توبِن حياتي اڌوري
اميد ته خوش هوندينءَ. اڄ وري توسان ٻيءَ گستاخي ڪري رهيو آهيان. پهرين گستاخي تڏهن ڪئي هئم، جڏهن ڏهه سال اڳ پاڻ ڪاليج ۾ پڙهندا هئاسين. هڪ ڏينهن مون پيار جي اظهار لاءِ ڊڄي ڊڄي ڪاغذ جي ٽُڪري تي ”مونکي توسان محبت آهي“ لکي توکي ڏنو هو. تون اهو پڙهي ناراض ٿي ويئي هئينءَ. مونکي چيو هيهءِ، ”شرم ڪونه ٿو اچئي، ماءُ ڀيڻ ڪونه اٿئي؟“ تنهنجي انهيءَ رويي ايتري اذيت پهچائي هئي جو زندگي ۾ آيل سموريون اذيتون ان جي ڀيٽ ۾ نـنڍيون لڳنديون اٿم. تو ڄڻ مٿي ۾ پٿر هڻي ڪڍيو هو. ڀنواٽي چڙهي ويئي هئم. ايڏي شرمندگي ٿي هئي جو اوڏي مهل مرڻ جي تمنا ڪئي هئم. ان ڳالهه جي کُلي وڃڻ سان توکي چاهيندڙ هڪ سياسي تنظيم جي شاگرد اڳواڻ مونکي مار به ڪڍرائي هئي. اڄ وري هيءَ ٻي حجت به يقينن توکي ناراض ڪندي، پر مجبور آهيان. دل تي بار ايترو وڌي ويو آهي جو کڻڻ ڏکيو ٿي پيو آهي، ۽ مون تومان آسرو به نه لاٿو آهي. اڃا به آس اٿم ته توکي حاصل ڪري وٺندس. جڏهن اها اميد ختم ٿي ته شايد منهنجي زندگي جو ڏيو وسامي وڃي.
ها ته ساجده! مون توکي شدت سان چاهيو آهي. ايترو چاهيو اٿم جيترو ڪو نابين اکيون چاهيندو آهي، رڃ ۾ ڊوڙندڙ اڃايل هرڻ پاڻي چاهيندو آهي. تون ان جو اندازو هن ڳالهه مان لڳائي سگهين ٿي، هاءِ اسڪول ۾ پڙهڻ دوران آئون هشيار شاگرد هئس. استاد مونتي فخر ڪندا هئا. ڪلاس جو مانيٽر به رهيس. پر جڏهن ڪاليج ۾ توکي ڏٺم ته پڙهائي مونکان وسري ويئي. تون منهنجي ذهن تي سوار ٿي وئين. آئون توکي تعليم سمجهي حاصل ڪرڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳس. جڏهن تنهنجو ديدار ٿيندو هو ته ايتري خوشي ٿيندي هئي جيتري ڪنهن دولت جي پڄاري کي بيپناهه دولت ملڻ وقت ٿيندي آهي. جنهن ڏينهن توکي نه ڏسندو هئس اهو ڏينهن عذاب ۾ گذرندو هو. هڪ ڏينهن ڇا ٿيو مونکي بخار آيو، حالت خراب هئي. پوءِ به ويهه ڪلوميٽر سفر ڪري توکي ڏسڻ لاءِ ڪاليج آيو هئس. ويهڻ جهڙو به ڪونه هئس. لان ۾ پيل بينچ تي ليٽي پيو هئس. جڏهن توکي ڏٺو هئم ته فرحت محسوس ٿي هئي.
محبت ۾ ماڻهو ڪيڏو مجبور ٿئي ٿو، ان جو اندازو دل وارائي لڳائي سگهندا مون به تولهءِ ڏاڍو ڀوڳيو آهي. هر اهو عمل ڪيو اٿم جنهن سان تنهنجيءَ خوشنودي حاصل ٿئي. پر منهنجيءَ سموري جستجو اجائي ويئي آهي. تنهنجو حاصل ڪرڻ منهنجي لاءِ آبِ حيات وانگر ڏکيو ٿي پيو آهي. آئون نه رڳو توسان محبت ڪريان ٿو، پر تنهنجيءَ ذات وارن سان به محبت پيدا ٿي پئي آهي. تنهنجا مائٽ وڻندا اٿم، انهن جي چهرن ۾ توکي ڳوليندو آهيان. مونکي تنهنجو شهر وڻندو آهي. اڳ ۾ تنهنجو شهر مون لاءِ ايترو ڪشش وارو نه هو، هاڻ ته ان جي هر شئي پسند اٿم. جڏهن دل جو غبار حد کان وڌي ويندو آهي، تنهنجي شهر ايندو آهيان ته سڪون ملي ويندو آٿم. اتان جي هوائن مان تنهنجي سرهاڻ ايندي آهي.
مون توکي حاصل نه ڪري سڀڪجهه وڃائي ڇڏيو آهي. منهنجي صحت تباهه ٿي ويئي آهي، منهنجيءَ شڪل تبديل ٿي ويئي آهي، منهنجي مٿي جو هر هڪ اڇو وار تنهنجي محبت جي شاهدي ڏيندو. تون هن ڳالهه کي ٻٽاڪ نه سمجهج، ننڍي هوندي آئون ايترو خوبصورت کڻي نه پر ايترو بدشڪل به ڪونه هئس. ڪيترا ڇوڪرا مونسان دوستي رکڻ لاءِ آتا هوندا هئا، اڄ ڪير ڳالهائڻ لاءِ تيار ڪونهي.
هن وقت منهنجي مالي حالت بنهه خراب آهي. بابا بيمار آهي، ڀيڻ جا هٿ غربت جي ڪري ڳاڙها ٿي نه سگهيا آهن. امان مونکي سمجهائيندي آهي ته سُڌران، پر سندس هدايت مونتي اثر نه ڪري سگهي آهي. ڀلا تون به ڪا وسارڻ جهڙي آهين؟ نه هرگز نه. تون زندگي آهين، تون روشني آهين؟ تون خوشبو آهين. تون ملي وڃين ته ڪائنات ملي وڃي. تو بنان زندگي ويران آهي. هاڻ تون ڊاڪٽر ٿي ويئي آهين، ان ڳالهه خوشي پهچائي آهي. منهنجا ٻيا هم ڪلاسي به اهم عهدن تي پهتل آهن. رڳو آئون ئي ترقي نه ڪري سگهيون آهيان. جيڪڏهن تون ساٿ ڏين ها ته آئون به اڄ ڊاڪٽر هجان ها. ننڍي هوندي مونکي ڊاڪٽر ٿيڻ جو ڏاڍو شوق هو. هن وقت منهنجي ملڪيت فقط چڻن جو ٿال آهي، جيڪو وڪڻي توکي ياد ڪرڻ لاءِ جيئندو آهيان.
انهن ڏهن سالن ۾ تون هڪڙي ڏينهن به وسري نه سگهي آهين. اڃا ڪا اهڙي رات نه آئي آهي جو توکي ساري رُنو نه هجان. ننڊ ۾ به تون آهين ته اوجاڳن ۾ به تون. تون منهنجيءَ دل جو دڙڪو آهين، ساهه جو سهڪو آهين. آئون توکي ڪڏهن به وساري نه سگهندس، پنهنجي ساهه جي آخري هڏڪي تائين توکي ياد ڪندو رهندس.