ايمونيشن ذيان ٿيو؟“ ننڍي قد ۽ وڏي پيٽ واري صوبيدار ٿاڻي جي وڏي منشيءَ کان پُڇيو،“
صاحب اڄ حد ٿي ويئي نيٽن سان ڀريل سڄي ٽرڪ مان ڪجهه ڏنڊا مس بچيا آھن، ۽ آنسو گيس جا شيل ۽ گوليون جيڪي وڏي صاحب اوھان کي سڄي ضلعي جي ڪوٽا ڏني ھئي، اُنهن مان ته ڪا به شئي ڪانه بچي آ،“
”يار، خبر نه آھي ته اڄ مون به الاءِ ڪيترن جا مٿا ڦاڙيا ۽ ٽنگون ۽ ٻانهون ڀڳيون آھن“.
”ھا، صاحب، وڏي صاحب کي خوش ڪرڻ لاءِ ته سائين جن به اڄ حد ڪري ڇڏي“.
”صاحب! ڊيم جي خلاف ڌرڻي کي ايڏي بي رحميءَ سان روڪبو آھي ڇا؟“ ”صاحب اسان ته اڻويهه سئو ايڪهتر واري جنگ ۾ بنگال ويا ھئاسين اتي اھڙي ڪار ڏٺي ھئيسون ۽ ٻيو وري اڄوڪي ڌرڻي ۾“
جهوني وڏي منشيءَ افسوس جو اظهار ڪندي چيو. صوبيدار بڇڙو منهن ڪري اُٿيو ۽ بي بي سي ٻڌڻ لاءِ ريڊيو سيٽ ڪرڻ لڳو، نيٺ بي بي سيءَ جي مخصوص ڌُن وڄڻ لڳي ۽ ڪمري ۾ رضا علي عابدي جو آواز گونجڻ لڳو. ۽ بي بي سي حيدرآباد جي نمائيندي علي حسن پنهنجي کڙڪيدار آواز ۾ ٻڌائي رھيو ھو ته:
”اڄ جڏھن مان ڪالا باغ ڊيم جي خلاف لڳل ڌرڻي جي ڪيس ۾ گر فتار قيدين سان ملڻ ڪوٽ ڏجي ٿاڻي تي پهتس ته ٿاڻي جي ٻاھران ڌرڻي وارن جي گاڏين تي نظر پئي ته سڀ گاڏيون گولين سان پروڻ ٿيل ھيون، ائين لڳي رھيو ھو ڄڻ ته اھي ڪنهن جنگ جي ميدان تان موٽيون ھجن، ٿاڻي جي لاڪ اپ ۾ ڀريل قيدين ۾ اڪثر جا مٿا ڦاٽل، ٻانهون ڀڳل ۽ ٽنگن ۾ گوليون لڳل ھيون، مون کي بلڪل ٻي عالمي جنگ جي ڪنهن فلم جو خوفناڪ ۽ درد ناڪ منظر نظر اچي رھيو ھو“، صوبيدار ماحول ۽ ڳالهه مٽائڻ جي ڏاڍي ڪوشش ڪئي پر اڄوڪو قهري واقعو ھنن جي حواسن سان چنبڙيل ھو،
”وڏا، توکي ڪهڙي خبر ته ھنن ڦولن کي بچائڻ لاِءِ ڇاڇا نه ٿو ڪرڻو پوي“ .
صوبيدار پنهنجو گلاس خالي ڪندي چيو.
وڏي منشيءَ جي سُئي به ھڪ جاءِ تي اٽڪي پئي ھئي، ۽ ھن کي به ٻيو ڪو موضوع سُجهي ئي نه پيو،
”پر صاحب، اوھان کي ڪجهه خيال ڪرڻ کپندو ھو، ھڪڙو ته پنهنجي ديس جي حقن لاءِ ڪو ڳالهائڻ لاءِ تيار ئي نه آھي، صوبائي توڙي قومي اسيمبليءَ ۾ به جهڙا لاش کڻي پڄايا اٿئون. شابس ھجي ھنن غيرت مند جوانن کي جن کي سدائين اسان وات ڳاڙھا ڇوڪرا سمجهندا ھئاسين، اڄ ھنن اھڙو ڪم ڪري ڏيکاريو آھي، جو دل ٿي چوي ته سڀني کي سونا تاج پارائجن، پر صاحب اڄ جيڪو اسان ھنن جو حشر ڪيو آھي، اصل ٻُڏي مرڻ کپي“، وڏي منشيءَ جون اکيون ڀريل ھيون.
”وڏا، ھاڻ موڊ خراب نه ڪر، ماٺ ڪري پاڻي پي ۽ مال کاءُ، اسان ڇا ڪيون ھا، ڌارئي صوبي جو ايس – پي ھيڏو موچڙو کنيو مٿان بيٺو ھو، تنهنجون ڳالهيون ئي پنهنجون. اسان ٿوري به لٺ هلڪي وهايون ها ته تو واري زال جو به خير نه ٿئي ها ۽ مون واري به ڳولهئي ڪانه لڀي ھا.“ شايد اڄوڪي ڪاري قيامت کي وسارڻ لاءِ ھو پاڻ کي شراب ۾ ٻوڙيندا رھيا، پر شايد، پرشايد هُو ٻوڙي نه سگهيا.