• مون پيار ڪيو تن پيارن سان
ها! داسِي تُنهنجِي داسِي هان،
مهراڻ جو پاڻِي پيتو مون،
مهراڻ جي واسِي واسِي هان.
مون پيارڪيو تن پيارن سان
تن ڪينجهر منڇر واران سان،
منهنجي چاهت ڏاڍي سُندر آ
مُنهنجي دل ۾ ڪيٽي بندر آ،
مان سنڌ جي سُهڻي گُلشن جي،
هڪ نازڪ ننڍڙي ٻاري هان.
سنڌ ديس ته مُنهنجو آه اُتم،
سنڌ ديس ته مُنهنجو دين ڌرم،
سڀ راهون سنڌ جون گُل پاشِي،
مون لئه سنڌڙي ڪعبو ڪاشِي،
هڪ جنم ته ڇا هر جنم هتي،
مان واري سنڌ تان واري هان.
مان سنڌياڻي، ما سنڌياڻي،
پوءِ ڇو ته ادا مان بندياڻي ؟
مان پيار ادا تو آڳر جو،
مان ڦُول ڪنول تُنهنجي گهر جو،
تون مار نه مونکي ڀاءُ مٺا،
مان ڪاري ڪين ته ڪارِي هان.
تون واڌو ڪاٽو جوڙين ٿو
اڃا اک نه وڏيرا کولين ٿو،
سڀ تُنهنجي واڄٽ واري آ،
جنهن سنڌ ته سموري ساڙي آ،
ارمان انهيءَ ۾ هر ويلي،
مان ”ناز“ الاڙي مارِي هان.
مان سالن کان اي سنڌ امان
ها! داسِي تُنهنجِي داسِي هان
مهراڻ جو پاڻي پيتو مون
مهراڻ جي واسِي واسِي ها.
* * *