چيٽ
اهو پڙهي ڏاڍو خوش ٿيس. اخبارن ۾ اڪثر پڙهندو هئس ته پنجاب جي فلاڻي شهر جي سرمائيدار گهراڻي سان تعلق رکندڙ خوبصورت ڇوڪريءَ موبائل تي دوستي ٿيڻ کانپوءِ سنڌ جي فلاڻي ڳوٺ سان تعلق رکندڙ نوجوان سان ڪورٽ ۾ شادي ڪري ڇڏي. نوجوان اڳ ۾ به شادي شده ۽ ٽن ٻارن جو پيءُ آهي. اهڙيون ڳالهيون پڙهي دل سڙي ويندي هئي. منهنجي به خواهش ٿيندي هئي ته ڪنهن امير گهراڻي جي سهڻي ڇوڪريءَ من ڪا مونسان به ٺهي پوي. ٻه ٽي دفعا ڇوڪرين ڳالهايو به سهي پر نالو پڇي رانگ نمبر جو ٻڌائي فون بند ڪري ڇڏينديون هيون، ۽ آئون حسرت ڪندي رهجي ويندو هئس. ان ڏينهن جڏهن دوستي رکڻ وارو ميسيج پڙهيم، اميد پيدا ٿي ته ضرور ڪا سهڻي من موهڻي منهنجي ڍٻي ۾ ڦاسندي. هوءَ نه رڳو منهنجي دل ٺاريندي پر مالا مال به ڪري ڇڏيندي. ديرئي ڪونه ڪيم ٻڌايل ڏس تي ميسيج موڪيلم.
ٿوري دير کانپوءِ ميسيج اچڻ لڳا، پر نالا ڇوڪرن جا. ڪو چوي، ”آئون ايم بي اي جو شاگرد عمر چويهه سال، ڪا سهڻي ۽ سچي ڇوڪريءَ رابطو ڪري. ڪو چوي ته آئون ايم ايس سي جو شاگرد، يونيورسٽي ۾ پڙهان ٿو. ڪا سمارٽ ۽ سيڪسي ڇوڪري رابطو ڪري. هڪڙي ته مورڳو مونکي ڇوڪريءَ جي نالي سان مخاطب ٿيندي چيو، زُنيرا آئون اڪيلو ۽ گرم ڇوڪرو آهيان.مونسان دوستي رکندينءَ ته توکي هر طرح خوش رکندس.“
اهڙا ميسيج پڙهي مورڳو پريشان ٿي ويس. دل ۾ چيم جيسين ٿو ڇوڪريءَ سان دوستي رکان، تيسين اهي ڇورا مونکي زال بنائي ڇڏيندا. پنهنجو پاڻ تي ڪاوڙ آئي ته ڪٿي وڃي ڦاٿو آهيان. پنجاهه سالن جي عمر ۾ ٻارن وارا ڪم پيو ڪريان. پر ڇوڪرين سان دوستي رکڻ واري تمنا مايوس نه ڪيو. دل ٻڌي پنهنجو نمبر لکي نئين سر ميسيج موڪليم، ”آئون ڇوڪرو آهيان. ڪنهن ڇوڪريءَ سان دوستي رکڻ ٿو چاهيان.“
سُتت ئي ميسيج آيو، ”واهه سائين واهه! ڇوڪريءَ سان ٿو دوستي رکين. پنهنجي شڪل ڏٺي اٿئي؟“
ڦڪائي اچي ٿي، پر ڪري به ڇا ٿي سگهيس. دل جو سور دل ۾ رکيم. وري ٻيو ميسيج آيو. ” جان! تون پنهنجو نالو ٻڌائيندينءَ؟“
”پهرين تون پنهنجو نالو ٻڌاءِ.“
”مونَ.“
”تون ڇوڪريءَ آهين؟“
”نه جان! آئون ڇوڪرو آهيان.“
باهه وچان کڻي چيٽ مان هٿ ڪڍيم. پر هو پچر ئي نه ڇڏي. لاڳيتو ويهه ميسيج موڪليائين، ”جان! تون پنهنجو نالو ٻڌاءِ؟ آئون تون وٽ اچان. پليز رپلاءِ ڪر. پوءِ مونکي به ٿي آيو مزو، ڏنم ڍر. چيم ڀلي خوش فهمي ۾ رهي. هن به گهڻين ڇوڪرين کي دوکا ڏنا هوندا. سڀن جو وير ٿو ورايان.
لکيم، ”جاني منهنجي نالي جي توکي ضرور خبر پوندي، اڄ نه ڪنهن ٻئي دفعا. ڪجهه صبر ڪر.“
هُن جا روز درد ڀريا ۽ مايوس شعرن وارا ميسيج ايندا هئا ۽ پڇاڙي ۾ نالي ٻڌائڻ لاءِ زور ڀريندو هو. آئون ڪا نه ڪا ٺُومري هڻي ٽاري ڇڏيندو هئس. هڪ ڏينهن هُن نالي ٻڌائڻ لاءِ گهڻو ضد ڪيو. چي، ”منهنجي جان! اڄ ڪنهن به حالت ۾ پنهنجو نالو ٻڌاءِ. منهنجي ماني وهه ڪري ڇڏي اٿئي، ننڊون ڦٽائي ڇڏيون اٿئي. پليز رپلاءِ ڪر.“
آئون به اچي ڦاٿس. چيم ڪير آهي واندو جيڪو روز ڇوري سان ويٺو مٿو هڻي. سچي ٻڌاءِ جان ڇڏايان.
نيٺ ٻڌايم، ”آئون ڇوڪريءَ نه آهيان.“
”اڇاجي. عمر گهڻي اٿئي؟“
”پنجاهه سال.“
”شادي ڪئي اٿئي؟“
”هاءُ.“
”ٻار گهڻا اٿئي؟“
”ڏهه.“
”ڪرڪيٽ ٽيم ڪڏهن ٺهندي؟“
”اها به جلدي ٺهي ويندي.“
”ماشاالله نيڪ ارادو آهي. چڱو گڊباءِ.“
ٿوري دير کانپوءِ منهنجي موبائل جي گهنٽي وڳي. نمبر اهو ساڳيو مونَ وارو. فون ڪن تي رکيم مٺڙو زنانو آواز پئي آيو، ”انڪل! آئون اسلام آباد کان مونا پئي ڳالهايان. ڇڱو ٿيو تو پنهنجي باري ۾ سڀڪجهه سچ ٻڌائي ڇڏيو. مونکي ڪنهن ڇوڪري سان دوستي رکڻي هئي. تون ته پوڙهو آهين.“
منهنجا تاڪ لڳي ويا. رڙ ڪري چيم، ”اڳ ڪوڙ پئي ڳالهايم. آئون نوجوان ڇوڪرو آهيان.“
پر هن ڪال ڪٽي ڇڏي. مونکي چڪر اچي ويو.