ڪهاڻين جا مجموعا
”سَؤ سِرَنِ پائي، جي تَندُ بَرابَر تورِيان،
اُٽَلَ اوڏانهِين ٿِئي، جيڏانهن ٻِيجَلُ ٻُرائي،
سَکِڻو هَڏُ آهي، سِرَ ۾ سَڃَڻُ ناهِ ڪي.“
(سر سورٺ، ۱۲-۳)
مِٽيءَ لڌو مان - اياز قادري
سارِي رات سُبحانُ، جاڳِي جن ياد ڪيو،
اُنِ جِي، عبداللطيفُ چي، مِٽيءَ لڌو مانُ،
ڪوڙيين ڪَن سَلامُ، آڳھِ اَچيو اُنَ جي.
(سر سريراڳ، ۲-۲)
پن ٻوڙين پاتال ۾ - حفيظ شيخ
صاحِبَ! تُنهنجِي صاحِبِي، عَجبَ ڏِٺي سُون،
پَنَ ٻوڙِين پاتالَ ۾، پَهَڻَ تارِين تُون،
جيڪَرَ اَچينِ مُون، ته ميرِيائي مانُ لَهان.
(سر ڏهر، ۱۹-۲)
اَڄ پُڻ آڳڙيا آيا - رسول بخش پليجو
اَڄ آڳَڙيا آئيا، سُوڌا سِراڻِي،
پياري پاڻِي، تيغُون ڪندا تِکِيُون.
(سر يمن ڪلياڻ، ۲۷-۳)
راڻا جي رجپوت - حميد سنڌي
راڻا جي رَجِپُوتَ، مُومَلِ سَهِي پَسَندا،
پَڙِهيا، پَڻِتَ، پيرَ؛ توڻي مِيرَ، هَميرَ، مَرَندا،
مُومَلِ سَهِي پَسَندا.
مَڃِي رَضا رَبَ جِي، هِئان سَڀِ هَلَندا،
مُومَلِ سَهِي پَسَندا.
ڪَلِمي ساڻُ لَڏائِين، هادي! هِنَ هَنڌا
مُومَلِ سَهِي پَسَندا.
سَهُکِي سَڪرات ڪَرِين، ولي! وِير وِداعَ.
(سر مومل راڻو، ۲- وائي)
سو مون سڀ ڄمار - حميد سنڌي
حَبيبَن هيڪارَ، منجهان مِهرَ سڏ ڪيو،
سو مون سڀ ڄمارَ، اورڻ اهو ئي ٿيو.
(سر ڪلياڻ، ۱۴-۳)
جَن جُهونا ڳڙھ جلايو - ظهور انصاري
کَپُرَ! گاروڙِيُنِ سين، وَڏو وِڌءِ ويُر،
نانگَ نه ويندين نِڪرِي، تو ڏَرَ مَٿي پيرُ،
هِيُ تِنين جو ڍير، جن جُهونا ڳَڙُھ جَلائيو.
(سر ڪارايل، ۹-۲)
ماڻڪ مٽ سندوم -ناز سنائي
ماڻِڪُ مِٽُ سَندومِ، اونداهيءَ ۾ سوجِهرو،
حَشَرَ ويلَ حِسابَ ۾، ڇَڏي نه ويندومِ،
سارِيو سَڏُ ڪَندومِ، ڪوهِيارو ڪيچَ ڌَڻِي.
(سر ديسي، ۱۵-۶)
رات مُنهنجي رُوحَ ۾ - غلام نبي مغل
ڪَڪَرَ مَنجِھ ڪَپارَ، جُهڙُ نيڻنِئُون نه لَهي،
رات منهنجي رُوحَ ۾، اُٺا پرين اَپارَ،
آءُ، ساجنَ! لھ سارَ، وِرھ وڪوڙي آهيان.
(سر سارنگ، ۱۶-۱، رسالو: آءِ آءِ قاضي)
ايڏو سُور سَهِي - نجم عباسي
بَندَرِ جان ڀَئِي، ته سُکاڻِيا! مَ سُمهو،
ڪَپَرُ ٿو ڪُنَ ڪري، جئَن ماٽي مَنجِھ مَهي،
ايڏو سُورُ سَهِي، نِنڊَ نه ڪجي، ناکُئا!
(سر سريراڳ، ۱۸-۳)
ڪنهن سان سور سليان - سهڙيندڙ: فيروز ميمڻ
ڀائي حالَ هَلي ويا، ڪنهن سان سُورَ سليان؟
کڻيو لَڄ لطيف چي، لَڪنَ منجھ لُڇان،
پانڌي ڪير پُڇان، وهان تان نه وَسِ پيو.
(سر معذوري، ۵-۳)
مَٿي سِنڌ سُڪار - نجم عباسي
سائينم! سدائين، ڪَرين، مَٿي سِنڌ سُڪار،
دوست! مِٺا دِلدارَ! عَالَمُ سَڀُ آباد ڪَرين.
