هارين جي عام اخلاقي حالت
نه تن پيٽ پورو بدن ڪيئن ڍڪن، گذارو ٻچن جو ڪري ڪيئن سگهن.
جهڳا پڻ جدا تنگ تاريڪ تن، نه گرمي نه سردي نه بارش جهلن،
نه تهذيب تن ۾ ڪا گفتار جي، منجهن آهه عادت بري گار جي.
ڏين ماءُ کي گار جئن زال کي، ڍڳي ڍور کي خواهه ٻئي مال کي،
نه آداب مجلس جا ڄاڻن اهي، نڪي ڪنهن چڱي کي سڃاڻن اِهي.
قسم ڳالهه هر هڪ تي سَوَ سَوَ کڻنِ، خدا کان اِهي ڪين هرگز ڊڄن،
گهٽائن نه گارين ۾ زالون سندنِ، سکن ٻار ٻولي اها جا ٻڌن.
ننڍي ئي سکن علم جيڪي اهو، لَڇڻ ٻڌايان انهن جو ٻيو،
برا حال زالن سندا پاڻ ڪن، سڄو ڏينهن مردن سان رونبو هڻن.
سڄو ڏينهن مردن سان ڏاٽو هڻن، وري شام جو گاهه سِرَ تي کڻن،
ڪري گاهه سو ڌرتتيءَ جو کڻن، اچي گهر ۾ سانجڻ جو سعيو به ڪن.
هٽن تي اهي موڪلن جوءِ کي، نه سوچن ڪري غور اڳ پوءِ کي،
چوي جوءِ کي واڻيو آهه لُچُ، ٺهي ڪين مون سان چوان صاف سچ.
اهو روز مون سان پيو ٿو کَهي، ٺهيل آهه توسان وٺڻ تو ٺَهي،
سُمهن خواه کائن پچائن اتي، ڍڳا ڍور پيشاب ڇِيڻو جتي.
ڇڏن ڇوٽ پيشاب پاچي منجهان، نه ڄاڻن سي ڪعبه ۽ قبلي منجهان،
وضو ڪيئن ڪجي غسل ڪيئن لاهجي، پليتي ڪنا پاڪ بت ڪيئن ڪجي.
پُڇن ڪين ڪنهن کان اِهي مسئلا، رهن علم کان سي سدا ويسلا،
سيارو سڄو ڪي ته تڙ ڪين ڪن، هجي غسل واجب ڪرڻ اگرچه تن.
وهن واهه جنهن وقت ساوڻ اچي، انهيءَ وقت لاهن اهي غسل کي،
سنگت مولوين سان اهي ڪين ڪن، نڪي واعظ تن جو اچي سي ٻڌن.
سڄي رات جاڳن جي ناچو نچن، ڪري پنڌ ڊوڙي ڀڳت تي وڃن.
مزو تن کي ميلن مان ڏاڍو اچي، جتي ڪو تماشو ۽ رنڊي نچي.
عجب تن جون رسمون چئي ڇا چوان، نمونه طرح ٿورڙو ٿو لکان.
•