ڪونج
”آئي بيهودي تون نٿي مرين جو منهنجي ٻچڙي کي ٿي پٽينءَ. خدا به سڃاڻي سڱ ڏنا آهني، جهڙي ٿوڪي آهين تهڙي ٿيو ويٺي آهين.“
”منهنجو مصري موٽي ايندو. هو بنديخاني ۾ باقي ڪي ڏيهاڙا آهي. جڏهن ڇٽي ايندو اسان وري به ڀڄي وينداسين. صفا پري، او اُتي جتي اڇا ڪانگ هوندا. تڏهن اسان وٽ اسان جو پُٽ به موٽي ايندو. پوءِ شيرل کي موڪل آهي ته اسان کي اچي ڳولي.“
”چري کري آهين، پر يار لاءِ مرين ٿي.“
”ڏاڍي ڀورڙيءَ ٿي ڏسجين راستي! سڄڻ ۽ ساڻيهه ڪنهنکي وسريو آهي. دنيا گهم، پر منهنجي مصري جهڙو ڳولئي نه لڀي.“
اها ڳالهه ٻڌي راستي جي ڪچي ڦٽ تان ڄڻ ڪڙي لهي پئي. هن ٿڌو شوڪارو ڀريو ۽ چيائين، ”تون ته گهڻو پئي وات وڃائين، پر مصري ڏکيو ٿو موٽي. هو جيل ۾ قابو آهي.“
”پيار وارن لاءِ اهي ڪوٽ ۽ ڪڙا ڪجهه به نه آهن. هو منهنجي خاطر بنديخاني مان ڀڄي ايندو.“
”هاڻ هو اڌ تي به ڪو نه پڇندءِ. تون ڀڀري کي ڳچيءَ ۾ وجهي پاڻ تان خلق ته ڪونه کلائيندو.“
”ائين نه چئو مائي! هو اهڙو ڪُلال نه آهي. هو مونکي ڪڏهن به ڪونه وساريندو.“ ائين چئي هوءَ روئڻ لڳي.
ڪونج شيرل خان جي ڀيڻ آهي. کيس ان منزل تي ڀاڻس پهچايو آهي. هن مٿس بي حساب ظلم ڪيا آهن. سندس اميدن خوشين، سونهن ۽ جواني جو قتل ڪيو آهي. هن پنهنجي ڀيڻ جو ٻليدان ڏيئي ڪوڙين روايتن جو ڀرم رکڻ ٿي گهريو. هو پراڻن خيالن جو ماڻهوءَ هو. پنهنجي ذات کانسواءِ ٻي هنڌ سڱ ڪرڻ کي خراب سمجهندو هو، ۽ سندس ذات وارا غريب هئا تنهنڪري اهي پسند ڪونه آيا. ٻيو ته کيس ڊپ هو ته ڪونج جي شادي ڪرائڻ سان مائٽاڻي زمين مان حصو ان ڏانهن به ويندو. هن زمين وڃائيڻ نٿي گهري. اهڙي طرح ڪونج ڪنواري رهجي ويئي.
هوءَ سامائي ته سندس اندر مان ڪيئي آسون ڪر کڻي اٿيون. سندس مست ۽ چريءَ جواني جيءُ ۾ ولوڙا وجهي ڇڏيس. هن خوابن ۾ ڪا سيج سجائي ۽ راڻو ماڻيو، پر سندس خواب ڪوڙا نڪتا. هو ريتن جي گهاڻي ۾ پيڙهبي رهي. هن جي گهر ۾ دل ئي ڪونه لڳندي هئي، خوشي موڪلائي ويئي هئس ۽ دردن اچي دل ۾ ديرو ڪيو هو. هوءَ پاڻ کي قيدياڻي سمجهڻ لڳي. سندس هر پل عذابن ۾ گذرندو هو. جڏهن سهي سهي ٿڪي ته نيٺ همت ڪيائين. پنهنجي پياري پرينءَ مصري سان ڀڄي ويئي.
