• هو جو ’ناز‘ آهي!
شاعري ماڻهو جي اندر جو آواز آهي، آئينو آهي، سِڪ جو سڏ آهي، چاهه مان ڏِنل چُمي آهي، خوشبوءَ جهڙو وجود رکي ٿي شاعري، تڏهن ئي ته شاعري کي محبوبه به چيو ويندو آهي. ديوي چيو ويندو آهي، تنهائي ۾ اُداس اکين ته ٻاجهه جا رکيل چَپَ محسوس ٿيندي آهي شاعري. اهڙي ئي شاعري جي مالها جنهن جو وري نالو به نرالو ”توسان ڪهڙيون رِيسون“ جهڙي نالي ۾ معصوميت اهڙي ئي شاعري به سندس هي غزل جيڪو پاڻ مونکي روبرو پڙهي ٻُڌايائين بي ساخته دل مان داد جا لفظ نِڪتا، يار ”ناز“ مون توکي عام شاعر ٿي سمجهو پر يار تنهنجا هي خيال ڪي عام ته ناهن، سِٽ سِٽ کي پڙهي ڏِسو ڪيتري نه دل ڇڪيندڙ شاعري اَٿس:
تڙپڻ ۾ رُڳو يارو سُڏڪن ۾ هِتي آهيون!
محبوب ڌڪاريو آ، ڳوليو ته ڪِٿي آهيون!
اي مُرڪَ جهروڪا ڇو؟ ٽوڙين ٿو اسان ٻن کي،
هڪ ڏُکڙو ۽ هڪڙو مان جنمن کان ڪٺي آهيون!
ٻُڌ رات سياري جِي چٿرون ٿي ڪرين ڇالئه؟
کُوري ۾ پڪل آهيون، توکان ته مٿي آهيون!
اڄ “ناز” قبر تي هُو ڪنهن ڪاڻ ڀري سُڏڪا،
هر حُڪم مڃي اُنَ جو ويا کيس ڇڏي آهيون!
مٿيون غزل پڙهڻ کانپوءِ سمجهان ٿو سندس شاعري جي وضاحت ڪرڻ جي ڪا به ضرورت ناهي، نثار احمد ”ناز“ جي شاعري پاڻ ڳالهائي رهي آهي ۽ جنهن شاعري کي زبان هوندي آهي، اها صدين جا صدا بنجي ويندي آهي، زمانا اُن شاعري جي خوشبوءَ جو واس وٺندا آهن.
اسين اولاد سنڌڙيءَ جا سدائين سر بُلند آهيون.
سپر سينا ڪري سنڌ لئه ڪَٽائيندا ته ڪنڌ آهيون!
ڪيو سر ساهه جن صدقو امڙ جيجل مٺِيءَ سنڌ تان،
دليرن تن دُلارن جا سدا احسان مند آهيون.
نثار ”ناز“ جي شاعري ته واقعي ئي اهڙي ئي آهي جيڪا سرتي سان گڏ ڌرتي کي به پنهنجي ڀاڪر ۾ ڀريو بيٺي آهي. آئون پوري يقين سان اِها پَڪ ٿو ڏيان ته ههڙي شاعري واقعي ئي صدين جي صدا آهي ۽ زمانا هن جي خوشبوءَ جو واس وٺندا.
مور ساگر
03332634650