ميخون محبت سنديون
بابا کي ڪراچي وٺي وڃڻ دئوران ڏاڍو پريشان هئس ته ڏيڍ سئو ڪلوميٽر پري رهي ڪيئن سگهندس. هئس به نوجوان پر گهر کان ٻاهر رهي نه سگهندو هئس. مجبوري ۾ ڪٿي ڪا رات رهڻي پئجي ويندي هئي ته پاڻ کي پرديس ۾ محسوس ڪندو هئس. توڙي جو اها جاءِ ڀلي کڻي منهنجي ڳوٺ کان پنج ڪلوميٽر پري هجي.
داخلا وٺي جڏهن آئي سي يو وارڊ ۾ پهتاسين ته منهنجا وهم ۽ وسوِسا ختم ٿي ويا. سڪون ملي ويو، دل چيو هتي ڏينهن ته ڇا مهينا به خوشي سان رهي سگهجن ٿا. ڳالهه ڇا آهي ته خوبصورتي منهنجي ڪمزوري آهي، اتي سپنا کي ڏٺم ڄڻ منهنجي مئل جسم ۾ ساهه پئجي ويو.
سپنا نرس هئي. هوءَ بيحد خوصورت هئي. گلابي بدن تي اڇي ڊريس پائيندي هئي ته ائين لڳندو هو ڄڻ پريِ هجي. چهرو اهڙو وڻندڙ جو بکايل ماڻهوءَ ڏسي ته بُک لهي وڃي. اکين ۾ بيپناهه ڪشش ۽ آواز ۾ ماکي جهڙو ميٺاج. هلڻ ۾ اهڙو وقار جو هلندي هئي ته ماڻهو ڏسڻ بيهه رهندا هئا. هوءَ نه رڳو خوبصورت هئي پر اخلاق به حد درجي جو هئس. نه هٺ نه وڏائي، چپن تي هر وقت مُرڪ. مريضن سان مٿو هڻڻ به وڏي همت جو ڪم آهي. ان معاملي ۾ انهن جا وارث ۽ ڊاڪٽر به ڪڏهن ڪڏهن بيزار ٿي پوندا هئا، پر هوءَ نه ڪاوڙ بي هئي. سدائين پئي مريضن کي دلداريون ڏيندي هئي. سندس ان طرز عمل سندس شخصيت کي وڌيڪ پرڪشش بنائي ڇڏيو هو. هوءَ موجود هوندي هئي. ته مزو لڳو پيو هوندو هو. جڏهن ڊيوٽي پوري ڪري هلي ويندي هئي ته وارڊ بي رونق بنجي ويندو هو. سندس وڃڻ کانپوءِ چڱا ڀلا ماڻهو بيمار ٿي پوندا هئا. آئون هر وقت آڏي اک سان پيو هن کي ڏسندو هئس. جي اتفاق سان هن جون نظرون منهنجيءَ نظرن سان ملنديون هيون ته ڪنڌ هيٺ ڪري ڇڏيندو هئس. نظرن ملائڻ جي مون ۾ جرئت نه ٿيندي هئي. هوءَ منهنجي دل جي ڳالهه سمجهي ويئي هئي.
هڪ رات ٻارهين وڳي جو ٽائيم هو. گهڻي دير اڳ هوءَ وارڊ مان چڪر هڻي ويئي هئي، پر منهنجيءَ دل نه ڀري هئي. وري به کيس ڏسڻ جو شوق جاڳيو هو. آئون ٻاهر وڃڻ جو بهانو ڪري اسٽاف روم وٽان لنگهيس. کيس ڏسندو ويس. هن به مونکي ڏٺو. ڪجهه دير سهي واپس وريس، ته مونکي سڏ ڪيائين. اسٽاف روم ۾ ٻيو ڪير به ڪونه هو. مونکي ڊپ ٿيو بيعزتي ڪندي. ٽنگون ڏڪڻ لڳيم، ڊڄندو ڊڄندو اندر ويس. مونکي ويهڻ جو چيائين. آئون ڪرسي تي ويٺس. هن چيو، ”تون مونکي هر وقت گهوري گهوري ڇو ڏسندو آهين؟“
مون ۾ جواب ڏيڻ جي همت نه ٿي. گهٻراهٽ ۾ آڱريون مهٽڻ لڳس.
منهنجي مونجهه کي ڏسي وري پڇيائين، ”ٻڌائيندي ڦڪو ٿو ٿينءَ؟“
ڪنڌ لوڏي هائوڪار ڪيم.
”مون ۾ ڪهڙي ڳالهه آهي جو توکي ڏسڻ تي مجبور ڪري ٿي؟“
آئون وري به ماٺ.
