• آيو ياد توکي تنهنجو ”ناز“ هوندو
رُڳو هوش پنهنجا وڃايا تو هُوندا!
چمڪ چنڊ چوڏهين جِي چانڊاڻ هُوندي،
کُليل تُنهنجي چوٽِي ڪمر تاڻ هُوندي،
مٿان مست موجن ۾ مهراڻ هُوندِي
پرين پير تنهن مان پُسايا تو هوندا،
تڏهن گيت منهنجا ڪي ڳايا تو هُوندا.
سنڌوءَ مان ته گُذريو ٿڌو واءُ هُوندو،
وڏو سو وڇوڙِي جو هِي گهاءُ هُوندو،
سڄي وايو منڊل ۾ پڙلاءُ هُوندو،
تڏهن پنڌ مُنهنجا پُڇايا تو هُوندا،
ڪري پنڇي قاصد اُڏايا تو هُوندا.
جڏهن بانسريءَجو ڇِڙيو ساز هُوندو،
فقط غم جدُائيءَ جو همراز هُوندو،
آيو ياد توکي تُنهنجو ”ناز“ هُوندو
جُهڪِي نيڻ تنهن دم نمايا تو هُوندا،
ٻه ٽي لُڙڪ روئي وهايا تو هُوندا.
* * *