• موهن جي دڙي جي مان تاريخ بڻجِي.!
حَدِ ديوانگِي ڇُهڻ مان ٿو چاهيان،
پيل گَجُ بدن تي سنڌِي ڀرت وارو،
پيرن ۾ پاتل جُتي ٽونئر وارِي،
کنيل ڪَڇَ تي گهاگهر مٿي تي دِلو پڻ،
هلي ڊيل وانگر هُو لوڏا وڏا ڏئِي.
تنهن سنڌِي نياڻي جو اسڪيچ ٺاهي
ڪا تصوير سُهڻي،
مان آئل (Oil) سان پينٽي،
يا واٽر ڪلر ۾ بنائڻ ٿو چاهيان،
موهن جي دڙي جِي مان تاريخ بڻجِي،
تراشڻ ٿو چاهيان تنهن نچڻيءَ جي مورت،
جيڪا بُک ۾ بدحال وئشا بڻي آ،
تنهن معصوم مظلوم پڳلِيءَ جِي مورت،
ڀري ڇند وڌيا کي پنهنجي ڪلا ۾،
ستن سُورمين جا سُرَ سڀ آلاپي،
تنبوري جي تارن کي ڇيڙڻ ٿو چاهيان،
ڪبير جا دوها، ڀٽائيءَ جون وايون،
رمزون سچل جون سڄا راز کولي،
سامِي سڀن کي ٻُڌائڻ ٿو چاهيان،
تکو وقت تُنهنجي ته رفتار کان ،
اُڀ ۾ مان اُڏرِي امن جو پکيئڙو
چنبي بازَ کان ڀي،
ڇڏائڻ ٿو چاهيان،
وڃان ڇو مان چنڊ تي ۽ ڇا لئه ؟
سڄو چنڊ ڌرتِيءَ تي لاهڻ ٿو چاهيان،
۽ جُهريل آ جڳت ۾ جيڪو جيئڙو،
آٿت وڏِي تنهن کي ڏيارڻ ٿو چاهيان،
مان لُڙڪن جي لارُن جون تصويرون ميٽي،
خوشيون سڀ دنيا ۾،
ورهائڻ ٿو چاهيان،
وڏا سج وفا جا اُڀارڻ ٿو چاهيان،
نوان سج وفا جا اُڀارڻ ٿو چاهيان،
مشعلون بنائي پنهنجي آڱرين کي،
حدَِ ديوانگِي ڇُهڻ مان ٿو چاهيان.
ڇُهڻ مان ٿو چاهيان...!
ڇُهڻ مان ٿو چاهيان...!
ڇُهڻ مان ٿو چاهيان...!
* * *