وڏيرا ۽ چوريون
وڏيري کان دل کي رکي جونه صاف، ڪنهن ڳالهه ۾ ٿئي سندس برخلاف.
ڪرائيس چوري ستت ۽ ضرور، اهو فرض ڄاڻن ڪرن هي ڪلور،
اچي جي جمعدار فرياد تي، سڏي سو ضرور زميندار کي.
حَقي چور کلندا ۽ گهمندا وتن، غريبن مٿان ناحق موچڙا وَسن،
صبح شام ڇيلا ڪڪڙ پيا ڪسن، نه چوري لڀي نه ڪندڙ لڀن.
وڏيرو وٺڻ وير جنهن کان گهري، ته جهٽ پٽ مٿس ڪيس ڪوڙو ڪري،
ته يڪدم اچي پيش ان کي پوي، مڃي ڳالهه جيڪا هو ان کي چوي.
پيرن فقيرن کي نه هرگز مڃي، کڻي وٽس قرآن توڙي وڃي،
خدا جي قسم کي پٺي پڻ ڏئي، مگر روڪ رپين تي راضي ٿئي.
هجي زال سهڻي ڪا هاريءَ سندي وڏيرو رکي دل ۾ نيت گندي،
بَڇي ترت ڀڙوا وڏا بي حياءَ، لَڄون ڳوٺ جون ساري تن کانسواءِ.
رکي مڙس غيرت ۽ عورت حياءُ، اچي جي نه قبضي ۾ عورت اِها،
زميندار بدڪار بس ڇُو ڪري، وري دل اندر ٻيون دغائون ڌري.
رکي ڏوهه ناحق انهيءَ کي، ڏئي خوب دڙڪا ته هڪدم لڏي،
غرض دل ۾ اهڙو ته غيرت ڇڏي، وڏيري کي گهر ۾ اچڻ ڇُوٽِ ڏي.
وڏيري کي ڀوتار پنهنجو سڏي، ويهار وڃي، جوءِ ان سان گڏي،
اڃان جي نه هاري لهي ضد تان، وڃي صاف ٻاهر لنگهي حد کان.
قلم سو ڏهين ۾ اڙائي اهو، ته هيڪر ڀلي ٽيپ کائي اهو،
وڏيرو دعائون گهري هيئن چوي ته هاري ستت جيل ۾ شل پوي.
وڏيرا انهن ڪمن ۾ سدا، رهن خوب هڪ پل نه بلڪل جدا،
خدا جو خوف هرگز نه ڪن، مگر هڪ ٻئي کان وڌائي چون.
انهيءَ ريت ناحق بيگناهه ويا ڪيترا جيل ۾ ٿي تباهه،
ڪتن کي وڏيرا پيارو گهرن، جن جو ٿا هاريءَ کي چُهڙو چون.