(سر سارنگ، ۱۲-۴)
ڀينر هن ڀنڀور ۾ - فتاح ملڪ
ڀينَرُ! هنَ ڀنڀورَ ۾، گهايَلِ ٿِي گهارِيان،
سَڄَڻَ جي سانگِ وِيا، سيئي ٿِي سارِيان،
سي ڪِيئَن وِسارِيان؟ جي وَٽان مون واٽَ ٿِيا.
(سر حسيني، ۵-۳)
پاڙي ناھ پَروڙَ - بادل جمالي
پاڙي ناهِ پَروُڙَ، ته ڪا راتِ رَنجائي گُذرِي،
ٻانڀَڻِ ٻَروچَنِ جي، گهائي وِڌِي گُهورَ،
هِڪَ سَسُئي ٻِيا سوُرَ، وِيا پِٽِيندا پاڻَ ۾.
(سر حسيني، ۹-۱۰)
جِتي نِينهن اُڇَل - ڊاڪٽر غفور ميمڻ
هَلو، هَلو ڪاڪِ تَڙين، جِتي نِينهَن اُڇَل،
نه ڪا جَهَلَ نه پَلَ، سَڀُڪو پَسي پِرِينءَ کي.
(سر مومل راڻو، ۸-۲)
موتي مهراڻ جا - ترتيب: فيروز احمد ميمڻ
کاري کيڙائُو، مٿي مِٺي موٽِيا،
سودو ڪَنِ نه سونَ جو، وَڏا وِهائُو،
موتي جي مَهراڻَ جا، تَنِ جا طاماعُو،
سامُونڊي سائُو، لَنڪا لوپي آئِيا.
(سر سامونڊي، ۹-۳)
تو جَنين تاتِ - سندري اتم چنداڻي
تو جَنين جي تات، تَنِ پُڻِ آهي تنهنجي،
فَاذڪُروني اَذڪُرڪُم، اِيءَ پَروڙج باتِ
هَٿِ ڪاتي ڳُڙُ واتِ، پُڇَڻُ پَرِ پِرِيَن جي.
(سر ڪلياڻ، ۱۳-۳)
پچڻ کي پچاءِ - ريٽا شهاڻي
پَتنگُ چايين پاڻَ کي، ته اَچي آڳِ اُجهاءِ!
پَچَڻ گهڻا پَچائِيا، تون پَچَڻَ کي پَچاءِ!
واقُف ٿي وِساءِ، آڳِ نه ڏِجي عامَ کي.
(سر يمن ڪلياڻ، ۱۰-۳)
سُورج شاخون ڪَڍيون - محمد علي ڀٽي
اُڀي اُڀارِيامِ، نَکَٽَ سَڀِ نَئِي وِيا،
هڪُ مَيو، ٻيو مينڌِرو، راتِ سَڄي سارِيامِ،
ڳوڙها ڳَلِ ڳاڙيامِ، سُورج شاخُون ڪَڍيُون.
(سر مومل راڻو، ۲-۴)
ڪانڌي ڪَنگ ٿياس - علي گل عباسي / علي محمد عالماڻي
ڪانڌي ڪَنگَ ٿياس، وَهَڻُ جَنازو، سُهڻي،
ٻَگها جي ٻِيٽَنِ جا، ڪُلها تَنِ ڏناس،
اکِيين مَلَڪَ ڏِٺاس، توءِ مَنَ ڪاڍو ميهارَ ڏَي.
(سر سهڻي، ۳-۷)
ڪُٺيس ڪُويڄَنَ - محمد شريف کوسو
ڪُٺِيس ڪُويڄَنِ، تَنَ طبيبَ نه گڏيا،
ڏيئي ڏنڀَ ڏَڏَنِ، پاڻان ڏِيلُ ڏکوئِيو.
(سر يمن ڪلياڻ، ۱۷-۲)
سندِي سِڪَ سپرين - غالب لطيف
عاشقن الله جي، مُحبت رکي مَنِ،
سَندِي سِڪَ سپريَنِ، تَنَ ۾ آهي تَن جي.
(سر يمن ڪلياڻ، ۱-۷)
اکيون ميگھ ملهار - اڪبر اديب
اَکِيُون ميگھ مَلهارَ، صُورَتَ تُنهنجي سَڀُ جڳُ موهِيو،
سَجَدو فِيلَ في الحَالَ ڪَيو، پَسي مطلَبَ نورُ نِراڙُ،
ڄاپَڻَ وَقِتِ ڄامَ جي، ڪِريا ڪُنگِرا ڪوٽَ ڪُفارَ،
صورت تنهنجي سڀ جڳ موهيو.