مصري سندس ننڍپڻ جو ساٿي هو. هو ويجها عزيز کڻي ڪونه هئا پر ذات وارا ضرور هئا. ٻئي هڪ ٻئي سان پيار ڪندا هئا. جڏهن ننڍڙا ٻار هئا ته سڄو ڏينهن پيا گڏجيو ڪڏندا هئا. ڪيڏو نه مزو ايندو هئن ڀنڀوريون ۽ پوپٽ جهليندي، مٽيءَ جا گهر ٺاهيندي ۽ لِڪ لڪوٽي ڪڏندي. هنن جي اهڙي ته دل لڳي هئي جو ٿوري دير به هڪ ٻئي کي نه ڏسندا هئا ته سُک ڦٽي پوندو هئن. هو گهرن ۾ ويٺي ويٺي هڪ ٻئي کي سڏ ڪندا هئا. سندن گهر به ويجها هئا. وچان رڳو پڪ سري ڀت ڏنل هئي. وقت گذرندو ويو، هو وڏا ٿيندا ويا. جڏهن جواني جي حدن کي پهتا ته سندن وچ ۾ وڇوڙو پئجي ويو. ڪونج پرهيز ۾ ويهي رهي. ان اوچتي وڇوڙي ٻنهي جو سُک ڦٽائي وڌو. هڪ ٻئي سان ملڻ جي سڪ ۾ بيچين ٿي پيا. هنن هڪ ٻئي کي وسارڻ جي گهڻي ڪوشش ڪئي پر وساري نه سگهيا. محبت سندن دلين ۾ ڪنڊي جيان چڀندي رهي.
جڏهن ڪونج جو ٻيو ڪو سهارو نه رهيو تڏهن کيس مصري ياد پيو. هن کي پڪ هئي ته مصري سندس درد جي دوا بنبو ۽ ڏک ڏور ڪندو. پوءِ هوءَ پاڻ سهڻي بڻي. حويلي جي وڏي ديوار ٽپي وڃي پنهنجي ميهار سان ملي. جڏهن پاڻ ۾ گڏيا ته جدائي جي غم کان سندن دليون ٿي ڦاٽيون. هو روئي پيا هڪ ٻئي مان ڀاڪر نه ڪڍن. هنن چاهيو وقت رڪجي وڃي ۽ هو هڪ ٻئي جي ڀاڪرن ۾ هجن. ڪونج چيس. ”مصري تو کانسواءِ منهنجي زندگي زهر بنجي ويئي آهي. پنهنجو ڪر نه ته مري وينديس.“
”آئون به تو کانسواءِ اڌورو آهيان. تنهنجيءَ جدائي کانپوءِ پُرزا پُرزا ٿي ويو آهيان.“
”پوءِ ڇا ڪريون؟“
”ڀڄي هلون.“
”ڀلي.“
انجام اقرار ٿيا. ٻه راتيون ڇڏي ٽيءَ رات ڪيائون پير ڊگها.
ڪونج جي ڀڄي وڃڻ جي ڪري شيرل جي چڱمڙسي ۽ انا جي عمارت ڊهي پئي. سندن صدين جون سانڍيل روايتون ڌوڙ ٿي ويون. هو خوار ٿي ويو. ان ڪري ڪاوڙ ۾ بتال ٿي پيو. ڇتڪتائي ۾ هن راڄ اٿلائي وڌا. سکرن تي بار ڪريا، جاسوسيون هليون، پوليس حرڪت ۾ اچي ويئي.
هنن کي وئي ڳچ عرصو گذري چڪو هو. ان وچ ۾ کين هڪ چنڊ جهڙو پُٽ به ڄائو. جنهن ڏينهن پُٽ ڄاين ته سندن خوشي جي ڪا حد نه رهي. ڄڻ بادشاهي ملي ويئي هجين.
هوڏانهن شيرل جي پڇا هلندي رهي. نيٺ ڏيڍ سال کانپوءِ پوليس ڳولي وڃي هٿ ڪين. مصري کي جيل اماڻيو ويو ۽ ڪونج وارثن حوالي ڪئي ويئي.
هوءَ جڏهن گهر پهتي ته مٿس گهڻو تشدد ڪيو ويو. ماري ماري ٽنگون ڀڃي ڇڏيائونس، ڏنڀ ڏنائونس. خير اهي ته اڃا به ٿيون ننڍڙيون ڳالهيون. جنهن ڳالهه سڀ کان وڌيڪ تڪليف پهچايس، اهو هو سندس ڇهن مهينن جي پياري پُٽ جو موت. سندس دل جي دنيا کي حرامي ٻار چئي ماريو ويو. جيڏي مهل سندس ٻار کي گهٽو ڏيئي ماريو پئي ويو، اوڏي مهل ڪونج مڇي جيان ڦٿڪي رهي هئي. هن باهه مان زمين تي مٿو ٿي هنيو ۽ رڙيون ڪري گسڪيو وڃي ٿي پُٽ جي مٿان ڪري. پر سندس هڪ به نه هلي. ٻارڙو مري پيو ته هن وڏي رڙ ڪئي ۽ بيهوش ٿي وئي. جڏهن کان هوش ۾ آئي ته دماغي توازن وڄائي ويٺي.