• لاها چاڙها زندگيءَ جو حصو آهن!
مون نثاراحمد ناز جا ٻئي وقت ڏٺا آهن، پهرين حصي ۾ نه پاڻ کي وساريائين ۽ ٻي حصي ۾ نه ٻين کي وساريائين، هي فقير آهي، هن کي اعزاز، انعام ڇا ڪندا؟ هن کي عهدا، درجا ڇا ڪندا؟ هي فقير وٺڻ وارن مان نه بلڪه ڏيڻ وارن منجهان آهي، نثاراحمدناز سان منهنجي تعلق کي هي ٽيون ڏهاڪو آهي، آئون پنهنجي اُن دوست مشتاق ابڙو کي ڪڏهن به ڪونه وساريندس جنهن منهنجو تعارف نثار ناز سان ڪرايو. (لک نوازشون مشتاق ابڙو جون) ۽ پوءِ آئون باظابطه نثاراحمدناز جو شاگرد ٿِي رهيس جنهن مونکي شاعري جي علم عروض فن ۽ فڪر کان آشنا ڪرايو ۽ اڃا تائين آئون کائنس کان سکان پيو. مونکي سوشل ميڊيا جي فيس بُڪ تي آڻڻ ۾ به سندس هٿ آهي. 91ع ۾ سنڌي ادبي سنگت، اُن کانپوءِ ڀٽائي آرٽس ڪائونسل سنڌ، ينگ رائٽرس فورم سنڌ ۾ به منهنجي شموليت نثاراحمد ناز جي ڪري ٿِي.
فيس بُڪ تي هُئڻ ڪري منهنجِي سنڌ جي ناميارن اديبن سان واقفيت ٿِي”دوستي“ ٿِي اُنهن کان به گهڻو ڪُجهه سکيو آهيان، جنهن ۾ خاص عنايتون سنڌ جي ڏاهي ليکڪ، پروفيسر محترم مٺل جسڪاڻي جون آهن ، جنهن جي رهنمائي مان گهڻو ڪُجهه حاصل ڪيو اٿم. مون گُمنام کي نام ڏيڻ وارو نثاراحمدناز آهي نه ته مون کي ڪنهن ٿي سُڃاتو! ڳالهه ڪرڻ جو مقصد پنهنجي اُستاد ن کي، ”استاد کي“ وسارڻ نه گُهرجي، اُستاد ته هڪ گهاٽو وڻ هُوندو آهي، وڻ ته هميشهه ڇانوَ ڏيندو آهي، اگر ڪو ڪُهاڙو کڻي اُن جا ٽارَ وڍڻ شروع ڪري ته اُهو پاڻ ان ڇانوَ کان محروم ٿِي ويندو. جيڪو اُستاد کان سکي ۽ اُن کي تسليم نه ڪري، پنهنجي سنڌ ۾ اُن کي بي پيرو چوندا آهن،مونکي يقين آهي ته ”اُن بي پيري کان ڏات به رُسي ويندي ۽ لکڻ چاهيندو ته قلم به ساٿ نه ڏيندس“.
