آخري اکر
ٻاروتڻ ۾ شام جو آءُ رندن جي ٻارن سان کيڏندو رھندو ھيس ۽ منھنجو پڙاءُ امان حوا جو گهر ھوندو ھيو جتي امان حوا مونکي کير پيارڻ کانسواءِ گهر واپس وڃڻ نہ ڏيندي ھئي، تيسين منھنجي گهر وارن کي بہ ياد پوندو ھيو ۽ اڪثر منھنجي وڏي ڀيڻ حجو مونکي گهر وٺي ويندي ھئي. امان حوا جي محبت ۽ پيار منھنجي جيون جي وڏي وٿ ٿي رھيو.
پرائيمري اسڪول جوھي ۾ سائين محمد حسن پنھور ھڪ ڏينھن ڪلاس ھلندي ٻڌايو تہ سنڌي ٻولي، شاھوڪار ٻولي آھي ۽ سنڌوءَ جي تھذيب ھزارين سال پراڻي آھي. اھي ٿورڙا اکر، پوري زندگي پيڇو ڪندارھيا.
ھاءِ اسڪول جوھي جي ڇھين ڪلاس جي ڪمري جي اڀرندي ڀاڪر ۾ ڊرائينگ ھال ھوندو ھيو جنھن جو در کلڻ سان ھال جي چئني ديوران تي مارئي، نوري، سھڻي، سسئي جون قد آدم تصويرون چٽيل ھيون جنتي جيئري جاڳندي ماڻھوءَ ھجڻ جو گمان ٿيندو ھيو ۽ نظر وجهڻ سان ڪنھن داستان جو ڏس ملندو ھيو. انھن چترن جي ھڪ ڪنڊ تي ھيٺ فتاح چترڪار جو نالو چٽيل ھوندو ھيو. ستر جي ڏھاڪي ۾ چٽيل اھي چتر سوين ذھنن جي فڪري آبياري ڪندا رھيا ۽ مونکي بہ وڻ ويڙھي جيان چنبڙي پيا. اسڪول جي ھڪ استاد ڪجهہ ڏينھن اڳ ٻڌايو تہ اھو ڊرائنگ ھال ڊاھي پٽ ڪيو ويو آھي، منھنجي وجود مان درڙيون نڪري ويون تہ اھو ٻڌي فتاح ھاليپوٽي جي من تي ڇا گذرندو جنھن پنھنجو نور نچوئي اھي چتر چٽيا ھيا.
انھي ڊرائينگ ھال ڊھڻ ۽ چتر زمين دوز ٿيڻ جھڙي بي حسي ۽ ستم ظريفي وقت ڪنھن ذِي شعور جوھي واسي کي چھنڊڙِي بہ نہ آئي، ڪا جهٻي بہ نہ آئي !!!
اڪبر جسڪاڻي ميموريل لائيبرري 3 جولائي 1999ع ۾ پنھنجي مدد پاڻ تحت ٺھي، انھي جي فنڪشنل رھڻ ۽ برقرار ھجڻ ۾ جوھي جا سوين ھٿ ھمراھي ٿيا.
جوھي جي عام شھري، ساڃاھ وند کان جوھي جي يونين ڪائونسل، تعلقہ ميونسپل ائڊمنسٽريشن ۽ ميونسپل ڪميٽي، ميونسپل ڪميٽي چيئرمين عبدالمجيد جمالي، ڊپٽي ڪمشنر سليم رضا کھڙو ۽ راجا شاھ زمان کھڙو جو سھڪار رھيو. 27 سالن کانپوءِ بہ اھا لائيبرري فنڪشنل آھي ۽ علم، فڪر جو ڪاروان، روان دوان آھي.
ڪاميابي جو اھوماڊل، اھو سبق ڏئي ٿو تہ عوام ۽ حڪومتي ادارن ۾ سھڪار سان گهڻُو ڪجهہ ڪري سگهجي ٿو.
سال 2010ع ۾ جوھي ۾ قھري ٻوڏ آئي، جنھن کي جوھي جي ماڻھن جي تاريخي مزاحمت شڪست فاش ڏني. انھي فتح ۾ ھڪ ڪردار ”چنبي واري مشين“، ٽريڪٽرن، ٽرالين ۽ انھن ۾ استعمال ٿيل ھزارين لٽر تيل جو بہ آھي.
اھڙي سھڪار کان سواءِ رنگ بند کي سگهارو ۽ ناقابل شڪست بڻائڻ ڏکيو ھيو.
آخري اکرن ۾ ڪجهہ اکر اھي بہ تہ، عوامي ڀلائي جي اھا سرگرمي لاڀا. ئتي رھي ٿي جيڪا پنھجي جوھر ۽ عمل ۾ جوڙڻ جو وکر رکندي ھجي.
سماج جي مختلف پرتن کي جيترو جوڙبو، نتيجو اوترو ھمہ گير ۽ ڪارگر ھوندو.
انھي خيال جو سونھون لطيف سرڪار بہ آھي،
”محبتي ميڙي، ڳوٺ ٻڌجي ھڪڙو
تنين جي ويڙھي، پاڻيھي ايندو پاتشاھ. . “
چانڊڪا ميڊيڪل ڪاليج جا ساٿي ۽ ڪلاس فيلو دوست