”توکي وڻان ٿي؟“ پاڻ سوال ڪيائين.
مون هائوڪار ۾ ڪنڌ لوڏيو.
”آئون ايتري سُٺي ته نه آهيان.“
”مونکي سُٺي لڳين ٿي.“ پهريون دفعو حجاب ٽوڙيندي چيم.
”ائين نه آهي، سڃاڻپ ۾ تو غلطي ڪئي آهي.“
”پر آئون توکان بيحد متاثر آهيان.“
”مونکان وڌيڪ مونکي ڪير به ڪونه ٿو سڃاڻي.“
”سُٺا ماڻهو ائين ئي چوندا آهن. تون نه هجين ها ته منهنجو وقت الاءِ ڪيئن گذري ها.“ منهنجي ڳالهه ٻڌي هن جو چهرو ڳاڙهو ٿي ويو.
ڪجهه دير رکي وري پڇيائين، ”پوڙهو بابا جنهن سان تون گڏ آهين، اهو تنهنجو ڇا ٿئي؟“
”پيءُ آهي.“
”اڇا!“ حيران ٿيندي چيائين، ”توکي پنهنجي پيءُ جي بيماري جي به پرواهه نه آهي. ڪيڏي نه خراب حالت اٿس.“
”تون منهنجي دل نه ڏٺي آهي. بابا کي هتي وٺي اچڻ لاءِ مونکي قرض کڻڻو پيو. پيسن لاءِ ماڻهن کي هٿ ٻڌڻا پيا. اهو بابا سان محبت جو ثبوت آهي.“
منهنجيءَ ڳالهه ٻڌي هن جي چهري تي غم ۽ همدردي جا آثار ظاهر ٿيڻ لڳا. وري پڇيائين، ”تون شادي ڪئي آهي؟“
”ڪئي اٿم.“
”ٻار به اٿئي؟“
”جيءُ ها.“
”هڪ ڳالهه چوانءِ؟“
”چهءُ.“
”پر مڃڻي پوندءِ؟“
”تنهنجو هر حڪم اکين تي، نه مڃان گناهگار ٿيان.“
”ڏس تون شادي شده آهين، ٻار به اٿئي. اهو سٺو نٿو لڳي جو تون پنهنجيءَ زال سان پيار نه ڪرين ۽ ٻين جي پويان لڳو وتين.“
”آئون پنهنجي زال سان به پيار ڪندو آهيان. پر تون ۾ الاءِ ڪهڙي ڪشش آهي جو نگاهون ازخود توڏانهن کڄيو وڃن.“
”ٺيڪ آهي، ان ڳالهه جو منهنجي صحت تي ڪوبه خراب اثر نه پوندو. آئون بُردبار آهيان. پر ٻين عورتن جي پويان پنهنجو وقت نه وڃائج.“
”ائين ئي ٿيندو.“
”هاڻ تون ڀلي وڃ.“
آئون اتان هليو ويس. انکانپوءِ سپنا جي رويي ۾ مون لاءِ ڏاڍي نرمي اچي ويئي. هوءَ بابا جو وڌيڪ خيال رکڻ لڳي، ڪم ڪار جو پڇندي هئي. سندس ڊيوٽي ختم ٿيندي هئي ته ٻيءَ نرس کي به اسان جي پارت ڪري ويندي هئي.
اسان اتي ٻاويهه ڏينهن رهياسين. بابا ٺيڪ ٿي نه سگهيو. نيٺ هڪ ڏينهن گذاري ويو. ان وقت سپنا ڊيوٽي تي موجود نه هئي. آئون بابا کي کڻائي ڳوٺ هليو ويس.
ان ڳالهه کي ورهيه وهامي ويا آهن. پر سپنا کي اڃا تائين وساري نه سگهيو آهيان. ساڻس ڪيل وچن تي اڄ به قائم آهيان. ڪڏهن ڪٿي ڪنهن سهڻي عورت تي نظر پوندي آهي ته بيخبري ۾ ان کي ڏسندو آهيان. جڏهن هن سان ڪيل واعدو ياد پوندو آهي ته شرم ايندو اٿم. هڪدم ان تان نظرون هٽائي ڇڏيندو آهيان. جڏهن به ڪم سانگي ڪراچي وڃڻ ٿيندو آهي ته سندس سڪ لڳندي آهي. پوءِ ان سرڪاري اسپتال ۾ هليو ويندو آهيان، جتي منهنجو پيءُ داخل هو، جتي هوءَ ويهندي هئي. منهنجيون اکيون هن جي ڳولا ڪنديون آهن، پر هوءَ ڏسڻ ۾ نه ايندي آهي. آئون روئي ٻاهر نڪري ويندو آهيان.