مون ڪنهن به ڪتاب تي ٻه اکرڻ لکڻ بابت وعدو ڪيو هو ته ڪنهنجي به ڪتاب تي رايا نه لکندس ان ڪري جو مون ۾ ايتري صلاحيت ئي ڪانهي، مونکي لفظن کي رقص ڪرائڻ جو فن ئي نٿو اچي، پر اڄ اهو وعدو ٽوڙي ڇڏيو اٿم، سبب اهو آهي ته پنهنجي اُستاد محترم جي ڪتاب ”توسان ڪهڙيون ريسون“ تي آئون نه لکندس ته ڀلا ٻيو ڪير لکندو! مون هڪ طويل عرصو نثاراحمد ناز سان گُذاريو آهي، جي آئون لکڻ چاهيان ته هڪ مڪمل ڪتاب لکجي وڃي، پر هتي مونکي ”پيش لفظ“ لاءِ ٻه پيجَ لکڻا آهن، نثاراحمد ناز 78ع کان شاعريءَ جو سفر شروع ڪيو ۽ 2014 ع (اڄ) هن جي شاعريءَ جي ڪتاب جي پڌرائي آهي، نه ته هتي ائين به ٿيندو آهي ڇهه مهينا شاعري ۽ ستين مهيني ڪتاب منظر عام تي اچي ويندو آهي! مگر هن درويش جو شاعريءَ جي صورت ۾ 36 سالن کانپوءِ هي ڪتاب ڇپجي منظر عام تي آيو آهي. آئون هن ڊگي عرصي کي مختصر ڪري نثاراحمد ناز جي صرف هڪ نه وسرندڙ ڳالهه جو ذڪر ڪندس جيڪا هن ڪتاب سان ئي سلهاڙيل آهي،مونکي ياد آهي ته نثاراحمدناز جو ننڍو ڀاءُ محترم نُور احمد سمون صاحب (جيڪو هن وقت سي ايس ايس آفيسر آهي) ان ڪتاب لاءِ رقم مختص ڪري رقم سندس حوالي ڪئي هُئي ۽ نثاراحمد ناز پنهنجي ڪتاب جي ڪمپوزنگ به مڪمل ڪري ڇڏي هُئي، اڪثر دوست، احباب سائين کي سندس شاعريءَ جي ڪتاب ڇپائڻ جو چوندا هُئا، پر وقت ۽ حالات کيس اجازت نه ڏئي رهيا هُئا، هر انسان سان گرميون سرديون ساٿ ساٿ هونديو ن آهن. بدقسمتيءَ سان اُن سال سنڌ ۾ برساتن تباهي آڻي ڇڏي، غريب ته غريب پر امير به ڪنگال ٿِي ويا، زمينون ٻنيون لُڙهي ويون، گهر تڙ ٻُڏي ويا، ڪئين ڪچن گهرن وارا سرڪاري عمارتن ۾ يا ميدانن ۾ جهيڙا تهڙا خيما کوڙي ويهي رهيا. پوءِ جن جن محبتي ماڻهن کان پنهنجي وس آهر جيتري مدد پهتي اُهي اوتري برسات ستايلن جي ڪندا رهيا، بس هن محبتي ماڻهو نثارنازکان ايتري مدد ٿِي جو هُن اُها ڪتاب لاءِ مختص ٿيل رقم انهن برسات سٽيل ڀائرن کي مدد طور ڏئي ڇڏي، منهنجي سامهون ئي ڪنهن دوست نثاراحمد ناز کي چيو ته ادا، پنهنجي ڪتاب واري رقم نه ڏين ها ته بهتر هو، ”ناز“ ڪجهه دير خاموش ٿي ويو ۽ خاموشي ٽوڙي چوڻ لڳو ته ادا“ منهنجي شاعريءَ جي ڪتاب سان ڪنهنجي هڪ وقت جو ويلو ٽري نٿو سگهي ڪنهنجي هڪ وقت جي پيٽ جِي بُک ختم ٿي نٿي سگهي گهٽ ۾ گهٽ ڪنهن غريب جي هن مدد سان چند ڏينهن اهي پيٽ ڀري ماني ته کائي سگهن ٿا، انهن مسڪينن جو ڪجهه ڏينهن لاءِ ويلو ته ٽري سگهي ٿو، منهنجي دل کي جنهن ڳالهه سان راحت ملي ٿي سو آئون اهو ئي ڪندس ٻيو مونکي ڇا کپي؟ مون مٿي نثاراحمد ناز جي شاعريءَ تي بلڪل ناهي ڳالهايو ڇو ته ناز جي شاعري پاڻ مخاطب ٿئي ٿي جيڪو پڙهندو اُن کي ناز جي سادگي، معصوميت، خلوصيت شاعريءَ ۾ ئي نظر ايندي، ها! ناز کي جن ڳالهين جي ڪري دل کي راحت ملي ٿي منهنجِي دعا اٿس ته الله ڪري، سدائين پنهنجي ديس واسين ماروئڙن ۽ انسانيت جِي هُو بي لوث خدمت ڪندو رهي. آئون نثاراحمد ناز ۽ سموري سنڌ کي نثار ناز جي ڪتاب ”توسان ڪهڙيون ريسون“ جي اشاعت جون دل جي گهرائين سان مُبارڪون ٿو ڏيان.
آغا جان آغا