خدائي ڏاج
پريشانيون ٿينديون رڳو نياڻين جي ڄاپڻ وقت آهن. پوءِ ڳالهيون وسري وينديون آهن. وري اهي چريون مٺيون به ڏاڍيون ٿينديون آهن. پنهنجي ڌيءَ شيرين جي پرڻائڻ وقت دئورو پئجي ويو هئم. چاهيو هئم گهر مان ٻاهر نه ڪڍانس، پر دل تي پٿر رکي پرڻايو هومانس.
آئون جڏهن به ڪم ڪار ڪري ٿڪي ٽُٽي گهر ايندو آهيان، ويچاريون ورائي وينديون آهن. اچي قصن ۾ پونديون، ابا هيءَ ڳالهه ابا هوءَ ڳالهه. سندن ڳالهيون ٻڌي منهنجو ٿڪ لهي ويندو آهي. شل نه آئون بيمار ٿيان، سندن سُک ڦٽي پوندو. ڪا زور پئي ڏيندي، ڪا نظر پئي ٻڌندي ته ڪا طعام پئي تيار ڪندي. هڪ ڏينهن ڳوٺ جي داداگيرن مونکي مار ڏني. ڏک ٿي پيو، اکين مان ڳوڙها نه پيا بيهن. پنهنجي هيڻائي جو احساس ٿيم. سوچيم، پٽ هجن ها ضرور ڊوڙي اچن ها. ان ڳالهه جي منهنجي ڌين کي خبر پئي ته انهن به وسانءَ ڪونه گهٽايو، پَٽ ڪٽي ڇڏيائون. رنيون رڙيون، پٽ پاراتا ڏنائون. ماني نه پيون کائن. مون پرچاين تڏهن وڃي ماٺ ڪيائون.
ماڻهن جي واتان اڪثر سندن پُٽن جو شڪايتون ٻڌندو آهيان. مون ڪيترن ئي اڇين ڏاڙهين وارن کي پُٽن جي ڪرتوتن جي ڪري پريشان ٿيندي ڏٺو آهي. وري جڏهن پنهنجيون نياڻون ڏسندو آهيان ته خوش ٿي ويندو آهيان. هو مونتي ساهه ڇڏينديون آهن. ڪڏهن به شڪايت نه ڪئي اٿن، غريبي حال تي خوش آهن.
ان ڏينهن جڏهن شهر ۾ اها ڳالهه ٻڌم، پُٽ هڻي پيءءُ جو خون ڪري وڌو آهي ته چڪر اچي ويم. ڏاڍو ڏک ٿيو. ذهن ۾ رڳو اها سوچ، ٻيءَ ڳالهه نه وڻي. شام جو آئون سامان جي ڀري کڻيو چنگهندو پئي آيس. اڃا گهر کان پري هئس. منهنجي پري پرڻايل ڌيءَ شيرين مهمان ٿي آئي هئي. مونکي ايندي ڏٺائين، هوءَ ڊوڙندي اچي واٽ تي پهتي. پيرن پئي هٿ ڏنائين، سامان جي ڀري وٺي پاڻ کنيائين. ان وقت منهنجي عجيب حالت ٿي ويئي. جذبات اچي ويم. خوشي مان لڙڪ وهي پيا. شيرين ڳالهائڻ لڳي، ”ابا خوش آهين؟“ روئڻ جي ڪري مونکان ڳالهاءُ نه پيو نڪري وري پڇيائين ابا چڱو ڀلو آهين؟“
آئون تڏهن به چپ. هن لئوڻو هنيو. منهنجا لُڙڪ ڏسي ورتائين. ماٺ ٿي ويئي، اکيون ڀرجي آيس.