پائوڊر
”امان اسان پئوندڙ پيا مکيون.“ سليم يڪدم جواب ڏنو.
”پٽڙا! مٽيءَ ٿوروئي پئونڊر آهي. نه مکيو گهچلا، مٽيءَ ته منهن کي خراب ڪندي.“ امان سمجهائيندي چيو.
مونکي ٻارن جي ان عمل تي پهريائين کل آئي، پر پوءِ روئڻ آيو. کل انهي ڪري آئي جو اهي مٽيءَ کي پائوڊر ڪريو ويٺا هئا، روئڻ هن ڪري آيو جو ٻارڙا پائوڊر لاءِ سڪيل هئا. هنن ڪڏهن به پائوڊر نه مکيو هو، پر سُکين ماڻهن جي ٻارن کي پائوڊر مکيندي ڏسندا هئا. هنن مٽيءَ مکي خوش ٿيڻ ٿي گهريو. امان جي ڳالهه ٻڌي هو سڄا لهي ويا.
مونکان ٻارن جو ڏُک سَٺو نه ٿي سگهيو. مون کين خوش ٿيندي ڏسڻ ٿي گهريو. سو مون به پنهنجي منهن تي مٽيءَ مکڻ شروع ڪئي. منهنجو منهن مٽيءَ مان سڄو ڀڀوت ٿي ويو. هن سنڌ جي مٽيءَ مان مونکي کٿوري جهڙي خوشبوءَ ٿي آئي.
ننڍڙا ٻار هاڻ سچ پچ مٽيءَ کي پائوڊر سمجهڻ لڳا. شايد انهن کي به هِن مٽيءَ مان کٿوري جهڙي خوشبو آئي هوندي. هو خوشي مان ڊوڙ پائي ڳوٺ جي وڏيري جي ٻارن کي پنهنجا مٽيءَ ڀريل منهن ڏيکارڻ انهن جي گهر ويا. سليم وڏيري دريا خان جي پُٽ آفتاب کي چيو، ”اي آفتاب! ڏس، اسان به پئوندڙ مکيو آهي.“
آفتاب جي ماءُ ٻارن جي منهن ۾ ڏسي ٻوٿ اٿلائي چيو، ”ڇورا، پئونڊر مکيندي به مهانڊا ٿا کپن.“