ڪن ڳچين لئه ڳٽ ڳرا، ۽ ڪن جي لئه تمغا ڪڍيا،
شاعريءَ جي روپ ۾ مون سنڌ جا نقشا ڪڍيا.
سونهن نمبر، سوچ نمبر، سور نمبر ۽ ٻيا،
دل اشاعت گهر منجهان ڪي پيار جا پرچا ڪڍيا.
ٿر جي ريگستان جهڙا ڳل گهنجيل هُن جا ڏٺم،
تن مٿان هُن لڙڪ لاڙي ڄڻ ننڍا دريا ڪڍيا.
زندگي ڪاڇو اُڃو هئي، رڄ ڪيم پي پيار _ جَلُ،
جو پرينءَ جي بارشاڻن بادلن ڀيرا ڪڍيا.
راڄڌاني ٿئي نه ها هرگز ختم ههڙي طرح،
پنهنجا ئي غدار ٿِي پيا جن اچي تختا ڪڍيا.
ظالمن جي منهن تي لينگها ڄڻ لڏو هن جو هيو،
ڳوٺ مان مسڪين پنهنجو گهر ڇڏي ٻچڙا ڪڍيا.
او غريبو! ڪاميابي پير چمندي پر جڏهن،
پاڻ ڏاڍن جا اندر مان خوف ۽ خدشا ڪڍيا.
مون وجود ۾ سنڌ ٺاهي، وار ٻوٽا کل ٻني،
هڏ جبل، رت ست سنڌو، دل گهر، رڳون رستا ڪڍيا.
ڏات رب کان جا ملي خاطي لکڻ جي خاص جو،
شعر مون گهر گهر ورهائي ۽ ونڊي صدقا ڪڍيا.