من اندر جي ڳالهه
ناول جهڙي هن آتمڪٿائي آکاڻي جولهجو ۽ مزاج سندس نثرجي سون ساريکي ڇهاءَ جو خاصو آهي، جيڪو طره امتياز آهي خاص نج نموني جي سمپورڻ پڙهيل ڳڙهيل ماڻهن جو ، هڪ ڀلوڙ اڀياسي مهذب ذهن جو، جنهن جي تفصيل ڳوليندڙباذوق اک هجي، جيڪو برجستو هجي. اهو حيران ڪندڙ ۽ غيرمتوقع فصل ناهي،باوقار، پالش ٿيل، شهري، ۽ لاڙڪاڻي جواسلوب آهي، لاڙڪاڻو جيڪو راشدي برادران جي جادوئي ڌرتي آهي.
ليکڪ ۽ سندس ٿري دوستن، واقفڪارن، جي وچ ۾ وڌنڌڙقرب ۽ جٽادار، پراسرار، روحاني ۽ دنياوي تعلق جي ڪري اکٽ ثقافتي ماڳ مڪان ۽ سيمينار هاڻي پٺتي پيل ان ڌرتي تي قادرمنگيءَ جي نوڪري جي حوالي سان منسوب ڄاتل سُڃاتل سهيوڳي ٿري لوڪ ورثي جو حصو آهن جنهن ڌرتي تي موجوده دورجهڙيون مواصلات ۽ رهائش جو سهوليتون ميسرنه هيون
نوجوان روينيو آفيسرجي هن سحرانگيز ڪهاڻي جوهڪڙونمايان رخ اسان جي هيروجي بي داغ غيرمعمولي هردلعزيزي آهي . ڪهاڻيءَ ۾ هو جديد دور جو ڪرنل تروٽ لڳي ٿو.
هن نموني بلڪل سانت ۾ گهاريل بامعنى زندگي ، ذهني سڪون، عام ٿري ماڻهوءَ سان ايڪتا ۾، ليکڪ جو نرالو ادبي اعتماد ۽ ميڙاڪن کان پري رهڻ ، مجموعي ادبي ۽ اخلاقي پيغام آهي جيڪو ڀلوڙ نموني لکيل ڪتاب مان ملي ٿو. هي ڪتاب هڪ جمال پسند ليکڪ جو همت ڀريواعتراف پڻ آهي، هي ليکڪ هڪڙو مهذب شخص آهي ۽ پنهنجي هم ڪارآفيسرن (جيڪي نوڪري ڪن پيا يا نوڪري ڪري چڪا آهن ) توڙي سنڌ لاءِ امتيازي اثاثوآهي
درحقيقت، هيءَ وقت جي وهڪري بابت پڙهڻ جوڳو ادبي پورهيو آهي جيڪو سيکاريندڙ به آهي ته وندرائيندڙ به آهي . جلدبازيءَ کان هٽي ڪري فنڪاراڻي ۽ نکريل ادبي اسلوب ۾ لکيل آهي. هي هڪ معياري سڃاڻپ وارو ڪتاب آهي . هن نموني هڪ سُٺي آتم ڪٿا تصورائڻ گهرجي، مسودو ٺاهجي، ايڊٽ ڪجي ۽ لکجي جيڪا مختصر هجي، جامع هجي،اندراوريندڙ هجي ۽ ڳرلڳي ڳرهيل ڳالهه هجي .
ليکڪ :[b] گل محمد عمراڻي[/b]
سنڌيڪار: [b]نوراحمد جنجهي[/b]