طفيل سوهو (هڪ خط)
ڏوڪري
17-10-2004
استاد عيسيٰ ميمڻ!
ڪهڙا حال ٿئي ڪٿي آهين، ڪيئن آهين ۽ ڪنهن جي لاءِ آهين وغيره وغيره جهڙا کوڙ سارا سوال ذهن ۾ هوندا آهن، جڏهن ڪنهن سان روبرو ملاقات ٿيندي آهي، يا خط ذريعي يا وري فون تي، پر اسان کي سڄي خبر آهي تنهنجي باري ۾، اهي سوال جيڪڏهن توکان پڇبا ته وري به جواب اهو ملندو جيڪو اڳ ئي اسان جي ذهن ۾ هوندو، يعني ايترو ته هڪ ٻئي سان Related آهيون جو سموري ڄاڻ رکون ٿا، هڪ سوال ذهن تي جيڪو پيو ڦرندو آهي اهو آئي پيارا ”زندگي ملي ٿئي يا جستجو هلي ٿي“.
ساڳيو ئي هڪڙو سوال توکان ته اي هن دور جا حضرت عيسيٰ زندگي ملئي يا آسرا. دلاسا، جنهن جي بنياد تي وقت ۽ زندگي پيا ٿا هلن. پنهنجي زندگي اهائي ساڳي آهي. اڳ وارو طريقو. ڪا به Changing ڪنهن به قسم جو نئون ماحول نه آهي. 2001 ۽ 2002 ۾ به عرفان موريي کي جيڪي خط لکيم اهي سڀ تقريبن ساڳيا يعني اُن وقت به منهنجي زندگي ساڳي ۽ اڄ به ساڳي، يعني دوڪان، بزنس، گهر ۽ وري دوڪان........
تو ٻڌاءِ وقت ڪيئن ٿو گذري، استاد هڪ ڳالهه ڪليئر ته تون سنڌ جي ان خطي ۾ رهين ٿو جنهن کي شاعر جنت السنڌ يا جنت جو حصو چوندا آهن، روز هوائون، نيچرلي حسن، ڪائنات جا سمورا رنگ جتي تون هن وقت يقينن رڱجي به ويو هوندين، ها البته جڏهن به تنها ٿيو هوندين، يا اڪيلو روم ۾ رهيو هوندين، تڏهن توکي ڏوڪري ضروري ياد آئي هوندي. چوندا آهن ته وڇوڙو به ملاقات جي هڪ علامتي آهي، سو ڪيئن مون کي سمجهاءِ ته سهِي ۽ ٻيو ته وڇوڙو انسان کي گهڻو ڪجهه سيکاري ڇڏيندو آهي. ته تون ڇا سکيو آهين، شاعري ڪئي هوندي، ظاهر آهي تو جهڙو ماڻهو پٿرن جي شهر ۾ رهي ته شاعري ته ضرور ڪندو. ڏوڪري جا دوست توکي ڪيترو ٿا ياد ڪن، ان جو اندازو توکي ٿي ويو هوندو، هڪ دوست پيو چوي ته ارشد ميراڻي جڏهن کان موبائل فون ورتي آهي ڏوڪري مان سندس گهر وارن کان سواءِ ڪنهن به فون نه ڪئي هوندس ۽ هاڻي جڏهن کان عيسيٰ رهيل اٿس ان ڏي رڳو ڏوڪري مان ٿي فون وڃي، ويچارو تنگ ٿي پيو هوندو، جڏهن به رنگ وڄي ٿي ته عيسيٰ لاءِ فون........
ارشد جا ڪهڙا حال آهن، پڙهائي ڪيئن سٺي ٿي هليس نه، ارشد کي منهنجي طرفان کوڙ ساري محبت ڏجانءِ.... هڪ انمول ماڻهو لاءِ انمول محبت منهنجي طرفان. ڏوڪري واري سموري سنگت جي حاضري منهنجي طرفان پر تون انهن ۾ غير حاضر هوندو آهين، ان شيءَ کي هو خود به محسوس ڪن ٿا ۽ چون ٿا ته يتيم ٿي وياسين، آزاد جروار ۽ اقرار پيرزادو تي الزام آهي ته انهن جي ملي ڀڳت سان تو ڏوڪري ڇڏي آهي. ها ها ها ها ”هر جاءِ پرين هر محفل ۾ مون کي تنهنجي ڪمي محسوس ٿي ٿئي“، اهو غزل جڏهن به هلي ٿو ته دوست توکي ٿا ياد ڪن، پر مان پنهنجي مرشد کي ياد ڪندو آهيان.
ادل سولنگي سان ملاقات نه بلڪه ملڻ ٿئي ٿو، ادب ڪندو آهيانس ۽ چانهه پاڻي جي صلاح پڻ، ان لاءِ ته ڪٿي ائين نه سمجهي ته عيسيٰ ناهي ته سڃاڻين ئي نه ٿا.
استاد روزا به نه رکندو هوندين ۽ يونيورسٽي يا ٻاهرکائڻ پيئڻ لاءِ به سهولت نه هوندي ته توکي تڪليف ته ضرور ٿيندي هوندي. ان لاءِ بهتر آهي ته روزا رک، خدا لاءِ نه سهي ڪنهن ٻئي لاءِ، متان فائدو ملئي. مان روزا اڃان شروع نه ڪيا آهن اهو ان لاءِ مون کي ماحول ملي ٿو کائڻ پيئڻ جو. سيف ڪوري سان ملاقات ٿيندي آهي، ان کي حال احوال ڏئي ڇڏيا اٿم. مطلب ته رابطي ۾ رهي ٿو، چيو هيو مانس ته ڪنهن به قسم جي ضرورت پوئي ته هليو اچجانءِ... وڌيڪ خير....
هينئر مان هنن آخري سٽن تي لکڻ لاءِ هڪ شعر ڳولي رهيو هوس ته مٿان ادل سولنگي، مجيد زهرائي ۽ غفور زهراڻي آيا، ادل کي تو وارو خط ڏنم، جنهن پڙهڻ کان اڳ اکين تي رکيو ۽ پڙهي پوءِ وري اکين تي رکي چمي ڏنئيس، مان حيرت ۾ اچي ويو آهيان ته اهڙو ڇا لکيل هيو ان خط ۾، مان ڪو نه پڙهيو هيم پر سوچيا پيو ته اهڙو ڇا لکيو اٿئي. ادل جو هڪ غزل هن طرفان هن ليٽر ۾ اٿئي.
تنهنجو
طفيل سوهو