(سر سارنگ، ۳- وائي)
وَرَ وطن ڄائي - شعبان بخت
وَرَ سي وَطَنَ ڄائِيُون، صَحرا سَتُرُ جَنِ!
گولاڙا ۽ گُگِرِيُون، اوڇڻَ اَباڻَنِ،
ويڙِهيا گُهمَنِ وَليين، جهانگِي مَنجِھ جَهنگن،
مُون کي مارُوئَڙَنِ، سُڃَ ڳڻائي سيڄَ ۾!
(سر مارئي، ۱۵-۳)
کِھ کٿوري - ع.ق. شيخ
لَڳو مَنجِھ لَڪَنِ، آيَلِ، تازو پيرُ پُنهونءَ جو،
نه ڪنهن واءَ وڃائِيو، جهوريو تان نه جهَڪُنِ،
آيل تازو پير پنهون جو.
کِھَ کَٿُورِيان اڳَري، هاڻِي جا هوتَنِ
آيل تازو پير پنهون جو.
(سر حسيني، ۳- وائي)
اکيون ميگَھ ملهار - خديجه شيخ
اَکيون ميگھ ملهارُ، صورَت تنهنجي سَڀُ جَڳ موهيو،
سجدو فيل في الحال ڪيو، پَسي مطلب نُور نراڙ،
ڄاپَڻ وقت ڄامَ جي ڪِريا ڪُنگرا ڪوٽ ڪفار،
صورت تنهنجي سڀ جَڳ موهيو.
(سر سارنگ، ۳- وائي)
توکي ساري ساھ - ابن حيات پنهور
مُحِبَ منهنجا سپرينِ! آڻيندءِ الله،
توکي ساري ساھ، اُڪنڊيو آهون ڪري.
(سر سارنگ، ۶-۳)
پيئي جن پروڙ - ابن حيات پنهور
پيئي جَنين پَرُوڙ، گَنجي ڏُونگَرَ گامَ جِي،
ڇَڏي سَڀِ ضَرُورَ، لوچي لاهُوتي ٿِيا.
(سر کاهوڙي، ۶-۲)
رچي ريٽو ٿيا - ناز سنائي
رَچِي جي ريٽو ٿِيا، ڪينَ اُٻاٽِجَنِ اُوءِ،
کُنڀُ نه کاري تنهن کي، جو هالاري هوءِ،
توڻِي ڌوٻي ڌوءِ، ته لالِي تَنهين نَه لَهي.
(سر مومل راڻو، ۶-۳)
کڙيا کٽڻهار - طارق اشرف
مُون ۾ عَيبَ اَپارَ،
آئُون جا طامعَ آهيان تُنهِنجي.
هيڪَ وِڃايمَ ويسلِي، ڄاڻي سَڀِ ڄَمارَ،
آئُون جا طامعَ آهيان تُنهِنجي.
هِن مُنهِنجي حالَ جي، توکي سُڌِ، سَتارَ!
آئُون جا طامعَ آهيان تُنهِنجي.
جيئُن سي گُل گُلابَ جا، کڙِيا کَٽَڻهَارَ!
آئُون جا طامعَ آهيان تُنهِنجي.
مون کي سِڪَ، سَيدُ چئي، آهي مَديني موچارَ
آئُون جا طامعَ آهيان تُنهِنجي.
(سر بلاول، ۱- وائي)
رڻ گَجيو راڙو ٿيو - ميمڻ روشن تبسم
جِهمَندِيُون اَچَنِ، جهوليُون جُهونجهارَنِ جُون،
پايو ٻُڪَ ٻُهارَ جا، اُنِ جُون وَهُون واڪا ڪَنِ،
پِٽيِنِ، پارَ ڪَڍَنِ؛ رڻُ گَجِيو، راڙو ٿيو.
(سر ڪيڏارو، ۹-۳)
سامائي ته سک ويا - نيلوفر جويو
سِرِجِي تان سُورَ، سامائي ته سُکَ ويا،
اهي ٻَيئِي پُور، مون نماڻيءَ نَصِيبُ ٿِيا.
(سر حسيني، ۱۷-۱۰)
سونَ وَرَنِيُون سوڍِيُون - ترتيب: پروين موسيٰ ميمڻ
سونَ وَرَنِيُون سوڍِيُون، رُپي راندِيُون ڪَنِ،
اَڱرَ اوطاقُنِ ۾، کَٿُورِيُون کَٽُنَ،
اوتِيائُون عَبيرَ جا، مَٿي طاقَ تَڙَنَ،
ٻاٽَنِ ٻيلُون ٻَڌيُون، پَسيو سونهن سَڙَنَ،
ٿِيا لاهُوتي، لَطِيفُ چي، پَسَڻَ لَئي پِرينِ،
اِجهي ٿا اَچَن، ڪاڪِ ڪَڪورِيا ڪاپَڙِي.
(سر مومل راڻو، ۳-۳)
*