سنڌ واسين جا هي سورَ ڏسي، سڀ ماروئڙا مجبور ڏسي،
خوشي ڪا نه وڻي ٿي ڪائي، آئي عيد رئارڻ آئي...!
ڏيهه واسين جا هي ڏک ڏسي، بيروزگاري ۽ بک ڏسي،
ٿي ڪا نه ٿئي سرهائي، آئي عيد رئارڻ آئي...!
سالن کان بيمار پيو آ، ڳوٺاڻن کان وسري ويو آ،
لاچار پيو آ کٽ مٿان، غربت ۾ هو آڻي ڪٿان،
گوري آ نه دوائي، آئي عيد رئارڻ آئي...!
هيل به ٿي ويو قرضي آهي، هاريءَ کي ٿي ڳڻتي آهي،
عيد لئه ٻارن کي نه لٽو، ۽ گهر ۾ ڪونهي کنڊ اٽو،
۽ هڙ ۾ نه پئيسو پائي ، آئي عيد رئارڻ آئي...!
ڪهڙي عيد غريبن جي آ، معصومن ۽ يتيمن جي آ،
پر سال انهن جو پيءُ مٺو، بي ڏوهي الزامن ۾ ڪٺو،
ڪئي ظالمن ڪاروائي ، آئي عيد رئارڻ آئي...!
پيءُ جي مُکَ مان پيڙا بکي آ، جوان ٻچي ڪئي خودڪشي آ،
اڄ عيد مبارڪ ڪنهن سان ملي، ڪنهن کي ڀلا هُو لائي ڳلي،
ٿي ڏنگيس پئي تنهائي ، آئي عيد رئارڻ آئي...!
جن کان پنهنجا پيارا وڇڙيا، جيئري جيءَ جيارا وڇڙيا،
تن جو “خاطي” خوشيُن تي، ۽ سڀ بهارن عيدن تي،
ٿي جهوري جيءُ جدائي ،آئي عيد رئارڻ آئي...!